Castricum-Egmond-Heiloo: 18.8 km

Het pad van een blogger gaat niet altijd over rozen. Eens in de zoveel tijd is opeens mijn hele concept-blog verdwenen, ook al heb ik het tussentijds opgeslagen. Ik heb dan niet zoveel zin meer om opnieuw te beginnen. Maar goed, vooruit dan maar, jullie krijgen een minder enthousiast relaas dan dat ik er al had uitgeperst. 

Vandaag maakte ik een lange treinreis naar Castricum, want ik wilde de maandelijkse Genootschapswandeling die Ruth had georganiseerd graag meemaken. 

Als we vroeger vanuit Heemstede naar oma Boter in Leiden gingen, reden we door 'de dorpen', waarmee we dan Bennebroek, Hillegom en Lisse bedoelden: 'onze' bollenstreek. Ik heb tot vorig jaar niet eens geweten dat er meer naar het noorden nóg meer bollenvelden waren. 

Vanuit Castricum pikten we er nog nét wat kleur van mee, de meeste velden waren al uitgebloeid. 

Het duingebied waar we doorheen liepen had veel bos, waar de bloeiende meidoorn alom aanwezig was. Er liep een pelgrim mee die veel van de bos- en bermbloeiers bij naam kende en zo leer ik elke keer nieuwe plantjes kennen. 

De boshyacinth of Blue bells op z'n Engels, die zagen we heel veel vandaag, verspreid en soms bijeen als blauwe veldjes in het bos

                      De boterbloem

Tijdens de koffiepauze ben ik weer eens de fout ingegaan door een appeltaart te bestellen ook al wéét ik dat het in negen van de tien keer op een teleurstelling uitdraait en ja hoor, het was een saaie, waterige, slappe fabrieksappeltaart waar ik de plakkerige korst van heb laten liggen (terwijl die bij een goede appelpunt juist zo lekker is). Vaak is in zulke gevallen de binnenkant nog half bevroren ook, dat viel dan nog weer mee. 

Ik blijf het altijd best spannend vinden om deze grote runderen voorbij te lopen. Zoon Maarten is in zijn studietijd tijdens veldwerk in de duinen een keer achterna gezeten door zo'n dier. We liepen er voorzichtig tussendoor. 

Één van de drie bronnen in Adelbertusakker

De wandeling liep een stuk gelijk op met de Drie Bronnen-route die elke zaterdag gelopen wordt met de organisatoren van de Sufitrail. Een aantal leden van het Genootschap, loopt nu mee op de Sufitrail in Turkije, ook Cecilia, die ik nu 40 dagen als wandelmaatje moet missen. Ruth en ik denken deze dagen regelmatig terug aan onze ervaringen van vorig jaar en zijn nieuwsgierig naar de bevindingen van de lopers van dit jaar. 

Naast bos en duin liepen we ook door weilanden, over dijkjes en bruggetjes een klommen we over meerdere stiles. 

Er liep een tachtigjarige(!) vrouw mee, die plannen maakt om in haar uppie de '88 tempel route' in Japan te gaan lopen! Dat zie ik mij niet doen. 

Toen we aan het eind van de wandeling in Heiloo arriveerden waren gek genoeg alle vier de café's die we probeerden om uiteenlopende redenen gesloten, zodat we nog nét op tijd waren om vóór vier uur bij het station in te checken en onze 40% korting konden inzetten voor de terugtocht; iedere bejaarde heeft immers een NS kortingskaart!