In mijn hoofd woedt voortdurend een storm en in mijn hart is het een onstuimige zee. Ik ben voortdurend in de weer met mijn gestrande huwelijk, het houdt me uit de slaap en vult mijn gevoel en mijn gedachten.
Na een jaar van euforie om de hervonden vrijheid ben ik nu alleen maar bezig met gevoelens van weemoed, verdriet, schuldgevoel en onmacht en is er nauwelijks ruimte voor rust en blijdschap.
Het scheidingsproces blijkt veel gecompliceerder dan gedacht en dwingt me te kiezen tussen emotie en zakelijkheid, een strijd waar ik niet uit kom.
In de yogales startten we met een ademhalingsoefening waarbij we 'naar ons hart toe' moesten inademen en in de uitademing 'de liefdevolle energie door ons heen moesten laten stromen'. Die zou ik graag door me heen voelen stromen, ik zou er door omarmd willen worden, maar dat lukt niet. Zelfliefde vertaal ik naar egoïsme, ik veroordeel mijn verlangens. Ik voel me de dader van alle verdriet.
Vandaag was het een dag van verlies. Ik was aanwezig bij het afscheid van een oud collega, die aan kanker overleed en ik zag het verdriet bij de kinderen die afscheid namen van hun vader en bij de vrouw die tot de laatste tien jaar van zijn leven zijn partner was.
Ik was er met een oud collega die zijn vrouw verliest in dementie.
Hoe moeilijk is deze levensfase, waarin alle soorten van verlies langs komen.
Wat een struggel is het leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten