Ik ben gisteravond na mijn drankje op Il Campo in een klein straatje gaan eten. Mama Mia, nu ik een echte Italiaans spaghetti alla Carbonara heb gegeten, durf ik hem thuis niet meer zelf te maken met stukjes gerookt spek uit de supermarkt. Ik was al trots dat ik het heel authentiek bereidde met losgeklopt ei door de hete, nét afgegoten spaghetti, van het vuur af. De keus van het spek is blijkbaar ook héél belangrijk en natuurlijk veel zwarte peper en Pecorinokaas.
Ik kan hier elke dag wel pasta eten!
Ik was er niet op verdacht, maar in een paar minuten transformeerde ik van wandelaar in pelgrim! Ik stapte de B&B uit, kocht een sinaasappel en een stuk brood voor onderweg, stapte de route op, zag de eerste wegwijzer op een hoek van de straat,
....... passeerde dit winkeltje, waar ik mijn eerste stempel haalde (omdat de duomo pas eind van de ochtend openging) en zag een eerste medepelgrim, die automatisch zijn hand opstak en toen was ik opeens 'op weg naar Rome'.
De wandeling de stad uit verliep heel geleidelijk en ik liep zonder tussenkomst van nare industrieterreinen of drukke autowegen rustig de stad uit met zicht op het golvend Toscaanse landschap.
Het klinkt een beetje zweverig, maar het was een heel harmonieus gevoel, waarbij ik werd opgenomen in de vredige omgeving, nog niet in winterslaap, maar wel in de rust van het najaar: de oogsttijd voorbij, het land op veel plekken al geploegd en klaar voor de tijd die komen gaat. Zó vredig!
De eerste twee uur liep ik alleen en toen ontmoette ik bij een barretje twee medepelgrims: een jonge vent uit Schotland (die in augustus bij het beginpunt van de Weg bij de kathedraal van Canterbury begon met lopen) en een Ier (die in Zwitserland startte).
De route liep door open landschap met voornamelijk landbouwgrond veelal over onverharde wegen.
Ik liep zó fijn, dat ik bij een keuzemoment zelfs de landelijke variant nam van de route in plaats van de reguliere route, die een uur langs de weg zou lopen, waar ik spijt van kreeg toen ik bemerkte dat daar geen sterveling liep en ik bij herhaling enorme pootafdrukken in het modderige pad zag van, ja van wat eigenlijk?
Toen de lucht betrok en ik dacht dat het zou gaan regenen, had het onbekende dier in mijn gedachten inmiddels de proporties van de Hound of the Baskervilles aangenomen!
Maar, het blééf droog en het monster kwam ik niet tegen een ik kwam veilig op mijn bestemming aan.
En nu heb ik een pelgrimsbedje in een Donativo herberg, waar ik als dame alleen een kamer kreeg, terwijl de drie heren (er kwam nog een Italiaan bij) samen op een zaaltje liggen.
Het is hier héél eenvoudig en niet verwarmd. Ik slaap vannacht in mijn slaapzakje maar kreeg er een ook een deken bij.
Straks naar de lokale bar/restaurant, kijken of ik die Schot eruit kan drinken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten