Dag 3, naar Sambuca: 6(!) km

Gisteravond aten we in het lokale restaurant. Toen we er heen liepen, kwamen we langs de keuken met de deur naar de straat wijd open. We zagen er vijf verhitte koks aan het werk boven fornuizen met enorme pannen en op een werktafel een grote hoop vers gemaakte pasta. Ik was niet zo brutaal om er een foto van te maken, maar het zag er heel Italiaans uit. 

We aten er geroosterde porcini en pasta. 

 De B&B man van vandaag had zich uitgeleefd op het uitstallen van allemaal heerlijkheden voor het ontbijt. Er waren nóg drie kamers bezet, dus er waren meer gasten. Er was vers brood, toast, meerdere zelfgebakken cakes, fruit, yoghurt, sap, lekker belletjes, roerei en héérlijke koffie. 

Het leukst was nog wel dat we met het vroege zonnetje op dat brocante dakterras konden ontbijten. We voelden ons heel verwend. 

Broer Roeland noemt onze luxe aanpak al 'pelgrimeren-next-level'. Het is inderdaad een heel verschil met lopen op de Camino: slapen in stapelbedden in slaapzalen, een slaapzakje, 's morgens een korst brood met koffie en 's avonds een schraal pelgrimsmenu! Zou er nu nog wel een weg terug zijn? 

Vandaag werd niet de wandeldag zoals die bedoeld was. Gistermiddag heeft Cecilia een spiertje in haar been verrekt bij een verkeerde beweging, waardoor het lopen moeizaam gaat en ik heb de al langslepende verkoudheid van Cecilia overgenomen, zodat we nu allebei lopen te snotteren, hoesten en niezen. 

We hebben de wandeling van vandaag ingekort en gingen niet via een grote slinger door de natuur naar het volgende plaatsje, maar rechtstreeks op een bochtige asfaltweg zonder berm. 

We komen overal en nergens deze zwarte haan tegen en zijn er nu achter dat die het symbool is van de Chianti streek waar we nu doorheen lopen. 

En óverál zien we olijfbomen en horen we de gemotoriseerde propellertjes waarmee ze uit de boom worden geslagen. Ik heb me steeds afgevraagd hoe dat zit met groene en zwarte olijven. Op deze foto zie je dat groen in zwart overgaat, de groene zijn onrijpe zwarte. Google bevestigt dat een daar las ik ook hoe ze op smaak komen, want zo van de boom zijn ze niet te eten. Ze gooien ze eerst een paar maanden in een pekelbad, waardoor ze zacht worden. 

We waren eind van de ochtend al op de plaats van bestemming bij een agriturismo waar we een kamer hadden geboekt, nog voordat er iemand aanwezig was. 

Gelukkig scheen de zon en was er een grote tuin waar we heerlijk konden relaxen in de tussentijd. 

Broer Gerard had me vanmorgen aangeraden te genieten van de luxe en alleen voor de vorm een wandelingetje van 5 km te maken, nou zo liep het precies vandaag! 

We namen in de middag onze kamer met balkonnetje in en houden verder een relaxte dag.