Dag 14: De speurtocht, 20.5 km

We sliepen heerlijk op onze logeerkamer. Het ontbijt was buiten de deur in een bakkerij met restaurantje van familie. We werden bediend door een jochie van een jaar of tien, vast een zoon van de baas. Het platte brood was heerlijk. 

Vandaag liepen Sedat en Iris in de achterhoede, ze gingen de etappe van vandaag markeren. We liepen dus zonder aanwijzingen van hen en zonder markeringen en moesten navigeren met onze telefoon. 

We gingen welgemoed op pad, eerst nog op een brede onverharde weg, die vrijwel vlak liep, maar wel in de de wetenschap dat er een klim van 500 meter zat aan te komen. 

En toen begon die, eerst langzaam, later steiler, maar gestaag, kilometers lang. Om het vol te houden ging ik zigzaggend naar boven. Hoe hoger ik kwam, hoe meer wind er waaide, zodat het niet zo moordend heet werd. Plots ontstond er onrust en bleken de eerste drie wandelaars en ook Ruth en ik te ver op het pad te zijn doorgelopen, de GPX route was al eerder afgeslagen. Teruglopend bleek de track zonder pad het bos in te gaan. We doolden met hulp van de rode lijn op onze navigatie. Maps.me laat echter alleen een platte kaart zien, geen hoogte en diepte, wat de nodige onduidelijkheid gaf. We klommen tot 2000 meter hoog en stonden toen voor een steile afdaling, die we breed zigzaggend afdaalden, honderden meters naar beneden. 

Fikriz had in het enige dorpje van vandaag geregeld dat de buurvrouw van het op zondag gesloten theehuis thee voor ons zette. Ze kwam met een grote theepot en een blad vol theeglaasjes naar buiten. 

             De geiten worden gemolken

Na de theepauze hoefden we nog maar 8 km te lopen naar de eindbestemming. Maar.... dat bleek óók weer een puzzeltocht! Ik liep samen met Lineke, steeds pogend de rode route op Maps.me te volgen en opnieuw was er geen pad te bekennen. We liepen steile hellingen op en af, klauterden tussen de struikjes en kwamen tenslotte uit op geploegde akkers. Terug in de beschaving en de bewoonde wereld. 

Ik heb mijn navigatiediploma wel gehaald vandaag!

Bij aankomst in het dorp trokken we weer de aandacht. Jong en oud kwamen nieuwsgierig bij ons zitten

            Het uitzicht vanuit mijn tentje

Er was onduidelijkheid over de slaapplaats. Eén van onze lopers regelde toestemming om op een stuk grasveld aan de rand van het dorp onze tenten op te zetten. 

De enige voorziening is een bron in het dorp en een vieze hurk-wc bij de moskee. De karavaan heeft eerder uit de pot een grote pan gekocht, vanmorgen werd een gasbus aangeschaft en ingrediënten voor een soep. 

Mehmet kookte en we aten uit kartonnen bekers, we zochten grote keien als stoeltjes.

Nu, tanden gepoetst, lig ik weer heerlijk in mijn tentje. Nog maar twee dagen lopen, dan zijn we in Konya.