De weersverwachtingen kwamen uit, de dag begon met een heldere hemel en deze werd, nadat de zon opkwam, strakblauw! Wat een wonder na de tegenslag van gister.
We komen regelmatig grote, afschrikwekkende, woestblaffende honden tegen. Dit armzalig kleine beestje maakte weinig indruk.
Opnieuw de amandelbloesem
Je moet wel héél goed kijken om te zien dat ze er echt alle vier opstaan!
Gister waren we er dichter bij
We lieten ons comfortabel in twee taxi's terugrijden naar het vorige stadje, ontbeten bij hetzelfde café als gister en vertrokken alsnog op de Koninginne-etappe.
Ik begrijp, dat jullie inmiddels (net als wij vanmorgen) hoge verwachtingen zullen hebben van wat voor moois we dan wel niet te zien hebben gekregen.
Het begon zó. We verlieten direct de autoweg en klommen in een gestaag, rustig tempo deze enorme rotswand tegemoet.
Op de Camino heeft elke dag een aantal hoogtepunten: ten eerste de kop koffie bij het ontbijt, de café con leche (koffie met melk) hier is drie keer sterker dan een cappuccino bij ons en valt in heel Spanje nergens tegen.
Het tweede geluksmoment ervaar je zodra je de bebouwing en de autoweg verlaat en in el campo komt; dan voel je de ruimte om je heen, alsof je uit je cocon barst. Zelfs tijdens die klim vanmorgen voelde ik dat, het is zó heerlijk om je vrijheid zo te ervaren.
En het derde moment is dat wanneer je ná de wandeling bent aangekomen en je de eerste slok van je ijskoude biertje neemt. Je moet nadien weer een hele dag wachten voordat deze momenten zich opníeuw vóórdoen.
We bleven een hele poos parallel aan de bergketen lopen
Net als de eerste paar dagen, kwamen we onderweg nergens een dorp tegen, dus nul voorzieningen. We bestellen steeds bij het ontbijtcafé een broodje voor onderweg én proberen na aankomst 's middags een stuk fruit en een yoghurtje te kopen.
We liepen als het ware óm de rotswand heen en hielden hem opnieuw aan onze rechterzijde. We kwamen minder dicht bij de rotsen dan ik had verwacht, maar ervaarden wel de grootsheid. Het is me niet gelukt deze in een foto vast te leggen, zo'n platgeslagen opname kan dat gevoel niet overbrengen.
De laatste kilometers gingen over rotspaadjes continue bergafwaarts, goed te doen, maar wel goed opletten en gevaarlijk in de regen!
We lunchten halverwege de afdaling verspreid over de rotsen en werden gepasseerd door waaghalzen die hardlopend het pad naar beneden gingen. Kinderen doen dat nog zonder angst; wat moet het heerlijk zijn als je als volwassene zó toe kunt geven aan de zwaartekracht en haast dansend de berg af kunt rennen.
En toen lag daar ineens de stad vóór ons met de Alcazaba en die vreemde rots ernaast, waar mensen het profiel van het hoofd van een liggende vrouw in zien en die in de wijde omtrek opvalt.
Na de maaltijd vormen zich rituelen van douchen, wassen, opruimen, uitrusten en trekken we ons allemaal even terug in onze eigen (digitale) bubbel om te lezen, foto's te kijken, stukje te schrijven of te lezen. Heel gemoedelijk allemaal.
Morgen een lange route voor de boeg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten