Na de films eerder deze week stond er gister een avond theater in de schouwburg van Utrecht op het programma, samen met Geertje.
Het was een stuk naar het autobiografische boek van de Franse schrijver Édouard Louis, voor toneel bewerkt door Ivo van Hove van de ITA (International Theater Amsterdam)- toneelgroep.
Naar aanleiding van een foto die de inmiddels volwassen zoon van zijn moeder op 20- jarige leeftijd vindt en waarop hij ziet hoe blij en gelukkig zij toen was, kijkt hij terug op haar ongelukkige huwelijkse leven nadien, als huisvrouw en moeder van vijf kinderen gevangen in het huishouden, in armoede, als sloof van haar heerszuchtige man, die alcoholist is. De zoon vecht zich vrij uit dit milieu, trekt naar de stad en gaat studeren. Later vinden zij de verbinding als moeder en zoon, nadat zij zich na 20 jaar uit haar huwelijk heeft bevrijd en voor zichzelf gekozen heeft.
Het stuk werd gespeeld door de moeder en de zoon in het decor van zijn armoedige jeugd, het bestond uit lange monologen van moeder en zoon; het vergde inspanning om die te volgen en verveelde geen moment.
Er was genoeg om over na te praten bij ons glaasje wijn na afloop; naast de ondergeschikte positie die de vrouw in dit huwelijk ongelukkig maakte, lag er ook een belangrijke oorzaak in de maatschappelijke problemen, waar het gezin mee te maken had. We beseften eens te meer hoe bevoorrecht ónze levens zijn.
Het stuk toert nog tot december door het land.
Vandaag had ik een afspraak met Simone om te wandelen. Ook al voorspelde de buienradar weerkerende buien, we besloten tóch te gaan.
Simone vond op wandelnetwerknoordholland.nl weer een heel aantal nieuwe wandelingen in het gebied tussen Amsterdam (waar zij woont) en Woerden. We liepen vandaag de zwarte Holendrechtroute, die begon bij de Ouderkerkerplas en wat langer werd dan gepland, omdat we al kletsend een stuk verkeerd gelopen zijn.
Ik had een parapluutje meegenomen en moest die al snel opsteken. Er waren de hele dag jagende luchten, het wisselde voortdurend van blauw en zonnig naar donker, bewolkt en nat. Gelukkig bleef het voorspelde onweer uit.
Voor de koffiepauze streken we neer op een desolaat terras aan een droog tafeltje onder de luifel van een restaurant.
We liepen langs het AMC. Het zag er zó anders uit dan toen ik er als arts assistent in opleiding werkte eind jaren tachtig. Toen lag het grauwe complex buiten de stad, nu was het hele gebied eromheen volgebouwd. In die tijd was het AMC hét ziekenhuis voor de AIDS-epidemie die toen woedde.
Het is steeds weer verrassend dat er zo dicht bij Amsterdam tóch groene routes zijn om te wandelen.
We hadden mazzel met onze lunchpauze. Toen we met onze regenbroeken in het natte gras tegen een hekje zaten om onze broodjes te eten, was het droog en scheen er een waterig zonnetje. We werden bekeken door een stel nieuwsgierige koeien.
We eindigden weer bij de plas, waar we tussen de eenden, meerkoeten en futen door over een lange vlonder terug liepen naar het beginpunt van de rondwandeling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten