Toen ik warm en droog en uitgerust was, liep het huis vol: drie net afgestudeerde Italiaanse rechtenstudenten, een Duitse en een Oostenrijkse op de fiets.
Allemaal nat en moe en met maar één badkamertje (met een kleine boiler, lees: zó leeg), een all-in-one kamer met een bank, een aanrecht en een eettafel met acht stoeltjes en de slaapkamer met drie stapelbedden. Zelf sliep het stel op de open vliering.
En oh ja, dan liep er ook nog een kat door het huis.
En tóch werkte het. Ik hielp mee hakken en snijden van de wortel, ui en bleekselderij voor de pastasaus, de twee fietsters zaten te breien(!) op de bank en de Italianen zaten aan tafel te kletsen.
En 's avonds aten we gezellig met zijn allen aan tafel: en grote pan pasta, verschillende salades, een pandora-cake, koffie en limoncello toe!
Als passant kom je niet zo snel in dit soort schilderachtige gribusbuurtjes, het is net te oud en vervallen om op een Anton Pieckplaatje te lijken, die taferelen zien er wat beter onderhouden uit. Hoe ze hier in de loop van de eeuwen tussen al dat steen waterleiding, riool en stroom hebben aangelegd en dat hier nog gewoon mensen wonen.
Het was een bijzondere belevenis.
Ik stapte met droge sokken in mijn natte schoenen (bah!) en verliet het stadje over de gladde straatsteentjes, want het regende weer. Verderop verdween het pad een donker bos in. Hier geen stenen en keien, maar glibberige zand- en modderpaden met stroompjes regenwater. Ik had al mijn aandacht nodig om op de gladde, kronkelige, op een neergaande paadjes en krakkemikkige, bemoste bruggetjes mijn evenwicht te bewaren.
En toen veranderde het moeizaam begaanbare pad in een royaal wandelpad met scherp grind, dát is dan opeens lekker lopen!
Het bleef op en af regenen. Ik hield een paar pauzes op droge momenten, bibberend onder mijn poncho.
Halverwege kwam ik door het stadje Sutri met Romeinse graftombes in de tufstenen rotswanden en een uit de rotsen gehakt amfitheater.
Ik liep vandaag opnieuw een beperkte afstand, zodat ik al begin van de middag bij mijn B&B kwam. Het is buiten zó kil, nat en weinig uitnodigend, dat ik me verschanst heb in mijn bed met de airco op 25 graden!
Beetje lezen, televisiekijken, blogje schrijven en vanavond het donkere stadje in om te eten.
Ik ben inmiddels wel de dagen aan het aftellen; het najaarsweer, de kilte, het vroege donker en de toenemende vermoeidheid maken dat het nu wel klaar mag zijn.
Maar ik verheug me voldoende op het moment dat ik Rome binnen zal lopen om de komende drie dagen nog in de benen te gaan!
Ultreia!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten