Ik had gehoopt dat het met wat frisse lucht en beweging wel weer bij zou bijtrekken, maar het werd al maar erger. Lieve Cecilia en Ruth praatten me moed in en zorgden voor een nieuwe plastic zak en servetjes.
.
Ik had nog de helderheid van geest om een foto te maken van het park dat onderdeel was van de wandelroute die Ruth voor ons had uitgezet. Het plan was om onderweg een stop te maken bij de tuin van Ruth, maar het plan viel helemaal in duigen toen ik bij iedere boom die we passeerden even stil moest staan om te spugen. Wat een armoe.
Toen ik de moed opgaf en moeite had om op mijn benen te blijven staan, lag ik als een zwerver op een nat bankje in het park met mijn ogen dicht te hopen dat het over ging. Ruth en Cecilia wierpen zich op als mijn redders, ze regelden een auto van een buurvrouw en brachten me, liggend op de met vuilniszakken beschermde achterbank, naar huis.
Wat was ik blij toen ik eenmaal in mijn eigen bed lag!
Ik sliep 24 uur, hield me een dag rustig en nu gaat het wel weer.
Waar dat nu elke keer vandaan komt? Het komt en gaat zonder aanwijsbare aanleiding. En nu lijk ik wel een medisch student, die lijden aan de zogenaamde kandidaatsziekte: van iedere nieuwe ziekte die ze leren, denken ze óók de symptomen te hebben. Zo heb ik nu bedacht dat ik misschien wel de ziekte van Menière heb met aanvallen van duizeligheid, oorsuizen en braken, maar daar hoort dan ook nog gehoorverlies bij. Het heeft alleen geen zin dat uit te laten zoeken, want daar kan je tóch niets aan doen. Maar een mens wil een verklaring voor zijn klachten.
Vandaag zou oud-collega Marlies komen huiskijken en lunchen, ik had al een heel menuutje in gedachten, tot ze vanmorgen liet weten niet op tijd klaar te zullen zijn met haar werk in het ziekenhuis. Dat kwam me best goed uit, opeens geen taken en keuken-stress, maar een 'gewone' visite: kopje thee met een koekje en klaar. Het was gezellig haar te zien en bij te kletsen.
En nu met een borreltje en een boek lekker op de bank!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten