Zoals je in de trein naar Bayonne in Zuid Frankrijk kunt vermoeden dat een passagier met een rugzak misschien een mede- pelgrim naar Santiago zal blijken te zijn, zo veronderstelde ik in mijn achteruitkijkspiegel een auto met mededeelnemers aan de landelijke vrijwilligersdag te ontwaren.
Hoe je die herkent? Vijf grijze 60+ dames gezellig in één auto, rijdend richting de Flint in Amersfoort, dat kon niet missen!
Dat bleek in de zaal ook, voornamelijk 60-plussers waarvan 85-90% vrouwen (en dus weinig mannen) en tóch ook wel wat 40+.
Zo is het in ons hospice óók verdeeld.
De dag vond plaats in de Flint in Amersfoort, die locatie bracht herinneringen naar boven en maakte emoties bij me los, die ik als intermezzo met jullie wil delen.
In mijn tijd als arts-assistent werd hier de jaarlijkse scholingsdag voor internisten in opleiding gehouden.
De dag werd dan afgesloten met een examen; dat was nog spielerei, want het telde nog niet echt ergens voor mee. Juist toen ik Hannah, ons derde kind verwachtte, werd de uitslag van het examen een belangrijke, verplichte opleidings-eis. Door mijn zwangerschapsverlof had ik de voorbereidende colleges over de water- en zouthuishouding (een speerpunt van het AMC in die tijd) gemist. De hoogleraar wilde dat 'zijn' arts-assistenten daar goed zouden scoren en stelde de fysioloog Wouter Wieling aan als privé tutor om mij het gemiste onderwijs te geven. Zo kwam het dat ik, nét bevallen en weer aan het werk, wekelijks moest nablijven om om zes uur 's avonds die moeilijke, droge kost tot me te nemen.
Ik herinner me dat ik een keer na afloop van zo'n sessie onderweg naar Haarlem een lekke band kreeg en op de vluchtstrook, in de kou, in het donker, wachtend op de Wegenwacht met het rode studieboek op mijn schoot, op hulp wachtte, terwijl Marcel met twee oververmoeide, dreinende kinderen thuis zat!
Ik herinner me dat ik op de examendag in de Flint tussen colleges en examen door in de pauze melk aan het kolven was in een toilet en dat ongeduldige dames zich luidop afvroegen wie daar zo lang werk had.
Kortom: geen warme gevoelens voor de Flint in Amersfoort!
Maar, ik haalde het examen gelukkig wel!
De VPTZ (Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg) is de overkoepelende stichting die zorgt voor scholing van vrijwilligers die in de hospice of in de terminale fase thuis worden ingezet.
Deze middag werd georganiseerd voor de vrijwilligers en de dagvoorzitter was Matthijs van Nieuwkerk.
Hij leidde twee tafeldiscussies over de betekenis en de toekomst van Palliatieve zorg met verschillende gasten: een hospicecoördinator, een nabestaande, een longarts, en hoogleraar terminale zorg (die bestaat óók), bestuursvoorzitter van de VPTZ. Het was interessant om vanuit verschillende gezichtspunten ervaringen en ideeën te horen.
Er waren twee luchtige onderbrekingen: Mylou, de barvrouw van 'Met het mes op tafel' (ook hier mét grote strik in het opgestoken haar!) die opvallend veel beter zong dan bij de soms tenenkrommend slechte liedjes op tv en tot slot Paul de Leeuw die makkelijk scoorde met 'Ik heb je lief' en 'Vlieg met me mee naar de regenboog' en het publiek uit de stoelen kreeg met zwaaiende armen in de lucht.
Na afloop waren er drankjes en dermate lekker en overvloedig aanwezige hapjes en bitterballen dat ik na afloop thuis genoeg had aan alleen een kop soep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten