Trage Tocht Haarlem: 18 km

Als bejaarde treinreiziger zat ik om 10 voor negen in de hal van het station te wachten op het moment dat ik om 9 uur met 40% korting bij de poortjes kon inchecken. Ik had oog op een steeds verder groeiende groep bejaarden op wandelschoenen en met rugzakken (waaraan 'grappige' poppetjes hingen), die met steeds grotere aantallen bezig waren elkaar te helpen bij transacties bij de kaartjesautomaat. Ik hoorde kreten als 'Hij doet het niet', 'Ik snap er helemaal niks van' en ik ving iets op over 'keuzedagen'.

Ik was zo druk met mijn gniffelend leedvermaak dat ik bij het opstaan mijn handschoenen moet hebben laten vallen, want bij het instappen was ik ze kwijt. Hoezó leedvermaak?
Ik moet er nog steeds aan wennen dat ik zelf door anderen óók zo bekeken word, als een onnozele, onhandige bejaarde. 

Ik trof Cecilia op station Haarlem. De opzet van deze dag was dat zij wel eens wilde zien waar ik in Haarlem gewoond heb, waar ik met mijn gezin woonde. 

Eerst liepen we langs de Schotersingel (waar ik vroeger als kind op het ijs liep aan de hand van mijn vader met lange jas en hoed!), toen naar Elswout, een prachtig groot park, waar ik als trotse moeder met Maarten als baby in mijn jaren vijftig kinderwagen wandelde. 

Picknick met warme thee uit de thermosfles en een ouderwetse Choco Prince

Verder langs het huis waar Mildred woonde, de manege waar Suus op paardrijles zat, door de Haarlemmerhout langs de fontein met de beelden uit de Camera Obscura, waar ik een picknickpartijtje voor een verjaardag van Suus organiseerde. Langs de hertenkamp waar ik met mijn peuters heen ging, langs het theehuis, waar ze een waterijsje kregen. 

En toen liepen we naar 'ons' huis aan het Floraplein, wat een kast van een huis was dat, wat een heerlijke buurt, wat een heerlijke tijd met de kinderen in de leeftijd van 0 tot 10, vlak naast de school, waar ze heerlijk konden spelen op straat, op het grasvel, op het plein en op het schoolplein. 

Het gaf me gevoelens van weemoed, een combinatie van blijheid én tegelijk verdriet om wat voorbij is. 

Het huis van de buren stond te koop. Kijk hoe rijk we waren geworden als we daar waren blijven wonen! Maar ja, mijn werk maakte een verhuizing naar het Groene Hart noodzakelijk! We waren Haarlem anders nooit meer uitgegaan. 

We liepen door naar het centrum en daar liet ik haar ons huis in de Ceciliasteeg zien, het pakhuisje, waar Marcel (met mijn hulp) een schattig woonhuis van maakte tot we er met drie kinderen uitgroeiden.

Nou moet ik die tijd niet romantiseren, want we hadden als student geen cent te makken en de woonomstandigheden liepen tijdens de eeuwigdurende verbouwing steeds flink achter bij wat we nodig hadden, maar tóch!

Haarlem, altijd vertrouwd, maar wél verleden tijd. Weemoed, maar ook dankbaarheid om wat eens was. 

En nu, weer terug in mijn huurappartement in Woerden met zicht op mijn kerstboom met lichtjes is het óók weer goed. 

Het leven gaat door.