Even oma

Ik heb genoten van een kort logeerpartijtje van de jongens bij mij thuis. Na een paar nachtjes in Zegveld kwam het nu mooi in de strakke planning van deze 12 dagen uit dat Hanneke, Marcel en de jongens de dag eindigden in Woerden. 

Terwijl zij in de bioscoop de film Wonka bekeken (groot succes!), had ik met Suus een bezichtiging van een koopappartement verderop in de wijk. Niet omdat ik ben uitgekeken op mijn plek, maar om weer een eígen woning te hebben. 

Het was prachtig, alles spik en span, met zicht op de Cattenbroekerplas. Na twee dagen bedenktijd realiseerde ik me dat ik eigenlijk zó fijn zit, dat ik het voorbij laat gaan. Ik heb nu zoveel ruimte, licht, uitzicht, privacy én het gemak van een garage en de winkels en de stad dichtbij. Er moet iets héél speciaals voorbij komen om hier weg te gaan. 

Ook fijn om eens stil te staan bij wat ik heb en daar tevreden mee te zijn. 

De jongens amuseerden zich heerlijk met het krat Playmobil dat ik uit de boedel heb meegenomen en dat deden ze natuurlijk op de meest onhandige (maar wel de gezelligste) plek in de kamer, vlak voor onze voeten. 

Op verzoek van Abel aten we boerenkool met worst en vanillevla toe. Ze moeten deze dagen alles eten wat ze in Costa Rica niet hebben; de broodjes kroket, de spaghetti met balletjes en de boerenkool zijn nu vast afgestreept.

Abel sliep met Hanneke in het logeerbed en Luuk bij mij in het grote bed. Het is wel onrustig als zo'n mannetje 's nachts met veel misbaar ligt te draaien, overdwars komt te liggen en weer op zijn plek geduwd moet worden, maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt door het half uurtje van wakker worden. Langzaam zag ik hem tot leven komen en dan die armpjes om mijn nek, terwijl hij Ómi!!! roept en een kusje op mijn neus geeft. Dat zijn de mooiste momenten als moeder maar óók als oma, die moet je koesteren, want hoe lang stapt een kleinzoon nog bij zijn oma in bed!

Bij het naar bed brengen én in de ochtend lag ik gezellig tussen ze in sprookjes voor te lezen uit de serie Gouden Boekjes van de Efteling, vertrouwd, al een beetje te kinderachtig maar tóch spannend genoeg om naar te luisteren. 

We ontbeten met warme croissantjes (die staan natuurlijk ook op dat wensenlijstje), gekookte eitjes en hagelslag. 

En toen zette ik ze op de trein naar Brabant en weg waren ze weer. 

Vandaag zijn ze bij 'de tantes' in Utrecht en geniet ik nog even na. 

Nog stééds Kerst

Voor de rest van Nederland was de marathon aan feestdagen vandaag weer voorbij, maar bij ons moest het nog allemaal gebeuren. De Costaricanen kwamen gistermiddag aan op Schiphol en hadden de dag nodig om even 'te landen' en de jetlag af te schudden. 

Vandaag verzamelde de hele familie zich in Zegveld. De tantes werden enthousiast  door de jongens besprongen.

Vanmorgen was Hanneke al op pad geweest om in de kringloop winterjassen te scoren voor Luuk én haarzelf, ik had voor Abel al een jas gekocht. 

De truien die ik voor ze breidde en de pyama's die ik kocht, blijken ze maar nét te passen, ze zijn veel harder gegroeid dan ik dacht. 

We liepen met zijn allen een Branderpadje en hadden onderweg, maar ook nadien op de bank volop tijd om met elkaar bij te kletsen over wat er allemaal gaande is in onze levens.

Ik liet het allemaal lekker gebeuren om me heen en genoot van de drukte en gezelligheid. Marcel had alles voorbereid en voerde de regie, Maxwell serveerde zelfgemaakte eggnug en sweet potato pie naar Amerikaans gebruik, we borrelenden met stokbroodjes en kaasjes, Marcel kookte een grote pan spaghetti met balletjes (naar geheim familierecept), Wouter had als dessert een fantastisch lekkere citroentaart met Italiaanse merengue en ieder liep mee heen en weer met spulletjes. Het liep allemaal heel soepeltjes.

Ze poseerden met zijn allen zonder morren nóg een keer voor mams die nu eenvandaag dól is op familieplaatjes en ik ben helemaal blij met met het resultaat! Deze komt straks zeker in een lijstje op mijn bureau te staan. 

Het was één grote familie idylle!

Kerst

De kersttijd is dit jaar een aaneenschakeling van familie gezelligheid. 

Dat begon zaterdag met een bezoek van Suzanne voor een gezellige lunch, die begon met koffie en een kerst-Tompouce die ze meenam uit Utrecht. 

Zondag was ik bij Hannah, haar etage is in de laatste maanden ingrijpend verbouwd, terwijl zij elders onderdak was. Het is veranderd in een prachtig appartement met een moderne badkamer, een nieuwe keuken, nieuwe kozijnen, een nieuwe vloer, ze is helemaal blij. 

We reden een paar keer op en neer naar de Gamma voor verf en nog wat spulletjes. 

Kerstavond was Marcel bij me te gast en aten we kaasfondue

en maakten we de Kerst- cryptofilippine uit de Volkskrant

Gister kookte ik een kerstdiner in het hospice voor een bewoonster en haar familie. Ik dekte de tafel mooi, die schoven we tegen het bed van de bewoonster aan en toen diende ik op haar kamer een vier gangenmenu op. Het zag er mooi uit en het was fijn om te zien dat haar laatste kerstmaaltijd zo harmonieus verliep en dat gaf mij ook weer een fijn gevoel. 

Want, ik heb geleerd dat je vrijwilligerswerk nooit alleen voor een ander doet, maar ook voor jezelf. 

Ik nam voor mezelf ook een maaltje mee naar huis en at mijn eigen kerstdiner.

Hier nog in Costa Rica, maar straks komen ze aan in Nederland!!!!

Kerst

Nou, de kerst is begonnen hoor! 

Ik was al gewaarschuwd, op de laatste gymles voor de kerst was het de bedoeling iets roods te dragen en dat zag er best feestelijk uit: rendiertruien, rendiergeweien, kerstmutsen of gewoon een rood shirt. 

En dan een dansje op 'let it show, let it show, let it show!

Bij het afscheid van onze juf bleek hóe hecht deze groep is: Truus was ruim 40 jaar gymjuf en veel van de 'dansgroep' zijn al 30 jaar lid. Ik word heel lief in de groep opgenomen, zodat ik na de les met de groep mee mocht naar een verjaardagskoffie bij één van hen. 

Koffie, zelf gebakken taart en tot mijn stomme verbazing als afsluiter een advocaatje met slagroom. Mijn associatie daarbij is mijn demente moesje bij wie we advocaatjes naar binnen lepelden. Maar ja, langzaam schuif ik op naar de doelgroep én...... het was best lekker!

Ze geven elkaar kleine cadeautjes en kaartjes met kerst. Zo kregen we van de juf een danseresje voor in de kerstboom cadeau. 

Ook de avond stond in het thema Kerst. Marcel en ik bezochten in de kersttijd vaak een concert. Hij kwam op de borrel, we aten bij mij thuis en treinden naar muziektempel Vredenburg, waar we een kerstoptreden van een barokorkest meemaakten in de Hertz-zaal, helemaal bovenin dat enorme gebouw.

We zagen en hoorden instrumenten die we nooit eerder zagen: o.a. een dulciaan (voorloper van een fagot), cornetto (een gebogen houten fluit) en een theorbe (soort luit), die de zangers begeleidden. Ze zongen 17-de eeuws Duits kerstrepertoire.

We dronken nadien een wijntje en toen eindigde de avond als een losse flodder, want we raakten elkaar kwijt op station Utrecht en vonden elkaar niet meer terug, waarschijnlijk omdat we (altijd al) verschillende zoekstrategieën hanteren en hij als één van de weinigen op aarde geen telefoon bij zich draagt. 

Maar ik ben een grote meid, treinde alleen terug naar Woerden en ben naar huis gelópen, in de regen. 

Singer Laren

Cecilia en ik maken soms een gecombineerde cultuur-wandeldag, vandaag was de planning dat we een bezoek aan het Singer museum zouden combineren met de wandeling 'Zuider en Westerheide Laren'. 

De weersverwachting was regen, regen, regen en harde wind! Ik pakte mijn regenbroek en poncho in en reed met enige vertraging met zwiepende ruitenwissers over een natte snelweg naar Laren.

We kozen daar al snel voor de light-versie en lieten de wandeling voor een volgende keer! We namen uitgebreid de tijd en dronken eerst koffie bij de open haard waarna we de tentoonstelling La Grande Bleu bekeken.

In de tentoonstelling waren schilderijen bijeengebracht van voornamelijk Nederlandse kunstenaars die vanaf 1870 naar het Middellandse Zeekust gebied trokken om de intense kleuren, de kust en de zee te schilderen. De term Cote d'Azur ontstond en geleidelijk ontwikkelde zich het toerisme voor hen die het zich konden veroorloven daar de tijd door te brengen.

In de beschrijvingen van de zes zalen werden verschillende thema's getoond en lazen we zinnen als: 'Het drama van de oneindigheid' en 'Het licht van de diepblauwe Méditerranée stroomt door het venster de kamer in en lost de wanden op totdat het atelier zweeft in de ruimte'.

Bij een aantal schilderijen werden oude ansichtkaarten getoond van mooie uitzichten, die door kunstenaar werden geschilderd. 

Wat een klus moet het zijn om werken met dit thema vanuit verschillende musea en (privé) collecties bijeen te brengen. 

Verschillende stijlen van 1870 tot heden werden gewoond; waarbij ik toch minder gecharmeerd ben van de moderne doeken. 

Zoals deze: 'Eind jaren 50 ontwikkelt de kunstenaar zijn ultieme interpretatie van de diepblauwe zee en lucht aan de Méditerranée. Om zijn sensatie van kleur en diepte over te brengen ontwikkelt hij een intens blauw pigment (IKB). In zijn monochrome schilderijen vinden materiële concreetheid en uiterste abstractie elkaar'.

        We lunchten in het museum restaurant

nadien bekeken we de kleine expositie van model en activiste Tonia Stieltjes

Overmoedig geworden door het feit dat we de hele dag omgeven werden door vertegenwoordigers uit de elite, die zich een tijdverdrijf als dit kunnen veroorloven, schafte ik een zilveren ring aan uit de collectie van GJ Nederland, die in1984 de sieradenfabriek van Koninklijke van Kempen en Begeer overnam. Ik kocht een exemplaar gemaakt met een Art Nouveau mal van deze fabriek. 

Zoiets doe ik mezelf nooit cadeau, dat maakt het alleen maar leuker én ik volg daarmee het advies van nicht Ingrid op die me adviseerde lief voor mezelf te zijn.

Heerlijke dag! 

Yoga

De dag begon met een yogales en daar had ik echt behoefte aan. 

In mijn hoofd woedt voortdurend een storm en in mijn hart is het een onstuimige zee. Ik ben voortdurend in de weer met mijn gestrande huwelijk, het houdt me uit de slaap en vult mijn gevoel en mijn gedachten. 

Na een jaar van euforie om de hervonden vrijheid ben ik nu alleen maar bezig met gevoelens van weemoed, verdriet, schuldgevoel en onmacht en is er nauwelijks ruimte voor rust en blijdschap. 

Het scheidingsproces blijkt veel gecompliceerder dan gedacht en dwingt me te kiezen tussen emotie en zakelijkheid, een strijd waar ik niet uit kom. 

In de yogales startten we met een ademhalingsoefening waarbij we 'naar ons hart toe' moesten inademen en in de uitademing 'de liefdevolle energie door ons heen moesten laten stromen'. Die zou ik graag door me heen voelen stromen, ik zou er door omarmd willen worden, maar dat lukt niet. Zelfliefde vertaal ik naar egoïsme, ik veroordeel mijn verlangens. Ik voel me de dader van alle verdriet. 

Vandaag was het een dag van verlies. Ik was aanwezig bij het afscheid van een oud collega, die aan kanker overleed en ik zag het verdriet bij de kinderen die afscheid namen van hun vader en bij de vrouw die tot de laatste tien jaar van zijn leven zijn partner was. 

Ik was er met een oud collega die zijn vrouw verliest in dementie. 

Hoe moeilijk is deze levensfase, waarin alle soorten van verlies langs komen. 

Wat een struggel is het leven! 

December

Wie viert er nu Sinterklaas zonder kinderen? 

Vorig jaar was het een heel event toen we met de Costaricanen mee mochten naar het Sinterklaasfeest bij de Nederlandse ambassadeur in Costa Rica. Het was geweldig om het ontzag voor de Sint in de houding en de stemmetjes van Abel en Luuk te zien en te horen. 

Dit keer volgden we het op afstand en waren alleen Hanneke en au pair Gina getuige van de confrontatie met de Sint.

Op 5 december zelf bracht de Sint ook nog cadeautjes bij de jongens thuis. Ik kreeg gister een enthousiast verslag van ze.

Zelf reed ik op 5 december met een pannetje zuurkool en een staaf gevulde speculaas naar Dalfsen, waar de vrienden uit Tsjechië een poosje in hun Nederlandse pied-à-terre verblijven. 

Het was buiten koud en nat, zodat we een groot deel van de dag doorbrachten in een uitgebreid bezoek aan de IKEA in Zwolle.

Heerlijk om daar zonder haast alles te bekijken en met alleen een set mooie wijnglazen het pand te verlaten. Helemaal blij mee! 

Toen we na afloop langs het tuincentrum kwamen, viel ik voor dit schattige boompje. Ik heb nog nooit zó vroeg (5 december!) de kerst in huis gehaald! Ik was van plan hem eerst nog even op het balkon op zijn beurt te laten wachten, maar kreeg gisteravond opeens de geest en haalde het krat met kerstversiering uit de box beneden.

Dus hij staat nu al te shinen!

Nostalgie

Papa overleed in 2010, mama verhuisde toen naar het verpleeghuis en de broers en ik moesten het ouderlijk huis leeghalen. Wat een klus!

De hoeveelheid fotoboeken was enorm, maar dát was geen verrassing, de camera's lagen ons leven lang klaar om wélke gebeurtenis dan ook voor eeuwig vast te leggen.  

We namen afscheid van de verzameling albums die mama maakte van hun vele pensionado-reizen; de familiealbums hebben we bewaard en deze lagen jarenlang opgeslagen in het bijgebouw in Zegveld.

Ik verhuisde ze een paar maanden geleden naar een speciaal daarvoor aangeschafte stellingkast in mijn box beneden in het appartementgebouw. Gister verhuisde ik alles naar boven, want vandaag kwamen de drie broers om de stapel albums door te werken. 

Het verleden kwam weer helemaal boven. 

De korfbalvereniging waar papa en mama (rechts boven) elkaar leerden kennen

                   De verlovingstijd (7 jaar! )

                          Het huwelijk

               Hier nog meer z'n drieën

Het meest dierbaar waren de albums van de verlovingstijd van papa en mama, hun huwelijk en de zwart wit kiekjes met gekartelde randjes van onze vroege jaren. 

Ik denk dat we zo'n 30 albums hebben doorgewerkt. De broers namen een aantal albums mee naar huis, we haalden foto's uit de albums en maakten scans met de Fotoscan-app om een en ander voor het nageslacht te bewaren. 

Ik had een paprika soepje gemaakt, Gerard kookte een pastarecept van Yvette van Boven met tagliatelle, cavalo nero en feta, ik had een toetje met speculaas, kwark en stoofpeertjes en gevulde speculaas bij de koffie. 

Supergezellig was het! Ik vulde de vaatwasser en lig nu met een dikke buik laveloos op de bank. 

En nu wacht mij de ondankbare taak om deze stapels op het stadserf in de container grof vuil te gaan gooien!