Films

Voor mijn verjaardag kreeg ik het boek 'Daar waar de rivierkreeften zingen' van een Amerikaanse schrijfster, een bestseller uit 2018, die nu weer helemaal in de picture staat, omdat de film is uitgekomen. Hij draaide gister in de bioscoop in Woerden, vandaag ging ik er met Anke heen.

Ik heb het boek gelezen en was heel benieuwd om te zien hoe ze het verfilmd hebben. 

Het gaat over een meisje dat door haar familie wordt verlaten en in een eenvoudige woning in het moeras opgroeit tot volwassen jonge vrouw. Zij wordt verantwoordelijk gehouden voor de dood van een man.

Vaak wordt gezegd dat een film tegenvalt als je het boek hebt gelezen, maar ik werd betoverd door de beelden, de kleuren, de prachtige natuur, de personen. Alles kreeg voor mij veel meer kleur en karakter. 

Thuis zat mijn hoofd nog vol beelden en muziek. In die stemming las ik op internet de recensie in de Volkskrant, die een vernietigend oordeel gaf. Ik ben blij dat ik dat niet heb gelezen vóór ik het boek las en de film keek. Ik ben waarschijnlijk zó mainstream dat ik geniet van de 'goedkoop sentimentele' sfeer en de 'ansichtkaartromantiek'.

Gerard wees me op een film die gister door de NPO werd uitgezonden: Kapsalon Romy, een Nederlandse film over een dementerende oma en haar kleindochter, geleidelijk verdwijnt oma Stine in haar dementie en neemt Romy een steeds grotere plaats in in haar leven. 

De oma wordt prachtig gespeeld door Beppie Melissen, de jonge kleindochter  speelt haar rol heel natuurlijk en geloofwaardig. Ze laat zien wat een impact de ziekte heeft op haar als kind.

Ik vond de film ontroerend mooi, maar misschien oordeelt een ander daar anders over en vindt het hier misschien ook vals sentiment.

Dementie komt zóveel voor, dat iedereen wel mensen in zijn omgeving kent en betrokkene is. De film confronteert de kijker met de werkelijkheid, biedt geen troost maar mededogen, triestheid en vooral ontroering.