Broertjesdag

Eens in het jaar komen de drie broers en ik bij elkaar op Broertjesdag. We combineerden dan steeds een bezoek aan mama met een wandeling en een lunch met zijn vieren. We planden dat steeds rond mama's verjaardag op 2 september, dit jaar overleed mama 24 augustus en ging onze afspraak niet door. 

We spraken af op het kerkhof om samen naar het graf van papa en mama te gaan, we troffen het graf aan onder de herfstbladeren. Opnieuw was ik blij dat ze daar nu sámen liggen. 

Traditiegetrouw maken we dan een selfie, deze keer dus bij het graf. Best gek, maar we voelden ons daar helemaal niet verdrietig, eerder tevreden, zoals we ook tevreden zijn over hoe mama's laatste weken verlopen zijn en hoe mooi het afscheid was. 

Dankbaar voor álles.

We maakten een herfstwandeling door het bos op het landgoed waar mama's verpleeghuis staat. 

Het was fijn om elkaar in een rustige setting te zien en te spreken na alle gebeurtenissen in de laatste maanden. 

Ik had niet gedacht dat de afwikkeling van de zakelijke kant zóveel voeten in de aarde zou hebben en hoe vaak de belastingdienst komt innen voordat de nalatenschap rond is: inkomstenbelasting, vennootschapsbelasting, erfbelasting, maar geleidelijk worden er vorderingen gemaakt. Ik praatte de heren bij. 

We eindigden met een gezellige lunch.

Volgend jaar weer!

Costa Rica

Berichten van overzee. 

De scholen in Costa Rica zijn sinds corona dicht, de laatste maanden was er twee of drie keer in de week een ochtendje school en om onduidelijke reden is er dan opeens twee weken weer géén les.

Abel is 7 jaar oud en leerde in coronatijd thuis van Maarten lezen, schrijven en rekenen. Pas kreeg ik dit vieze-woorden-dictee doorgestuurd. Ik stel me zo voor dat Abel en Luuk stiklachend de meest vieze woorden aan het bedenken waren, die Abel vervolgens (foutloos!) op papier zette. 

Er wordt hard gebouwd aan een laboratorium nabij de studenten gebouwen, ze blijven doorgroeien en ontwikkelen. 

Én ze blíjven groeien, pas werd er wéér een stuk bos aangekocht om te beschermen. 

Maarten is bij een potje voetbal met de studenten tegen de locals uit San Miguel flink geblesseerd geraakt doordat hij met grote vaart tegen zijn knie gelopen werd. De knie die eerder al eens een meniscus operatie onderging werd dik en pijnlijk, de huisarts puncteerde er 40 cc bloed uit!

Via via heeft ie nu krukken en strompelt hij rond in huis. Nu blijkt eens temeer dat het leven daar op de farm met het huis boven op de helling en de expedities naar het reservaat alleen maar mogelijk zijn met een normaal gestel en een goede gezondheid. 

Nu maar hopen dat het vanzelf herstelt, duimen jullie mee? 

Het doek valt

Deze week was rustiger dan gepland, door corona vervielen een aantal afspraken: het afscheid van Caroline onze coördinator in het hospice (ik had de mazzel een heerlijk stukje van de chipolatataart waarop ze vandaag trakteerde mee te kunnen eten), het diner met de oud-specialisten van het Hofpoort en de wandelafspraak met Simone vandaag. 

De week kwam helemaal in het teken te staan van boodschappen doen, bakken, braden en koken thuis en in het in het hospice én de continuïng story op zolder natuurlijk (vandaag kroop ik weer met kwast en verf op mijn knietjes onder de schuine dakschotten!)

Van het familieweekend hadden we een overgebleven bakje Philadelphia met tuinkruiden en knoflook meegenomen, die we geen van tweeën lekker vinden op brood! Zuinigheid voor alles, gelukkig bood het internet een escape en maakte ik er een pastasaus van die met zalmsnippers en spaghetti een prima maaltijd opleverde. 

Het uit zuinigheid verwerken van het bakje Philadelphia naturel schoot een beetje zijn doel voorbij, want het 'dwong' me tot de aanschaf van een extra bakje roomkaas(!), een potje zure room én een half pak speculaas (verkruimeld als bodem) voor een gebakken cheesecake. Gelukkig was ie wel lekker! 

Vanavond waagde ik me aan een quiche met lof, peer en geitenkaas. Ziet er prachtig uit toch?

En dan vanavond weer een persconferentie. 

Ik ben net helemaal warm gedraaid in het winterse uitgaansleven, ik heb kaarten liggen voor het Raymonda ballet (4 p, met mijn meiden), Tsjaikovski ballet by candlelight (2p), het Notenkrakerballet door het Londens ballet in de bioscoop, Amelie de musical (3p met dochter en schoondochter) en een kerstconcert in Vredenburg (3p met man en schoonmama op kerstavond) die allemaal de prullenbak in kunnen. 

Het is voor ons jammer, het is voor de sector dramatisch! 

In een Volkskrantcolumn las ik: 'de regering vraagt ons om, net als vorig jaar, weer een paar maanden in winterslaap te gaan', dat klinkt een stuk sympathieker dan een lockdown toch? Met de snijdende kou, de felle regenbuien en de vroeg vallende duisternis klinkt het haast gezellig! 

Bij M eindigden ze de uitzending met het nummer 'Keep your head up, keep your heart strong!'

By the way: ik heb (als immuungecompromiteerde) mijn derde Covidvaccinatie in the pocket!

Muziektheater

Ik ben wel echt een voorbeeld van iemand bij wie reclame via Facebook werkt. Ik weet niet precies wanneer ik door de culturele sector ben ontdekt als willig slachtoffer voor de aanschaf van tickets, maar ik krijg de laatste tijd de leukste suggesties voor theater, ballet, moderne dans en opera.  

  arme Hannah was ziek en kon niet mee 😔

Ik heb héél dierbare herinneringen in het Muziektheater, ik kwam er al met de dochters toen zij nog kleine meisjes waren. We hadden samen met Gerard en Jeanette en hún twee dochters meerdere jaren een serie balletmatinees op de zondag. De meisjes werden dan mooi aangekleed met ingevlochten haren (ik herinner me een kerstuitje waarbij ze allebei lange rode fluwelen rokken droegen 😍) en genoten van de Notenkraker, het Zwanenmeer en Doornroosje.

Het gebouw is prachtig, je wordt er door omsloten en opgenomen zodra je binnenloopt. Het heeft ruime gangen en trappen, bekleed met rood velouren vloerbedekking. Om daar te zijn alleen al is een feest. 

Er waren bij deze matinee veel ouders met kinderen in de lagere schoolleeftijd, daar was het ook een heel geschikte voorstelling voor. 

Het werd een verrassende en fantastische voorstelling waarin heel veel te zien en te horen was. De spin Anansi moest de verhalen ontfutselen van Tigris, de tijgerkoning. Het was een mengeling van opera, ballet, moderne dans en streetdance met klassieke muziek door een klein klassiek orkest deels gemengd en afgewisseld met ritmische Afrikaanse trommels. De dansers én orkestleden waren samen op de bühne, gekleed in kleurrijke, uitbundige kleding. Ze waren wit, van kleur, dik en dun, héél divers. 

 

Anansi zelf was de verteller, deels in het Nederlands, deels in het Engels, en ook in twee talen boventiteld. 

We kwamen echt oren en ogen tekort. 

                 stiekeme foto

We waren volkomen overweldigd door álles! Het was geweldig! 

De uitvoering werd verzorgd door enkele leden van de Nationale Opera, dansers van de Junior Company (een balletschool van het Nationaal ballet en de Nationale Balletacademie als voorbereiding op een mogelijke professionele danscarrière) en met musici uit het Balletorkest.

Vandaag was de laatste voorstelling, dus jullie zijn helaas te laat om het ook te gaan zien.

De zolder, vervolg

Toen ik een paar weken geleden voorstelde de zolder op te ruimen had ik nog géén idee wat voor consequenties dát allemaal zou hebben! Ik dacht dat, als we eindelijk eens afscheid zouden nemen van de lading overtollige tenten en de rest een beetje netjes neer zouden zetten, het er weer keurig uit zou zien. 

Echt niet!!!!

Het is onvoorstelbaar wat er allemaal tevoorschijn kwam uit de volgestouwde ruimtes, maar het meeste werk gaat zitten in het aftimmeren van het dak van binnen: met passen en meten (in allerlei ongemakkelijke houdingen onder het schuine dak) tengelwerk aanbrengen, gipsplaten afmeten (nergens een rechte hoek), houten schotten maken en dat dan weer gipsen en verven.

Marcel is zó'n Pietje Precies dat zelfs hier op zolder plintjes tegen de muur aangaan (die dan ook vóór bevestiging aan de achterkant met grondverf moeten worden behandeld).

Marcel brengt daar zonder enige moeite (én zonder enige haast) het geduld voor op, ik ben meer voor snel klaar en niet moeilijk doen; dat verschil van inzicht is al jaren een bron van frustratie. 

Als ik dan zie hoe snel dat bij 'Chateau Meiland' en 'Ik Vertrek' gaat, waar ze opgewekt in één dag een kamer geverfd en behangen hebben!? 🤔

Gister was ik aan het verven en vroeg ik of Marcel wist waar dat metalen piefje dat vaak aan een kwast zit voor bedoeld zou zijn en kijk op de foto hoe handig dat is als je onder de klus even je kwast kwijt moet. Moet ik daar na 43 jaar klussen (want zolang ken ik Marcel en klus ik dus mee) achterkomen!

We hebben inmiddels al karrevrachten spulletjes weggedragen en afgevoerd naar de stort en de kringloopwinkel, maar ik ben ook een lucratief Marktplaatshandeltje begonnen: OILILY jassen die ik op mijn leeftijd écht niet meer kan dragen, een schat van een oude Engelse loophond, Maartens accordeon, schaatsen, gebruikte isolatieplaten en noem maar op. 

Ze kennen me al bij de buurtsuper met een Post.NL punt: 'Oh die komt weer een pakje brengen'.

Nu stug door blijven werken en dan, uiteindelijk (hoop ik) ....... een keurig afgewerkte, ordelijke, ruime en overzichtelijke zolder. 

Zeg nou zelf, wie zou daar níet blij van worden! 

Maarten

Het is vandaag 37 jaar geleden dat Maarten als eerste van vier kinderen geboren werd. Het magische moment waarop we ouders werden van een écht mensje. 

Wat zag ons leven er toen anders uit! 

We studeerden nog, woonden in een pakhuisje in het centrum van Haarlem en hadden geen cent te makken. Tijdens de zwangerschap bouwden we een badkamer (die hadden we daar nog niet, douchen deden we na het sporten of bij schoonmama thuis) en werd er een (tweedehandse) wasmachine aangeschaft. Tot gruwel van mijn ouders was er alleen in de kraam/babykamer een gevelkacheltje en moesten we de huiskamer verwarmen met een butagaskacheltje, waar in die koude winter steeds nieuwe gasbus voor moesten worden aangesleept.

We hadden een struise kraamverzorgster, door Marcel Reuzina genoemd, die nog van de ouderwetse aanpak was: ik kreeg een sluitlaken om, werd op bed gewassen en mocht haast niets en dat liet ik als jong, onervaren moedertje allemaal maar gebeuren.

Er volgden hectische jaren: het pakhuis werd uiteindelijk een écht huis, ik studeerde af en kwam in opleiding voor de specialisatie tot internist en toen na de geboorte van Suzanne Hannah werd geboren werd het huis te klein en verhuisden we naar een oud herenhuis in Haarlem, waar het (ver)bouwen weer van voren af aan begon en Wouter werd geboren.

Wat genoot ik van die tijd met een huis vol kinderen! 

En kijk ons nu, als bejaard echtpaar met zijn tweeën in een veel te groot, leeg huis en nog stééds aan het verbouwen. 

Nostalgische gedachten volop vandaag.

Ik was vandaag alleen thuis en om het tóch een beetje te vieren kocht ik een taart en ging ermee langs bij Arie en Geertje op de koffie.

               videobellen met WhatsApp 

En kijk hem hier stralen, die grote zoon van ons, met vrouw en kinderen in de tropen tussen de slangen en de brulapen.

Hanneke nam de traditie over en verraste hem vanmorgen met koffie en zelfgebakken kokostaart, zijn favoriet.

PS en toen kwam Marcel 's avonds óók thuis met taart! We kunnen dus vooruit dit weekend! 

The day after

Ja hoor, ik ben rillerig! De consequentie van een losbandig weekend óf gewoon het gevolg van de derde Covid vaccinatie die ik vanmorgen kreeg? 

Corona alom: bij de teststraat in Woerden stond een enorme rij, vandaag waren er bijna 20.000 positief getesten in het land, in Zegveld zijn er 90 covid-positieven na een aantal dorpsactiviteiten en de man van Geertje heeft griep (of tóch corona?)

Na het drukke weekend kon ik me vandaag buiten bezighouden met basic gebuffel. De groenbak werd vanmorgen geleegd en keek me uitnodigend aan om hem snel met nieuwe troep te vullen. 

Ik begon met het uitmesten van het kippenhok. Eerst verkleed ik me dan in overall, rubber laarzen en tuinhandschoenen, dan stop ik mijn telefoontje veilig weg in mijn borstzak (met stevige drukker als sluiting, want hij is er met zo'n smerig klusje ook wel eens uitgevallen!) en stem ik af op het gezellige geleuter van Aaf en Marc Marie. 

In deze outfit voel ik me volledig beschermd tegen alle viezigheid en sta ik met schop, hark en een speciaal voor deze klusjes aangeschafte metalen stoffer en blik de uitwerpselen van mijn toompje kippen weg te scheppen. 

Deze keer heb ik als vloerbedekking gekozen voor houtvezel, nadat eerdere keuzes voor cacaodoppen en boomschors niet ideaal bleken. 

Om dat aan te schaffen moest ik me in tuincentrum de Bosrand (door Marcel al jaren tuincentrum de Bosbrand genoemd, ha ha) door een ellenlange traject van kerstbomen, rendieren, kerstballen en glühwein heen manoevreren met een karretje, topzwaar met zakken legkorrels, gebroken graan en dan dat enorme pakket geperste houtvezels. 

Ik vulde de rest van de groenbak bij met verloren gegaan hooi uit het schapenstalletje. Die domme schapen vreten hooi uit de ruif, maar alles wat ze morsen laten ze liggen. Ze voelen zich blijkbaar té goed om van de vloer te eten. En ik maar hooi aanslepen (én wegslepen)! 

Maar dan...... die voldoening! Twee smetteloos schone hokken, gevulde voederbakken en volle emmers water. 

Daar kan ik dan met gemak weer de hele middag blij mee zijn! 

Familieweekend

Het weekend stond in het teken van de kleinkinderen, zij domineerden de sfeer met hun alom aanwezigheid, voortdurend geluid makend en op geduldige toon door hun ouders toegesproken: nee, daar mag je niet aankomen, nee geef eens hier, nee nu mag je geen chippies meer, niet op de tafel klimmen! 

De jongvolwassen kinderen die voorheen 's morgens om een uur of elf tot leven kwamen, staan nu ze kinderen hebben als eerste op om hun kroost te vermaken. 

Voorheen gingen ze als laatsten naar bed, maar gister deden wij als senioren de lichten uit na een avond van liederlijke alcoholinname. 

Op zaterdag maakten de bejaarden(wij dus!) een wandeling in de omgeving, terwijl de jongeren de middag doorbrachten met spelletjes. 

Na het stamppottenbuffet werd er traditioneel een Pubquiz gespeeld (gezin Gerard won).

Zo brachten we het weekend door tussen negatief geteste schorre, verkouden familie en peuters met snotneuzen, nu maar hopen dat we gezond blijven!

Grote boodschappen

Toen we nog in Haarlem woonden met onze vier kinderen en twee katten was ík constant aan het werk en bestierde Marcel het huishouden. Eens in de week ging hij op woensdagmiddag met schoonmama en een wisselende horde kinderen 'grote boodschappen' doen en werd er voor de hele week ingekocht. En dat vonden ze nog leuk ook! Met de hoeveelheid brood, melk, yoghurt en aardappels zat zo'n karretje al halfvol, ze eindigden met een flinke kop erop bij de kassa en ruimden de boel dan thuis weer op. 

Tegenwoordig doen we vrijwel dagelijks een boodschapje en gaat alles in het klein. 

Maar niet vandaag! Komend weekend is er na twee en een half jaar(!) eindelijk weer een Boter-familieweekend, drie eerdere pogingen gingen door corona niet door. 

Omdat ik écht geen zin had om een taak in de keuken te krijgen voor één van de avondmaaltijden bood ik grootmoedig aan alle boodschappen te doen voor ruim 20 man!

Ik hik er de hele week al tegenaan en kon me geen voorstelling maken van de hoeveelheid kratten en tassen die ik daar voor nodig zou hebben. 

Papa en mama begonnen met deze traditie toen ze 20 jaar geleden beide 75 jaar oud werden. Na papa's overlijden is mama nog een paar keer meegeweest, totdat het voor haar te zwaar en te ontregelend werd. 

zo'n lange (en dure) kassabon heb ik denk ik niet eerder bij elkaar geshopt!

De kosten werden steeds door papa en mama en later door mama's bewindvoerder betaald. Dit jaar heb ik als executeur het twijfelachtige voorrecht om het uit hun nalatenschap te mogen betalen. Best een raar moment. 

Oom Jan, de broer van papa die er ook steeds bij was, is inmiddels 90 jaar oud en laat het nu voor het eerst afweten (te ver, te vermoeiend én corona), zodat er een generatie wegvalt en wij nu als 'kinderen' de oudsten zijn. Inmiddels is er instroom aan de onderkant door vijf (achter)kleinkinderen (maar zijn Abel en Lukie er natuurlijk niet bij). 

Straks rijden we met een achterbak vol eten (en drank!) welgemoed wéér 160 km richting het noorden, naar de Blesdijke!

PS

Na alle eerdere annuleringen gaan we nu bij de hoogste besmettingsaantallen met 22 man en 3 kinderen in één huis zitten, daags voor de nieuwe lockdown. 

Eigenlijk gekkenwerk! 

Maar we zijn allemaal gevaccineerd én doen eerst nog een zelftest thuis, dát dan weer wel! 

Dagje Dwingeloo

Agnes en Larry zijn al héél lang vrienden, destijds woonden we allevier in Haarlem, wij verhuisden 24 jaar geleden naar Zegveld, zij kwamen via Wormer en Andijk in Tsjechië terecht. Ze zijn nu een aantal weken in Nederland voor familiebezoek en een chirurgische ingreep en verblijven in een bungalowtje op het terrein van hun oudste dochter in Drenthe.

Door corona én de reisbeperkingen na de stamceltransplantatie hebben we elkaar al héél lang niet gezien, de hoogste tijd voor een bezoekje.

En dan is het van Zegveld naar Dwingeloo een pokkeneind rijden, na Zwolle werd het steeds rustiger en uiteindelijk bereikten we via Geeuwenbrug en Vledderveen onze eindbestemming. Nou dan ben je écht ver van huis, dat is écht een buitengebied in de provincie en dan ligt Woerden hartje Randstad.

Dochter Jonna heeft twee paarden, twee pony's, drie geiten, een varkentje een hond en kipjes (naast een man en twee kinderen), een levendig erf dus. 

Na ons weerzien met koffie en koeken liepen we over de hei, kletsten we bij en reden we na een Indische maaltijd door de donkere avond weer 170 km naar huis. 

Ik was gister bij Xenos om wierookstaafjes te halen voor Suzanne (Xenos verdween uit Utrecht en waar moet je dan heen als je van wierook houdt!) en daar zag ik deze fluwelen pompoen. Ik vond hem enig! Anticiperend op Marcels reactie liet ik hem liggen, maar hoe gezellig ziet ie eruit!!!

Zeg nou zelf, staat toch enig bij mijn herfstbladeren met dennenappels?!

En deze plaatjes moet ik ook nog even kwijt! Abel achter de microscoop voor een schoolproject over cellen. Hier bekijkt hij zijn eigen wangslijmvliescellen, gekleurd met inkt uit een balpen. 

Leuk als je ouders biologen zijn!