Dag 13: De homestay, 18.5 km

Iris aan de ontbijttafel. Zie je de theepot? Zo zijn ze overal, in de bovenste kan zit sterke thee, in de onderste heet water om zelf tot de juiste sterkte te verdunnen. 

Onze gastvrouw verzorgde met twee andere vrouwen ons ontbijt: de gebruikelijke feta en groentes, maar ook ingemaakte druiven en aardbeien en plat 'pannekoekbrood', vers en nog warm uit de houtoven in de achtertuin. We werden vriendelijk uitgezwaaid. 

We begonnen de dag met een rondje over de lokale markt

En na drie minuten liepen we weer als vrije vogels heerlijk buiten. Ik liep een stukje mee in het treintje dat Harry en Karin als koplopers vormen. Er werd niet gesproken, alleen gelopen. Ik hoorde niets anders dan onze voetstappen knerpend op de stenen, geritsel van het hoge gras waar we doorheen liepen en de alom aanwezige vogelgeluiden. Het lijkt wel alsof alle zintuigen meer open staan door het dagenlang lopen met zoveel schoonheid om ons heen. Het ultieme gevoel van vrijheid. Ruth spreidt op zulke momenten al lopend haar armen wijd uit als teken dat ze blij en vrij in de natuur is. Mooie momenten. 

Voorop lopen op een stuk route zonder duidelijke markering levert nu en dan een snerpend, corrigerend fluitsignaal van Sedat op, dat betekent dan: jullie gaan verkeerd! We hebben in onze basis uitrusting allemaal een fluitje mee om ons kenbaar te maken aan herders met honden, maar Sedat gebruikt het als een hopman die zijn welpen in de gaten houdt. 

Marcel had vroeger ook een fluitje aan zijn sleutelbos en gebruikte het af en toe als corrigerend signaal bij de kinderen, dat vonden ze vreselijk (ook al was het veelal grappig bedoeld). 

Na de eerste vier kilometer streken we al neer op een terras van een theehuis in het eerste en enige dorpje met horecavoorziening van vandaag. 

Het enige woord Turks, dat ik met enige moeite kan onthouden, is 'Günaydın', dat betekent 'Goedemorgen'. Je kunt het wel regelmatig inzetten om alle vriendelijk zwaaiende mensen mee te begroeten. 

Soms hangt er naast de bron een metalen bekertje aan een ketting voor passanten die een slokje willen drinken.

   Er moest weer flink geklommen worden

Kijk mij hier gaan! Grote passen en een verbeten houding alsof ik een record wil vestigen met de vierdaagse

De laatste 8 km liep ik met Iris zó te kletsen, dat we er waren voordat ik het in de gaten had. De lucht begon weer woeste wolken te vertonen en het gerommel begon weer in de verte. Deze keer bleven we droog en dreef de bui over.

En toen kwamen we bij de volgende homestay. De café eigenaar bij wie andere jaren in huis werd overnacht is recent hertrouwd en had nu minder slaapruimte over in zijn huis. Een aantal van ons (waaronder ik) werd meegenomen naar een huis verderop in een buurtje met vuilnis op straat en koeienstront voor de deur, met een voormalige stal onderin en op de eerste verdieping kamertjes met matrassen en twee bedden. We (de vijf vrouwen) waren na aankomst een beetje beduusd; toen we net de slaapplekken verdeeld hadden, slaakte Joke een gil toen ze een rat over een matras zag lopen. Toen die zich later nóg eens liet zien, was dat teveel voor deze dames, zó stoer zijn we nu ook weer niet. Iris en Sedat maakten er geen woorden aan vuil en kwamen ons met heel ons hebben en houden weer ophalen. Nu slapen we na enig inschikken tóch in het huis boven het café, mét balkon en uitzicht over de stad. 

           De café eigenaar en zijn zoon

Eind goed, al goed!