We liepen gister een verrassende rondwandeling vanuit station Hollandsche Rading. Ik liep daar wel eerder en had een bosachtige omgeving in gedachten. De tocht liep echter door weidegebied, veelal over onverharde wegen, grasdijken en zompig grasland. Gelukkig was het droog en waaide het niet, want we waren op dat terrein volledig overgeleverd aan de elementen.
We liepen met een grote groep, circa 30 wandelaars, héél véél bekenden en een aantal nieuwkomers. Ik vond het heerlijk om te kletsen onder het lopen (dat gaat veelal over wandelen, pelgrimeren, reizen) en ik kon aspirant-pelgrims van handige tips voorzien.
Harry was er ook, hij loopt in mei de héle Sufitrail mee, 800 km en hij is tachtig!
We dronken koffie in een klein bruin café, ga daar maar aanstaan: ál die mensen van koffie en thee voorzien met één machine.
Na afloop reisde ik in de auto mee met een wandelaar die in de buurt van Woerden moest zijn. Ik weet niet waarom, maar al snel vertelde hij over zijn huwelijk, de vervlogen liefde, het uit elkaar gegroeid zijn, de manier waarop ze beiden hoopten elkaar nog terug te vinden met het besef dat dat niet meer zou gaan gebeuren, de uiteenlopende interesses, de struggel niet de spelbreker te willen zijn, de wil om het huwelijk toch tot een goed einde te brengen, het niet willen falen.
Ik begreep hoe ze elkaar met de beste bedoelingen gevangen houden, steeds teleurgesteld worden in hun verwachtingen, de frustratie, het verdriet, de onmacht en ik zou willen zeggen: laat elkaar los, je huwelijk ís niet mislukt, maar wél voorbij, maar dat kan niet als buitenstaander.
En, eenmaal thuis, met zijn verhaal, met mijn verhaal in gedachten zag ik pas welke woorden er onder de uitnodiging voor deze wandeldag getypt stonden:
"Treur niet om wat voorbij is, maar wees blij om wat is geweest."
Gelukkig ben ik zover dat ik dat kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten