Rondwandeling Woerden-Harmelen: 15 km

Ik heb inmiddels drie wandelroutes vanuit mijn appartement om met gasten te lopen: rondje rond de Plas (ruim een uur), rondje Linschoterbos (ruim twee uur) en een wat serieuzere wandeling: rondje Harmelen (15 km).

De Volkskeuken: moussaka voor grote eters

https://www.volkskrant.nl/a-b46a5430

Gister liep ik met broer Gerard en Jeanette naar het Linschoterbos en aten we bij mij thuis een vegetarische moussaka uit de Volkskrant, aanrader!

Vandaag had ik Pieter en Wilfred op bezoek, twee Santiago-pelgrims. We ontmoetten elkaar in 2014 tijdens de Camino Francés, voor allemaal de eerste Camino. We zien elkaar sindsdien 2x per jaar voor een gemeenschappelijke wandeling én een maaltijd bij degene die de dag organiseert. De groep is inmiddels wel wat uitgedund, maar er zijn nog vier actieve leden over. 

De weersverwachtingen van vandaag waren slecht, volgens Buienradar 'nat tot kletsnat'. Maar, pelgrims laten zich niet kennen, dus ik kreeg geen afzegging voor de wandeling van vandaag. We dronken ons bij mij thuis eerst moed in met koffie en stroopwafels (van de Lidl, de lekkerste!), trokken onze regenbroeken aan en stapten de miezerregen in voor de Harmelen-route.

Ik liep hem inmiddels voor de vierde keer, maar nog niet eerder in de regen. Meestal valt het wel mee als je met een slechte weersverwachting op stap gaat, maar vandaag bleef het voortdurend miezerig.

Het mocht de pret niet drukken, we hebben heerlijk lopen kletsen over werk (Wilfred), vrijwilligerswerk (Pieter en ik), wandelplannen (Camino Finisterre, pelgrimsroute in Turkije en naar Rome) en verder van alles wat! 

In Harmelen liet de cafetaria het voor de vierde(!) keer afweten (omdat het nu maandag was?), zodat we broodjes en beleg kochten bij de lokale Super en een drankje deden bij de Kloosterhoeve.

Deze keer zag het meertje in het Vijverbos er toch nog steeds prachtig uit, ondanks de regen, het heeft onder alle omstandigheden toch steeds zijn charme.

De terugtocht liep over het jaagpad langs de Oude Rijn en dan weer de wijk in bij mij.

En nu haalde ik een bakje met een maaltijd uit mijn vriezer, het ziet er weinig aantrekkelijk uit en ik heb geen idee meer wat het is, ik ben benieuwd hoe het uit de magnetron tevoorschijn komt. 

Morgen wéér regen en wéér lopen! 

Volkstuinwandelroute Boven IJ: 12.8 km

Ik heb heel wat vriendinnen (én een broer en schoonzus) met een 'tuin' aan de rand van Amsterdam. Zo'n tuin is van oudsher een plek om buiten te ontspannen voor de stedelingen. 

Cecilia heeft ook een huisje op een tuin in de buurt van Durgerdam bij het IJsselmeer, waar ze in de zomermaanden veel verblijven. Ze tuinieren er, maaien het gras, snoeien de heggen en struiken, zaaien er bloemen en....... Herman bakt er zijn befaamde pizza's op een houtvuur. 

Ze had al langer een wandelroute langs een zestal volkstuinparken liggen en vrijdag gingen we op pad. 

Ik zocht op internet hoeveel van die tuincomplexen er eigenlijk zijn, kijk eens wat een aantallen! 

Bij de eerste tuin maakten we een praatje met een hoogbejaarde, rasechte Amsterdammer, die vertelde dat hij er al 36 jaar een tuin heeft, waar hij destijds zelf een huisje op bouwde. Nu geniet hij er op zijn oude dag nog steeds van. 

De Gemeente Amsterdam heeft bepaald dat er vrije toegang moet zijn tot de tuinparken, zodat stedelingen die niet zo'n plek voor zichzelf hebben er wel kunnen wandelen. 

De parken hebben allemaal hun eigen bestuur, hun eigen regels en hun eigen sfeer. De gemeenschappelijke paden, bruggetjes en oevers worden door de bewoners bijgehouden. Op het ene park zagen we keurig aangeharkte grindpaden, elders juist paden vol onkruid of, óók leuk, graspaden, keurig, strak geschoren heggen of juist hangende takken over de paden. 

De tuinen rond de huisjes zelf waren ook net zo verschillend als er verschillende bewoners zijn: óf vol ouderwetse begonia's en geraniums óf juist met wildgroeiende struiken, met tuinkabouters of hippe beelden en hier en daar een groenetuin.

Het was weer eens wat anders dan middeltje kijken, we zagen zóveel verscheidenheid onderweg. Heel leuk! 

We kwamen ook op de tuin van broer Gerard en Jeanette. Ik rekende uit dat zij hun huisje al ruim 30 jaar zullen hebben. Ze wilden dolgraag in de Jordaan blijven wonen en hun kinderen óók de ruimte geven om lekker in het groen te spelen. Inmiddels kruipen er op zomerse dagen kleinkinderen door de tuin!

Pas deed zich een kans voor om zelf zo'n huisje ín de omgeving van Woerden over te nemen. Ik heb serieus overwogen om de mogelijkheid te gaan onderzoeken, maar ik denk dat het voor mij in mijn uppiie tóch niet zo'n goed idee is. 

Ik moet maar regelmatig bij tuinbezitters langs gaan, wel de lusten, niet de lasten! 

Aan het eind van de wandeling vonden we een prima plek op het terras van de Landmarkt, waar we uitgebreid lunchten. 

Weer thuis

Na de nachtvlucht met tijdverschil kwam ik gistermiddag rond één uur thuis. Ik was eufoor van de slaap en verloor mezelf in activiteiten: tassen uitgepakt, wasjes gedraaid, de eerste boodschappen gedaan, verse bloemen op tafel, fruit in de fruitmand, de planten weer op hun plek gezet en die het niet gehaald hebben afgevoerd. 

Ik heb in een wárm bad gedobberd (de meeste douches daar waren koud!) en alle  tropenresten afgespoeld en gelukkig trekken de laatste muggenbulten weg.

Ik kookte een Hollandse maaltijd (spinazie met een eitje), stortte begin van de avond in en maakte een goede, lange nacht. 

Ik appte Maarten vanmorgen. Het leven toonde zich daar weer, zoals ze inmiddels wel gewend zijn: onverwachte zaken en tegenslag! 

Hopelijk hebben ze na de vakantie weer voldoende veerkracht om het op te lossen!

Afscheid

We hebben vrijdag een heel rustige dag gehad. Ik lag een groot deel van de dag in de hangmat en las een heerlijk boek in één ruk uit: Houtrot van Rinske Hillen, over een eeuwenoud Amsterdams grachtenpand en het familieverhaal van de bewoners.
Maarten en Hanneke waren met de jongens schoolopdrachten aan het maken en uitleggen, Maarten moest Abel de eerste beginselen van breuken optellen uitleggen!
De jongens zwommen tussen de bedrijven door.
Maarten en Hanneke gingen nog op vogel- en vlinderjacht, waarbij hij op 298 vogelsoorten bleef steken en nét de 300 niet haalde.

We aten en dronken de koelkast leeg, sloten de koffers voor de laatste keer en werden door de pick-up truck de berg weer afgereden, waarbij Maarten en Hanneke achter in de laadbak mochten zitten.
Zo sloten wij ook altijd onze kampeervakanties af, de kinderen mochten dan tot de uitgang van de camping op het bagagewagentje zitten.

We hadden de rit naar Bogotá ruim ingepland, maar hadden bizar veel tegenslag met de route, de files, het tanken en inleveren van de auto (onbeschadigd in het krankzinnige verkeer!) en toen we opgelucht op het vliegveld kwamen, bleek er een enorme rij te staan voor de douane en security! We hebben de jongetjes ingezet om voorrang af te smeken en hadden nog nét tijd om samen een broodje te snacken bij de gate.

     Baldadig dweilend tijdens de check in

Nou, okay dan, maar niet helemáál in beeld

En toen moesten we afscheid nemen. We hadden maar een half uurtje verschil in vertrektijd.

Adios!

Premium life!

Het is deze weken niet vaak gebeurd, dat ik eerder wakker werd dan de kinderen.
Thuis moeten ze even over zessen al naar school en staan ze om vijf uur al op!
Vanmorgen werd ik heel uitgerust wakker en lag Luuk naast me in bed en Abel in het bed naast me. Ze lagen er zo lief bij, volkomen in rust, even later zag ik ze langzaam wakker worden. En áls ze eenmaal aanstaan, dat stuiteren ze de hele dag! Baldadigheid, rennen, beesten spotten, ruzie maken en bij dit huisje ook zwemmen.

Nu de laatste dagen zijn ingegaan, voel ik al de weemoed van het naderend afscheid. Moeder Lies uitte dat altijd aan het eind van de week Ardennen vakantie, waar ze zo'n twintig jaar steeds met ons mee naartoe ging. Ik ergerde me daar aan en dacht 'wees eens tevreden, rupsje nooitgenoeg', dus ik spreek het (nog) niet uit.

In het kader van 'premium life' hebben we voor de laatste twee dagen een prachtig huis met zwembad midden in de natuur gehuurd. We waren al door de verhuurder gewaarschuwd, dat de weg naar het huis zó steil en zó slecht begaanbaar was, dat het  met onze toch best noeste auto niet zou gaan lukken! Alle spullen werden overgeladen in een enorme pick-up truck en we werden naar boven gereden. We deden onderweg inkopen, zodat we ons hier nu de laatste twee dagen ingegraven hebben.

Lekker chillen! 

Tropisch droogbos (Bosque seca tropical)

Ik had nog nooit van de term tropisch droogbos gehoord, het komt zoals de term al zegt alleen voor in droge gebieden in de tropen en het meeste tropisch bos is regenwoud, inderdaad ja, nat bos dus!

We zijn nu in een droge vallei tussen twee van de drie bergketens van de Andes.
Waar bij ons loofbomen door de kou hun blad verliezen, gebeurt dat in het tropisch droogbos in de droge helft van het jaar en dat zie je alleen dít type bos in de tropen.

Vanmorgen reden we naar een reservaat met tropisch droogbos. Het is een kleinschalig project, dat gericht is op het behoud van het bos en de erin gelegen bron, die de boomwortels van water voorziet.

Luuk zat zó in zijn rol als gids, dat hij per ongeluk spontaan poseerde met zijn walkie talkie

We werden door een enthousiaste dame ontvangen, die de jongens instrueerde om als gidsen te kunnen fungeren met een routekaart om de nek en een walk talkie in de hand warmee ze contact met haar konden houden tijdens onze rondgang door het bos. Dat werkte geweldig, ze namen hun rol héél serieus en vooral het praten via de walkie talkie maakte indruk.

De route was zó goed verzorgd, dat er zelfs een selfiestick op een paaltje klaarstond voor dit fotomoment

                           De klimrots

                     De vleermuizengrot

Tarantula in zijn hol, als je goed kijkt zie je twee pootjes

Het hele reservaat was práchtig: een educatieve ruimte, dan eerst een glooiend grasveld met bloeiende bomen en rond fladderende vlinders, een mooi aangelegd pad door het bos met droge(!) stenen (fijn voor oma!), de bron, een aantal bizar grote bomen, een vleermuizengrot, een rots om op te klimmen, stromende beekjes en bordjes die educatief waren voor alle leeftijden.

Tot slot een uitzichtpunt met zicht op de bergen

We brachten er de hele ochtend door een deden op de terugweg lekkere inkopen voor lunch en avondeten. Maarten is nu in de weer met knoflook, garnalen en zalm, Hanneke doet huiswerk met de kinderen (ze verzuimen deze week van school) en ik zit met een biertje in het gras.

                           Huiswerk

Dat is was Hanneke 'premium life' noemt en die term komt telkens terug als we ons wat extra's veroorloven.

De laatste(?) klimpartij

Ik sluit elke avond blij mijn ogen, volkomen vrij en dankbaar dat al dit geluk me wordt toegeworpen, met de mannetjes tevreden slapend bij me op de kamer en/of gezellig in het grote bed.
Vannacht regende het voor de derde dag op rij en wéér was het overdag droog. Dikke mazzel!

Vandaag was er een plan waarin de woorden afdaling, vallei, forellenkwekerij en wandeling langs een rivier vielen, dus stelde ik me in op een makkelijke wandeling, maar het bleek anders dan ik me had voorgesteld. Bij het woord forellen had ik al argwaan moeten krijgen, die houden immers van snelstromend water en dat wijst op hoogteverschil!

We kwamen onderweg, dalend vanaf de hoogvlakte, in een gebied met spectaculair steile hoge rotsen en een waterval. 

We arriveerden bij de forellenkwekerij, waar de opeenvolgende bakken vol forellen meteen een grote aantrekkingskracht op de jongens hadden.

                      De forellenvijver

Na een parkachtig aangelegde tuin met visvijver liep het pad al gauw omhoog en werd het weer een klauterpartij over gladde, stenen paadjes door het bos, langs het riviertje naar boven.

Je moet in Colombia niet bang zijn voor honden (hoor wie het zegt!), ze lopen bij bosjes los op straat, hier werden we ook ontvangen door vier ons tegemoet snellende, blaffende honden! Ze blijken steeds minder eng dan ik dacht, ook deze liepen even later gezellig met ons mee.

        Kijk naar de staat van dit bruggetje!

We liepen niet snel door het vlinders vangen, het vogels spottten en het kliederen met water onderweg, zodat ik het tempo wel bij kon houden.
Maarten houdt bij welke vogels hij ziet en hoeveel hij als eerste waarneming, soorten die niet in Costa Rica voorkomen, de tussenstand is: 247 soorten waarvan 140 nieuw.
De vlinderscore werd niet geteld, naar schatting 100, waaronder heel wat nieuwe; ze zijn gefotografeerd en moeten thuis nog op naam gebracht.

De jongens hebben aan het eind van de rit met hengels twee forellen uit de vijver gevist; dat bleek een best bloederig gebeuren. Tot slot aten we forel in het restaurantje.

De autorit naar ons volgende adres in het dal was rampzalig, één grote file door wegwerkzaamheden over een grote afstand. Het laatste deel reden we door het dal tussen de hoge bergen met prachtige uitzichten op de hoogte bergen.
In Colombia loopt de Andes in drie parallelle, verticale bergketens, we komen van de meest oostelijke top en daalden nu tussen de middelste en de oostelijke, tot vrijwel op zeeniveau.
We daalden van ca 2700 meter naar ca 250 m en de temperatuur steeg meteen naar boven de dertig  Wat een overgang!

                   Snack aan de pool

We hebben een huis op een park mét een zwembad. De kinderen waren na de lange rit blij het water in te kunnen springen. Pas toen het donker werd, wandelden we het dorpje en.....

...... aten we op een terrasje (Luuk met afgewend hoofd), 

         waarbij hij even uit zijn rol schoot! 

           maar dat weer snel herstelde! 

Morgen naar een 'droog bos', aan de oostkant van de middelste bergketen valt weinig neerslag, wat zich vertaalt in een andere vegetatie. 

Ik ben benieuwd of het verschil voor mij ook zichtbaar is.