We liepen eerst een stukje door het oude Zandvoort langs de karakteristieke huizen met erkers en veranda's waar vroeger de bordjes Zimmer Frei hingen. Toen fietsten Mildred en ik als tieners naar Zandvoort, reden we door die straten, parkeerden de fietsen bij de watertoren en deelden samen een zure boom bij de viskraam.
Ruth wist een leuk restaurant vóór de ingang van de Waterleidingduinen waar ze enorme bolvormige hazelino's van schuimgebak op de kaart hadden (bij Ruth thuis noemden ze dat progres-gebak, een deftige Franse term die ik niet kende.) We deelden er één samen, hij was héérlijk!
Ik loop meestal in het duingebied tussen Zandvoort en Bloemendaal, de Kennemerduinen, vandaag liepen we zuidelijk van Zandvoort door de Waterleidingduinen.
Die zijn bekend om de grote aantallen herten die daar lopen die helemaal niet zo schuw zijn voor mensen. Ik zag eens nachtopnames op de televisie waarbij ze 's nachts zelfs op het strand lopen!
Het was práchtig wandelweer, in de duinen was nauwelijks wind en liepen we te puffen in onze warme winterjassen, maar aan zee met een fikse noordenwind tegen waren we blij met onze dikke jassen.
Die wind en ook de klim tegen het duin gingen goed, hoewel nog niet helemaal als vanouds, maar toch.
Aan het eind van de wandeling streken we nog even neer op een strandterras uit de wind, waar we genoten van een fris glaasje witte wijn met bitterballetjes en maar weer eens verzuchtten wat een bevoorrecht leven we leiden als vitale pensionado's.
