Dag 6: Eindelijk Z🌞Ndag!: 19.4 km

Gister ging de pechdag nog even door. Toen we een pizza wilden gaan eten in de lokale pizzeria, bleek dat deze voor voetgangers alleen te bereiken was door langs een donkere, drukbereden tweebaansweg zonder berm te lopen. We deden dat met doodsverachting, terwijl ik met het zaklantaarntje in mijn mobiel waarschuwende gebaren maakte naar de voorbij scheurende auto's. In de pizzeria aangekomen was er geen plaats voor ons in de herberg, maar we konden gelukkig wel twee pizza's meenemen. 

Ik waste met shampoo mijn zwaar bemodderde kleren uit in de wastafel. We hadden wel radiatoren op de kamer, maar die mochten nog niet aan van onze Spartaanse gastheer Luigi, het is nog geen november!

Jammer dan, maar we sliepen wel in een warm bed. 

Na de dag van gister waren we heel blij dat de lokale bar in het onaantrekkelijke dorp op zondag gewoon geopend was. We dronken er ieder drie(!) cappuccino's, aten een zoet broodje én een heerlijk vruchtengebakje, omdat we vonden dat we dat gewoon verdiend hadden. 

We oogsten er opnieuw bewondering voor onze wandeltocht (è vero?) en kregen ieder een zakje met een croissantje mee voor onderweg. Is dát niet lief? 

          Daar is ie, de lange-schaduw-foto

Deze dag maakte de monstertocht van gister meer dan goed! Kijk: Z🌞N, bergen, geen druppel regen en door de natuur!

Op de grasdijk, kijk hoe blauw die lucht is!!!

De route liep grotendeels over een kilometerslange grasdijk meeslingerend met de loop van de Arno, die in de nabijheid van Pisa veranderde in een wandelpromenade, waar de Pisano's (zo heten de inwoners van Pisa, ik heb het opgezocht) liepen te flaneren (al dan niet met hondjes of kinderen) en te joggen.

De weg vervolgd over de boulevard van de Arno de stad in en, omdat ik mevrouw Google de opdracht had gegeven ons naar de toren van Pisa te leiden, werd het steeds drukker in de oude straatjes van de stad, totdat we in de gekte op het Piazza dei Miracoli uitkwamen, 

waar wij, net als al die andere toeristen een selfie voor de toren maakten. 

Maar dat kan je ons niet kwalijk nemen na ruim 100 km lopen van Florence naar Pisa!

We zochten een rustig pleintje in de stad op, waar ik mijn eerste Aperol Spritz bestelde. 

We namen afscheid voor het station van Empoli en ik reisde door naar Siena om vanaf daar morgen mijn pelgrimstocht naar Rome te hervatten. 

En nu ben ik weer helemaal op mezelf teruggeworpen, spannend hoe dat er zal zijn. Ik vind het heel gezellig als jullie me af en toe eens een WhatsAppje sturen als ik in mijn uppie loop.

En nu zit ik met mijn tweede Aperol Spritz van vandaag op Il Campo in Siena en geniet ik van de drukte om me heen.