Ze hadden gelukkig al een aantal nieuwe vogels gespot én waren top tevreden.
De zonsondergang die ze zagen aan zee
De airco in de kamer kan óf aan óf uit, de thermostaat doet het blijkbaar niet. Mijn bed staat er precies onder, dus ik lag te rillen onder mijn lakentje. Toen ik hem uit deed, werden Abel en ik later wakker van de klamme hitte. Uiteindelijk sliep ik met lange broek en een vest aan onder de zoemende airco verder.
Excuus voor de energieverspilling!
Vannacht sloeg het weer helemaal om: donder, harde wind en regen. Ik ging er vanuit dat de geplande (en betaalde) boottocht op zee niet door zou gaan, maar Maarten stond toch al vroeg in de keuken ontbijt klaar te maken en broodjes te smeren. En inderdaad, de Colombianen schrikken niet van wat regen, het ging na enige vertraging gewoon door!
Het is geen Antibes of Marbella!
Zodra we het haventje uitvoeren, gingen de twee buitenboordmotoren aan en stuiterden we over de onstuimige zee.
Er liggen een aantal kleine eilandjes in de buurt op ruim een uur varen afstand, we passeerden er een aantal.
Dit kleine eilandje is volgens de schipper het dichtst bevolkte eilandje ter wereld, wat een opeen gebouwde schamele huisjes. Hoe kan je zo leven.
Verderop waren er ook chill-eilandjes met spierwit zandstrand, wij meerden aan bij zo'nplek. Het was er gezellig druk, rommelig, maar met een ontspannen sfeertje. En ook hier alleen maar lokale toeristen!
Het stopte met regenen, de zon liet zich weer zien en de zee werd glad en rustig.
Maarten had gelezen dat je er in de buurt kan snorkelen. Hij regelde een bootje dat ons naar een koraalrif bracht, daar werden we met duikbrillen overboord gezet. De jongens en ik hadden dat nog niet eerder meegemaakt. Het water was glashelder en we zagen van alles: een grote verscheidenheid aan vissen in prachtige kleuren, zee-egels met lange, dunne naalden, zee-anemonen die zich sloten als de gids ze aanraakte, een schooltje sepia's, verschillende soorten koraal en hier en daar plotselinge dieptes met helder wit zand.
Het was een prachtige belevenis! Maar ik genoot haast nog meer van het enthousiasme van de jongens, die onvermoeibaar onder water doken, ik kon ze onder water bekijken.
Terug op het eiland raakten de jongens niet uitgespeeld in het water, zodat wij de kans kregen met een Tequilla Sunrise te relaxen.
Tijdens de boottocht terug vielen ze allebei in slaap, maar terug bij het huisje sprongen ze zó weer het zwembad in.
Ik raad niemand aan om zonder tropenervaring op eigen houtje naar Colombia te gaan. Het is dat Maarten en Hanneke de manier van leven kennen, de taal spreken, kunnen omgaan met het verkeer en de straten met bizar diepe verzakkingen en kuilen. Iedereen ratelt in het Spaans, in een restaurant krijg je vaak geen kaart, je wordt door iedereen afgezet, het is niet veilig om 's avonds op straat te gaan en ga zo maar door.
Ik vind het énig om het samen met hen mee te maken, maar zou het anders niet in mijn hoofd hebben gehaald!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten