'De continuïteit van een ziekte brengt je in slaap', schreef Elias Canetti (schrijver en Nobelprijswinnaar) in 1987. 'Je went eraan, en het gevaar lijkt door die continuïteit kleiner. Alle duur heeft iets geruststellends, zelfs als hij reden tot grote onrust is.'
Dit citaat werd in de krant als beeldspraak voor een heel andere kwestie ingezet, maar toen ik deze eerste regels las, dacht ik: Hé, dat gaat ook op voor mij en mijn lymfoom. Ik ben er inmiddels zó vertrouwd mee geraakt dat die ziekte steeds weer is en terugkomt, dat de lading ervan vermindert, terecht of onterecht, maar dat vóelt wel zo. Mooi dat iemand daar woorden aan kan geven.
Maar dit terzijde, ik ben naar de film the Salt Path geweest.
Ik kreeg het boek 'Het Zoutpad' van mijn grote broer toen ik werd opgenomen voor mijn stamceltransplantatie. Het lag dus op mijn nachtkastje toen ik mijn blog begon en was een echt conversation piece; iedere arts, verpleegkundige of therapeut die aan mijn bed stond vroeg hoe het was en wat ik ervan vond. Het bleek een bestseller te worden.
Het boek gaat over een middelbaar stel dat door een mislukte investering alles kwijtraakt, dakloos wordt en besluit om, met als enige inkomsten een minimale maandelijkse uitkering, het Kustpad in Zuid West Engeland te gaan lopen en ondanks 1000 km van afzien en tegenslag de liefde en levenskracht weer terugvinden. En oh ja, hij heeft dan ook nog een mysterieuze neurologische aandoening waardoor hij mank loopt.
Ik vond het boek wat langdradig, veel herhaling van gebeurtenissen, clichématig, te dik aangezet drama, maar tóch las ik het uit. Sterker, ik las in de jaren nadien óók deel twee en drie, want toen het een succes werd, volgden er vervolgromans.
Nu is de film in de bioscopen en, ik weet zelf niet goed waarom, maar ik wilde er wel heen. Nieuwsgierigheid? Binding met het boek door de periode waarin ik het las? Of toch gewoon omdat het een lange trektocht verhaalt?
Ik kreeg precies te zien wat ik me had voorgesteld: volop zorgen, voortdurend afzien, gestrompel, vallen, regen, geld op, steeds maar weer goedkope noedels en kopjes thee, warm gemaakt op het brandertje, een wegwaaiende tent in de storm, nachtelijke overstroming door de opkomende vloed en voortdurend zorgelijke gezichten (vooral zij).
Ik kan nu wel commentaar geven op de clichématigheid van deze wandeltocht, maar clichés bestaan niet voor niets, misschien zijn de gebeurtenissen in ons leven wel niet zo uniek als we denken. Ik heb zelf immers in míjn 800 km lange pelgrimage toch óók een levensveranderende keuze gemaakt (stoppen met werken) met een soort van goede afloop!
En, toen ik eenmaal mijn reserves had laten vallen, had ik het best naar mijn zin in die bioscoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten