De ochtend stond in het teken van de Cerro de los Enamorados (de heuvel van geliefden, want er zit natuurlijk een sentimenteel verhaal aan vast). We liepen er een tijd naar toe, ronden hem aan de westelijke zijde, keken terug vanuit het noorden en zagen hem steeds van vorm veranderen, tot er geen verhaal meer van te maken was.
De eerste 12 km waren vlak en saai. Eerst moesten we met gevaar voor eigen leven meerdere snelwegen passeren en vervolgens liepen we een groot deel over asfalt door vlak, agrarisch gebied. Veel jong, nog groen graan, een enkel aspergeveld (waar de groene asperges al boven de grond uitstaken) en verder olijven, olijven, olijven allover, duizenden! Wat moet een mens met zóveel olijven. Ze smeren het hier over alles heen en gebruiken het zelfs in plaats van boter op de broodjes die we meekrijgen.
Al wandelend vroeg ik me af of dat niet veel efficiënter zou kunnen en ja hoor, later zagen we ze ook net als druiven en moderne appelbomen opgebonden en laag groeiend, dus veel makkelijker te onderhouden en te oogsten, maar wél minder romantisch dan die knoestige oude knarren.
Al wandelend over het asfalt had ik mijn aandacht niet nodig om te lopen, zoals bij een klim over gevaarlijke rotspaadjes. Mijn gedachten liepen ongeordend en vrij, verdwenen weer uit mijn aandacht en werden vervangen door nieuwe gedachtendraadjes. Heel meditatief. Het bracht mij het beeld van een Medusa-hoofd, maar die vergelijking gaat met al die slangen tóch een beetje mank, ik ben geen kwade geest tenslotte.
Lopend over het asfalt diende zich ook een visueel beeld op van mijn situatie: Ik zag in de verte iets dreigends op me afkomen, zag niet meteen wat het was tót ik mijn oude vriend/vijand het lymfoom herkende. Net voor die me om zou gooien verdween hij in de greppel naast de weg. Ik liep door en hij rolt nu zo verder naar NL, waar ik hem zeven maart weer tegenkom; dat is de datum van mijn eerste bestraling.
Opgeruimd staat netjes! En zo simpel als ik het zag, voel ik het ook.
Halverwege kwamen we vandaag door een dorpje mét een cafeetje, waar we op het terras koffie konden drinken.
Het tweede deel van de dag liepen we ook wel over onverharde paden, maar nog steeds tussen de olijven.
Aangekomen bij de municipale albergue bleek het nog niet zo eenvoudig te zijn daar binnen te komen. We moesten naar het politiebureau om een sleutel te krijgen, waarmee we toegang kregen tot...
.... deze 'oergezellige' slaapzaal, waar we vrije keuze hadden uit 12 stapelbedden. We delen de herberg met een moeizaam bewegende, onwelriekende Tsjechische pelgrim, die we nog niet eerder tegenkwamen.
Straks zoeken we nog even de gezelligheid in een café voor een wijntje.
Karakteristieken
De alwetende vertellernu s advertenties
Medusa meditatieme
En aanrolle'nd gevaar vanuit de verte, in de greppel en naar nl tot7 maart
Konijntje zakmes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten