Weer thuis

En dan wordt de wandelkleding ingepakt in de rugzak, straks gedegradeerd tot slechts vuil wasgoed.

Er was nog enige ruimte om te stressen, want er was onduidelijkheid in de herberg of het minibusje naar het station (10 km verderop) nu wel of niet zou rijden zónder reservering vooraf. We staken dus langs de uitvalweg van Vezelay onze duim op, constateerden dat er angstig weinig en bovendien onwillige automobilisten voorbij kwamen, werden al nerveus of we die trein niet gingen missen, maar gelukkig werden we opgepikt door een vriendelijke Fransman, die ons bij het uitgestorven, dichtgetimmerde stationnetje afzette, waar keurig op tijd inderdáád een trein stopte. 

            Tussenstop op Gare du Nord

Ook de overstap in Parijs liep op rolletjes en inmiddels zit ik in de stoptrein naar Woerden met een verse baguette, Franse kaas en een pak Franse groentensoep in mijn tas voor thuis. 

Juist vandaag krijg ik van Google deze fotocollage van ons samen over de laatste jaren, selfies van onze wandelevents en ik realiseer me dat ik er deze keer geen één gemaakt heb! 

Nu straks nog even het moment van thuiskomen in mijn lege huis, dát blijft toch wel raar! 

Dag 7 naar Vezelay: 9.8 km

En toen was de laatste dag al weer aangebroken. Voor de laatste dag hadden we een korte route, zodat we de tocht rustig konden uitlopen. 

         De laatste meters naar de basiliek

We kwamen nét voor aanvang van de mis aan bij de basiliek, we woonden de dienst bij, een mooie afsluiting van de reis. Het laatste stempel werd daar in mijn pelgrimspaspoort gezet.

We hadden gereserveerd bij een chique tent in Vezelay voor een feestelijke lunch als afscheidsmaaltijd. Het ene gerechtje nog mooier dan het ander én allemaal erg lekker.

En nu zijn we weer in dezelfde herberg als waar we vorige week zondag begonnen, schoon gedoucht, de wandelkleren onder in de rugzak. Straks een gezamenlijke maaltijd in de herberg en morgen de trein in een terug naar huis. 

Naar de Pipowagen in Asquins: 20.3 km

Cecilia was vandaag niet lekker: verkouden, beetje hoesten, beetje keelpijn. 

De route was een stuk in te korten, zodat zij 's middags vast naar onze Pipowagen liep om een tukkie te doen, terwijl ik de route alleen verder liep met gezellige Podcasts op mijn oortjes. 

Een groot deel van de dag zagen we de basiliek van Vezelay op een heuvel liggen, maar we liepen er niet heen. Het had wel gekund, maar de route leidde ons er met een grote boog omheen. Maar, hallo, we zijn hier ook om te lopen natuurlijk. 

               Enorme rotspartijen vandaag

                          Koekoeksbloem 

De ergste kou is nu wel voorbij, ik liep het grootste deel van de dag zonder jas en op een paar spetters na bleef het droog. 

Het bleef wel veel waaien; toen ik gek werd van die herrie in mijn oren én die haren in mijn gezicht, bond ik mijn multi-purpose-sjaal (die ik 10 jaar geleden van Hannah 'leende' en die me sindsdien op iedere tocht vergezelt) om mijn hoofd, wát een rust! 

                 Weer vélden vol daslook

In de loop van de middag arriveerde ik op een verder uitgestorven camping in Asquins bij deze Pipo wagen (met thank goodness...verwarming!). Ik werd niet ontvangen door een lachend zwaaiende Mamaloe, want Cecilia lag ziekjes in haar bedstee. 

Ik ging rond etenstijd op zoek naar een maaltijd bij de lokale bar, maar daar bleek de keuken om 15.00 te zijn gesloten en er was no piece of bread left. Gelukkig was het lokale winkeltje open, waar ik brood, kaas en een zakje aspergesoep kon scoren. Tóch nog een maaltijd. 

Dag 5 naar Domecy sur Cure: 21,6 km

Het gesnurk van de mannen was door de dunne scheidingswand van de kamers duidelijk te horen, maar het deerde me niet, want ik lag in een heerlijk bedje met twee warme dekens. 

We aten een ontbijtje in het nabij gelegen café. Cecilia kreeg de wandelkriebels en vertrok, terwijl ik nog een tweede kop koffie dronk en zo liepen we de ochtend alleen en kwamen elkaar pas na een paar uur weer tegen. 

Velden vol daslook of Ail des ours, zoals het hier heet (hoewel ik niet weet wat doe beren er meer te maken hebben). Het hele bos rook ernaar. 

De route liep door het bos, door meer open veld en langs riviertjes

Aan het eind van de middag kwamen we aan in een gehucht, waar we een eigen huisje kregen met een houtkacheltje en vier bedden in een ruimte, die er uit zag als het huisje van Sneeuwwitje en de zeven dwergen.

Voor vanavond staan er instant maaltijden klaar om op te warmen in de magnetron en wat drankjes in de koelkast, de badkamer is onverwarmd (en héél erg koud), de WiFi werkt niet, maar in het namiddag zonnetje bij de kachel is het goed te doen. . 

Ardennen-vibes. Naar Marigny l'Eglise: 19.5 km

De wetenschap dat we vandaag onder de 20 km zouden blijven, maakte dat we al relaxter gingen slapen en ook vanmorgen pakten we in zonder haast. 

De norse hotel-dame van gistermiddag verraste ons met een heerlijk ontbijt: perfecte croissants en vers stokbrood en ieder een fors kannetje koffie.

Het was minder ijzig koud én het was droog, de hele dag. 

We liepen het bos in en de dag werd één grote boswandeling. Ik had vanaf het eerste moment helemaal de 'Ardennen-vibes' van onze jaarlijkse gezinsvakanties die we daar, dagtochten wandelend, in de meivakantie doorbrachten. 

           Het  lichte groen van de beuken

                            Dennenbos

                Snelstromende beekjes

Klimpartijen over steile paden met losse stenen

           Stroompjes water over de weg

....en de plassen, de blubber paden, de vogels: één grote bosbeleving.

Het gaf me de hele dag een vrolijk gevoel met warme herinneringen aan onze gezinsvakanties, de kinderen met kaplaarzen aan, picknicks in de berm en de appeltjespauze.

Hoe zal dit pad er uit zien na een paar regendagen? Zie dán maar eens droge voeten te houden! 

Deze foto van de Salomonszegel heeft me een valpartij gekost! Ik zakte op mijn hurken in de berm, moest verder zakken om die schattige klokjes (die ónder het blad hangen) in beeld te krijgen, zat té instabiel en werd door het gewicht van mijn rugzak naar achteren getrokken. Ik kon de in gang gezette val niet meer stoppen en lag als een torretje hulpeloos op mijn rug met mijn beentjes te spartelen. 

Broer Ewout vroeg mij hoe dat nu gaat met foto's nemen onderweg. Als ik met Maarten door het bos loop te kletsen, blijkt hij onderweg allemaal vogels te hebben gehoord en geregistreerd; zijn radar daarvoor staat voortdurend aan. Bij mij gaat dat met het foto's maken net zo; ook al lopen we te kletsen, dan kan ik plots stilstaan en mijn telefoon pakken, omdat een beeld me raakt.Jullie zien hier gewoon een reeks boskiekjes, voor mij zijn het vastgelegde verrassingsmomenten.

Het fotoalbum van de vakantie van een ander is daarom nooit zo boeiend, je deelt de ervaring niet. 

                    Het einde in zicht

We liepen een prima afstand vandaag, kwamen ontspannen aan bij Chez Lulu. Het bleek een huisje te zijn, dat we delen met twee Nederlanders, óók wel eens makkelijk, kunnen we straks tijdens het eten gewoon Nederlands praten. 

Dag 3 naar Brassy: 26.5 km

Wat hebben wij héérlijk geslapen in onze voorverwarmde bedjes met heerlijke, fluffy dekbedden en wat was het kóud op die slaapkamer!

Er stond om acht uur een mooi gedekte tafel met brood, potten jam van fruit uit eigen boomgaard en dampende koffie. Het was er koud, maar alles hier was vol warmte en liefde verzorgd. 

We werden uitgeleide gedaan door Arno, Huberta en vrijwilliger Cecile

Vandaag was er 50% kans op regen, dus we waren voorbereid, maar tóch een beetje teleurgesteld dat we onder de verkeerde 50% bleken te vallen, we vertrokken in regentenue.

De regen bepaalde mijn stemming de hele morgen. Ik zat té veel in mijn hoofd, gevangen onder de capuchon, in plaats te lopen met mijn hart open voor de natuur. Mijn gedachten werden in beslag genomen door muizenissen rond mails die ik kreeg over de hypotheek met andere condities dan besproken en ander gedoe. Het lukte me niet ze te parkeren tot na mijn terugkomst, heel jammer. 

Het viel met de regen wel mee, het werd poncho aan, poncho uit. De paden waren wel gladder en modderiger en de voeten en sokken werden nat en koud. 

Al dat groen en die bloeiers blijven blikvangers

Nat, koud en moe van het klimmen kwamen we halverwege de dagafstand in een gehucht met een restaurant, waar we een boeuf Bourgignon aten met een heerlijk nagerecht. Achteraf bleek dit een gouden keuze, want na aankomst in het hotel (om half zes!) bleek niet alleen de keuken van het hotel gesloten, maar ook de pizzeria ernaast!

We liepen vandaag de Morvan in, een middelgebergte van graniet in plaats van kalksteen als in de eerste paar dagen. 

Mijn lijf heeft moeite met de lange afstanden, als ik vijf minuten zit of lig kom ik als een tachtigjarige stram en stijf, kreunend en steunend, moeizaam in beweging. Dat trekt wel weer bij als ik in beweging ben, maar dat voelt niet okay.

Het lukte wéér niet om op kortere afstand een onderkomen te vinden. 

Vanavond zonder maaltijd naar bed, maar eindelijk wel weer eens WiFi om even tv te kijken. Óók weer fijn!