En toen kwamen de babies, we liepen gelijktijdig met dikke buiken, wandelden met de kinderwagens, de kleintjes speelden samen, zij verhuisden naar Wormer, we reden regelmatig heen en weer, we liepen met de kleintjes met lampionnen langs de huizen met Sint Maarten, we vierden jaarlijks Oud en Nieuw tot onze levens te druk werden en we elkaar een poos minder vaak zagen.
Toen de kinderen groter werden en we elkaar weer terugvonden, kwam hun besluit om naar Tsjechië te verhuizen en reisden we er meerdere malen heen en wandelden we een weekje in de heuvels rond hun huis.
En nu is er een pied a terre gevonden in Dalfsen, maar ook nu blijkt de afstand ver.
Vandaag zou ik het nieuwe huisje komen bekijken. Tot mijn schrik zag ik mist en natte sneeuw toen ik mijn gordijnen openschoof vanmorgen. Ik liet me niet ontmoedigen en reed in ruim anderhalf uur door een besneeuwd landschap naar het bungalowpark waar ze nu een onderkomen hebben voor de tijd dat ze in Nederland zijn.
Een prachtig plekje op een ruim park, je loopt er zó de bossen in.
Het stadje ligt vlakbij. Larry houdt niet van winkelen, maar in mijn vond ze een willig slachtoffer om mee op onderzoek te gaan in de verrassend goed van winkels voorziene straten van Dalfsen én in de lokale kringloopwinkel.
Ik ben ontspuld bij mijn verhuizing, ik zag af van de enorme hoeveelheid 'spulletjes' uit het huis van moeder Lies en liet me ook nu niet verleiden tot de aanschaf van niet noodzakelijke leuke zaken zoals een mooie glazen schaal, een leuke vaas, een klassieke Engelse theepot en verzin het maar. Agnes vertrok wél met een aantal aanwinsten voor in de nieuwe woning.
Het was een gezellige dag, maar het blijven voorlopig schaarse bezoeken, want Tsjechië blijft ver en Dalfsen blijkt ook niet om de hoek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten