Gister schreef ik hoe rustig en vriendelijk Toscane me ontving en de hele dag omgaf, dat was vandaag wel anders!
De uitdaging zat vandaag niet in de afstand, maar in de elementen.
De ochtend begon al grauw en donker, de weersverwachting voorspelde regen, zodat ik met mijn poncho in de aanslag en de regenhoes om mijn rugzak aan de dag begon.
De mannen waren alledrie al vroeger vertrokken, zodat ik moederziel alleen op pad ging. Het eerste uur bleef het nog rustig, maar daarna brak de hel los met regen en storm.
De wind was zó sterk, dat ik me met moeite overeind kon houden.
Ik heb mijn arme, tengere Suus als brugpieper eens op haar fiets voorovergebogen naar school tegen de wind op zien tornen over die lange Hoofdweg; ze werd bijna de sloot ernaast ingeblazen. Mijn moederhart bloedde.
Ik moest aan haar denken toen ik vandaag in mijn klapperende poncho liep te ploeteren.
Tekenden jullie de wind vroeger ook als een woedende grijze wolk die met bolle wangen uit een ronde mond keihard blies? Zo voelde het vandaag ook, ik als enige persoon ín de weidsheid van het landschap in een één op één gevecht met de storm.
Net als vorige week, tijdens onze tocht door regen en onweer, bedacht ik me opnieuw, dat ik me als gepensioneerde ook met mijn AOW, een paar breipennen en een kop hete thee lekker op mijn bank thuis had kunnen nestelen.
Ik kwam volkomen gemangeld en uitgeput aan op mijn eindbestemming. Ik schoot er een bar binnen en liet water, thee, koffie en een heerlijk bord pasta aanrukken. Langzaam verdween de herrie van de wind en de klapperende poncho uit mijn hoofd.
En nu lig ik droog, warm gedoucht, met gekamde haren en een thermotrui aan in mijn slaapzak en laat ik mijn zware benen tot rust komen, terwijl buiten de wind doorloeit.
Ik maak straks een kop koffie en eet mijn lunch broodje wel als avondmaaltijd, want ik ga er écht niet meer uit.
En nu maar hopen dat die wind straks óók gaat liggen!
NB en toen viel de stroom uit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten