Een kippeneindje. Dag 9: naar Baena, 11.7 km

Het is nog best lastig om onderdak te vinden voor ons vijven en dan willen we óók nog allemaal een eigen bed, het delen van een echtelijke sponde gaat ons nét te ver. Het is nu weekend én vandaag is het een feestdag: Fiësta de Andalucia (iets met onafhankelijkheid), zodat veel hostels en hotels al volgeboekt zijn. Gisteravond hebben we samen zitten puzzelen en zijn de meeste dagen opgelost. 

Na het ontbijt werden we direct tot een lange klim gedwongen. Ik, achterop geraakt in de klim, fungeerde als eenzame prooi voor de vele honden, die ik in mijn eentje met doodsverachting passeerde en die me de stad uít en de berg óp blaften. De meeste van achter hun hek, maar ééntje loslopend, die deed gelukkig niks. 

Cees maakte deze foto van de vier Sufi-gangers van vorig jaar, die we doorstuurden naar onze wandelmaatjes van toen

In de droge boomgaarden werd het snoeihout terplekke verbrand, dat moet je maar durven! 

Inmiddels zijn we helemaal gewend geraakt aan deze uitzichten op de keurig aangelegde olijfboomgaarden

Ik liep vandaag héérlijk, geen pijntjes of ongemakjes en mijn rugzak? Een veertje! Gek hoor, hoe dat werkt.

          Baena, het einddoel van de dag

In strijd met de weersverwachting bleef het de hele ochtend droog.

Aangekomen in Baena bleek alles vol en de lokale herberg was gesloten, omdat de moeder van de hospitalera gister overleed. 

We bezochten in het stadje het Museo del Olivar y el Aceite. Na dagen lopen tussen de olijfbomen was dat een leuk en nuttig bezoek. Ze zijn hier heel trots op hun vloeibaar goud. 

Net toen bleek dat de bus op deze feestdag niet reed, begon het ook nog eens te regenen. We belden een taxi en werden met een busje voor 35 euro naar het volgende stadje gereden, waar een pelgrims albergue was, waar we een slaapplek vonden. 

We liepen in regenkleding naar een kleine,  luidruchtige locatie waar we ons tegoed deden aan verschillende tapas en drankjes. 

Nu heerlijk in bed in slaapzak mét deken, een electrisch kacheltje én WiFi. Hélémáál content met alles! 

Morgen met de taxi terug naar Baena voor de 10e dag!

De spoorweg. Dag 8: naar Doña Mencía, 25.5 km

Gisteravond liepen we door het donkere stadje naar de Santiagokerk (de derde deze week), waar we nog even de zegen van de avonddienst meepikten 

Al vroeg uit de veren, op zoek naar een ontbijtcafé

Het was vandaag meer een vierdaagse route: één lange, vlakke asfaltweg zonder bochten. Er liep vroeger over dit traject een spoorlijn; ik weet niet of ze de rails hebben verwijderd of dat ze er gewoon asfalt overheen hebben gegoten, maar je zag in elk geval niets wat aan het verleden herinnerde. Het is nu fiets- en wandelpad, zodat we er allerlei recreanten tegenkwamen: fietsers, snelwandelaars, hardlopers,  hondenuitlaters en fietsende gezinnen met bagagewagentjes. Voortdurend: Hola! Bon dia! 

Niet helemaal scherp, maar tóch leuk om te laten zien, het is een teken van voorjaar

In de omgeving was wel steeds iets anders te zien: hele bermen vol geel koolzaad, lichtgele brem, boomgaarden (met jawel.... olijfbomen), nog kale skeletten van vijgenbomen,  rotswanden, tunneltjes (met en zonder graffiti).

Halverwege de etappe was een stukje rails met een oude wagon te zien; het voormalige stationnetje was nu restaurant. 

Maar, ik had vandaag mijn dag niet, ik kwam niet lekker in een flow, ik liep te snel, dan weer te langzaam, zodat ik achteraan ging, mijn rugzak viel me zwaar (hij moest nu en dan écht even af), het duurde me te lang, zelfs het broodje omelet in het stationnetje smaakte me niet, maar helaas, niets aan te doen. Morgen beter. 

We slapen vanavond in een hotel, waar we vanmiddag na aankomst ook aten, deze keer eens .... kabeljauw 😉

Na een aantal dagen zonder, nu weer eens mét WiFi, dus vanavond voor het slapen even televisie kijken. 

Morgen wordt regen voorspeld.......

Vogelenzang. Dag 7: naar Lucena 21.9 km

Deze hadden jullie nog niet gehad. Zo ziet mijn schaduw er het eerste uur van de dag uit, áls de zon schijnt.

Kijk hoe sprookjesachtig mooi het was vanmorgen toen we het stadje uitliepen, met die nevel in het dal en de zon door de bomen!

De weersomstandigheden zijn goed om te wandelen. De laatste dagen is het half bewolkt en rond de 16 graden, maar 's nachts koelt het behoorlijk af. In de herbergen draag ik mijn thermoshirt en -legging en ik ben blij dat er een deken lag voor over mijn dunne slaapzakje.

Het was een dag waarin we geen niemand tegenkwamen, we zagen alleen maar olijfbomen. In de boomgaarden werd hier en daar nog gesnoeid en aangeharkt, maar verder hoorden we alleen maar vogels. Uren lang gefluit, getjilp en gekwetter. Tijdens het lopen waaieren we uit elkaar en vinden we elkaar weer bij een stop. 

                        Broodje eten

Hier moesten we overheen zien te komen, de eerste paar stapstenen lukte nog wel, maar bij de laatste passen haalde ik een zijkie, zodat ik met natte schoenen en sokken verder moest.

Dit is de toegang tot de farm waar Maarten woont, daar is het ook altijd een uitdaging om met droge voeten over te komen (en lukt het mij ook meestal niet!)

Karin trok wijselijk haar schoenen uit en de anderen waren behendig genoeg om het droog te houden. 

Het grootste deel van de dag liepen we over makkelijke onverharde wegen zonder verkeer, glooiend en om ons heen heuvels/bergen tot zo'n 800 meter, de westelijke uitlopers van de Sierra Nevada.

We kwamen al vroeg in het stadje Lucena aan en hebben er uitgebreid gegeten in een restaurant. Bij ons wordt in de horeca geluncht met soep en lekkere broodjes, hier loopt tussen twee en vier de comedor (eetzaal) vol en zit men uitgebreid te tafelen. Een menu del día bestaat uit een primero, een secundo en een postre; we kwamen om half vijf pas weer op straat en hoeven vandaag verder niet meer te eten. Vegetarische gerechten zijn er niet, hier staan louter beesten op het menu en als je een soort gazpacho bestelt, zit er een schep spekjes op. Ik beperk me tot vis en heb al drie keer kabeljauw gegeten. 

We overnachten in een appartement in het oude centrum met drie kamers én een slaapbank in de woonkamer, vannacht heb ik het rijk (en de rust) alleen.

En luxe: een wasmachine! Het appartement hangt vol wasgoed, hopelijk is het morgen allemaal droog met behulp van een electrische kacheltje.

Nóg meer olijven. Dag 6: naar Encinas Reales, 17 km

Vaak krijg je in een albergue een disposable kussensloopje, bij gebrek daaraan gebruik ik mijn sjaal als sloop

En dit was mijn uitzicht op de onderkant van het bed boven me, een antieke constructie, maar.... de bedden piepten niet en dat scheelde in de nachtelijke geluiden. 

Ik zou graag voortdurend blijmoedig en verdraagzaam willen zijn, maar Ik merk dat ik best snel geïrriteerd raak door alle gedoe bij het bestellen van het ontbijt (iedereen wil nét wat anders), de broodjes voor onderweg (idem) en andere besluitvorming. Man, man, wat een gezeur! Ik probeer gewoon door te gaan met ademhalen en dan komt het gewoon steeds goed. That's part of the game.

 

De eerste helft van de dag was de route prachtig, een klim over rotspaadjes en onverharde wegen. Niet voortdurend zo steil als op de foto, maar wel langdurig,  zo'n kleine 600 hoogtemeters vandaag! Ik probeerde weer al mijn trucs: zigzaggend naar boven en later ook een methode die ik eerder probeerde. Tijdens de stap vertragen en de aandacht leggen op het zweefmoment en dat lukte me nu best goed, ik kwam geen lucht tekort en hoefde niet steeds te stoppen. 

Uitnodiging bloeiend maagdenpalm in de berm

                       Het rotsroosje

Ook deze keer kwamen we halverwege een dorpje tegen en dat is toch wel héél fijn, even rustig zitten, wat eten en drinken.

Ook 's middags stegen we nog een heel eind. Elke keer als ik dacht aan de top te zijn, bleek er wéér aeen volgende top achter te liggen, maar.... ik kom altijd boven. 

    En, nog steeds, olijven, olijven, olijven

We arriveerden in een dorp met een municipale donativo albergue (opnieuw na registratie op het politiebureau), die net verbouwd is. Geen sloten op de deuren van de toiletten, geen goede toiletflush en water dat onder de deur van de douche de kamer instroomt! Nog niet helemaal ideaal. 

Het eten na aankomst is elke keer een hoop gedoe. De Spanjaarden in het zuiden hebben in de restaurants een menu del día tot half vier, nadien gaat de keuken dicht tot acht uur, half negen. We komen meestal net op tijd aan om te kunnen eten, maar willen eigenlijk liever eerst een slaapplek en een douche. Elke dag weer een kleine conflictsituatie. 

We hadden vandaag een Braziliaanse pelgrim mee aan tafel.

Toen we weer naar buiten kwamen was het gaan regenen. Met kartonnen dozen provera we droge kleren te houden. 

Nu zoeken we met elkaar consensus voor een slaapplek morgen.