Maar het kan voor de vrijwilliger ook mooi zijn om een onderdeel te mogen uitmaken van de kring om een stervende heen. De bewoner, zoals we in ons hospice de terminaal zieke betitelen, is de persoon om wie het gaat, deze bepaalt zelf in hoeverre je nabij komt/mag komen. Vaak ben je een persoon ín de periferie, soms is er meer contact. In de hospice wereld wordt de term 'er zijn' veel gebruikt, vaak is alleen de aanwezigheid van vrijwilligers al geruststellend of troostend, nooit alleen zijn, kúnnen praten als je wílt praten, maar ook met rust gelaten worden als dat je liever is.
Het is na jaren van werken in de gezondheidszorg voor mij heel fijn om op een andere manier met zieke mensen om te gaan dan van achter mijn bureau in de spreekkamer en als dokter aan het bed. Daar vormde persoonlijke aandacht voor de patiënt natuurlijk ook een onderdeel van het contact, maar de nadruk lag met name op het 'technische' vlak: het inzetten van kennis en beoordelingsvermogen, verrichten van diagnostiek, voeren van (slecht nieuws-) gesprekken, keuze van de behandeling. Voortdurend afwegen wat wel en wat niet te doen of voor te stellen, steeds afwegen wat voor iemand het beste zal zijn.
In het hospice is de zorg die van me verwacht wordt zo anders, zo basaal: er zijn, kopje koffie zetten, broodje smeren, bezoek ontvangen, een wasje draaien, een bewoner helpen met de toiletgang, een bed verschonen en soms een luisterend oor bieden voor een praatje, waarbij bewoners hun eigen verhaal kwijt kunnen.
Vanmorgen was ik met Marcel in het ziekenhuis, maar was ik in gedachten ook bij een bewoonster die zou gaan overlijden.
Toen ik zondag aan het eind van mijn dienst nog even op haar kamer was, kreeg ik dit kaartje van haar, deze vond ze goed bij mij passen.
Een dierbaar moment, ze wist dat ze ging overlijden en dan op zo'n manier afscheid nemen.
Zo'n gebeurtenis ontroert en blijft me bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten