Ik kom onderweg geen andere pelgrims meer tegen, mede omdat ik niet de reguliere dagafstand loop? Én het is natuurlijk laat in het seizoen!
Vandaag had ik voor het eerst na al dat gewandel géén verkrampte spieren bij het wakker worden. Ik liep het eerste uur steeds met spierpijn in mijn benen en kwam met moeite een trapje op of af, de prijs voor al die klimmeters. Gelukkig liep ik dat er steeds met een half uurtje weer uit, maar..... ook mijn rechter knie meldt zich 's morgens en die moet het nog wel een poosje volhouden!
De knie is wel een Boter-dingetje: mijn knieën en die van papa maakten altijd al rare geluiden bij buigen en opstaan, dochter Hannah heeft gedoe gehad met haar kruisbanden en zoon Maarten heeft al aan beide knieën meniscusoperaties ondergaan en is nóg niet okay.
Ik ben al helemaal gewend aan de zoete broodjes als ontbijt, soms neem ik er twee. Ik hoorde op de radio dat in Nederland een kruising tussen een croissant én een tom pouce populair wordt: 'crompouces', die kennen ze hier al lang, ze spuiten hier álles vol met pudding, alleen is het glazuur wit in plaats van rose.
Het werd een dag van wind en al maar klimmen.
Het was droog, maar er stond een stevige wind, geen klapperende poncho deze keer, maar het gaf tóch een hoop herrie. Ik had gelukkig een haarband bij me om mijn oren af te schermen.
De route was niet zo lang vandaag, maar het gíng maar omhoog en dat was erg vermoeiend.
Het gebied is steeds minder dicht bevolkt. Ik kwam opnieuw niemand tegen onderweg, de paden waren zó eenzaam, dat ik soms blij was dat ik een stukje langs een autoweg moest lopen, dan kwam er tenminste nog eens een auto voorbij.
Om de wind te overstemmen, koos ik een playlist van Spotify op mijn oortjes. Ik werd steeds sentimenteler, pas na een tijdje had ik in de gaten dat het allemaal nummers waren over opgebroken liefdes. En dat thema hééft al zo'n enorme plek in mijn bestaan!
En, nu ik toch sentimenteel ben, ik was blij met mijn vermaakte trouwring, de vier granaatjes staan voor de vier kinderen; ik heb ze lekker bij me!
Onderweg zag ik op een gegeven moment een toren op een hoogte staan, langzaam werd me duidelijk, dat dát het stadje Radicofani moest zijn, de eindbestemming van vandaag. En ik dacht dat ik al zo veel geklommen had, best ontmoedigend!
Maar stap voor stap bereikte ik de top: 814 meter 💪
Het is een schattig dorpje, de huizen zijn gebouwd met vulkaanstenen van de nabijgelegen Monte Amiata, de grootste dode vulkaan van Italië.
Het lijkt hier wel louter bewoond door bejaarden met wandelstokken die de steile straatjes moeten bedwingen.
Ik ben in een pelgrimsherberg terecht gekomen met een Deen en een Engelse vader en zoon.
Straks even rondkijken in het pittoreske stadje.
Volgens de beschrijving krijg ik morgen een makkelijke etappe: eerst dalen en dan vlak terrein, daar ben ik echt aan toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten