De Midden Oosten keuken

Vroeger heb ik een periode gehad waarin ik enthousiast Indonesische gerechten aan het koken was. Het begon met een kookboekje van Conimex, je weet wel van "de Oosterse keuken thuis". Later kocht ik receptenboekjes bij de Slegte, schafte ik een professionele stenen vijzel aan en was ik kind aan huis bij Commandeur, de toko op de Gedempte Oude Gracht in Haarlem. Ik had allerlei oosterse kruiden in huis, djeroek poeroet blaadjes, gula djava en maakte zelf mijn sambal en seroendeng. Het ging zóver dat ik een keer 'sambal goreng bruine bonen met spek' maakte! 

In de dertig jaar dat ik werkte als arts assistent en internist kookte Marcel veelal en was mijn inbreng beperkt tot de Hollandse pot: sudderlapjes, stamppotten en erwtensoep.

Nu ik alleen woon en tijd zat heb, krijg ik weer meer plezier in het koken en ontdek ik nieuwe smaken. 

Vorige week begon ik, geïnspireerd door een vrijwilliger in het hospice, met maaltijdsalades op basis van bulgur, een soort couscous. Gea liet me de smaak van sesam in de vorm van een sladressing proeven en nu heb ik al een paar dagen gesmuld van de heerlijkste combinaties.

Op haar advies kocht ik bij de Turkse winkel in Woerden Ajvar, een kruidige paprika-aubergine-saus die volgens de man achter de toonbank mijn leven gaat veranderen. Het zou zomaar kunnen dat ik aan het begin sta van een fase waarin ik me ga toeleggen op de Midden Oosten keuken.

Vanmorgen had ik de tweede yogales. Kijk eens wat een lieve boeddha er in de zaal staat, dromerig achter de wierookhouder. Ik heb een mooi yogakleedje gekocht en blijf er voorlopig komen. 

En ik heb weer een nieuw speeltje: de fotoscan-app van Google. 

Ik ben om het uit te proberen wat foto's gaan digitaliseren uit het babyalbum van 1956, dat heeft mama voor mij heeft gemaakt als jonge moeder. Hierboven is de eerste foto.

        Ik met mijn grote broer Gerard

Het gaat best vlot, je hebt geen statief of belichting nodig en reflecties corrigeert ie weg. Toen ik foto's doorstuurde naar mijn pc om ze te archiveren bleek deze ze niet te kunnen openen. Als één van jullie hier een oplossing voor weet, dan hoor ik het graag. Ondertussen studeer ik er nog even verder op. 

Dat wordt een hele uitdaging deze winter, want ik heb in Zegveld kasten vol fotoalbums, daar is geen beginnen aan! Maar het zou wel leuk zijn om een selectie te maken, te beginnen met de verlovingsfoto's van papa en mama tot aan het moment waarop de digitale foto's kwamen. Dan komt er een hele eeuw voorbij! 

        En kijk deze, ons cluster van zes! 

Rondje Oudewater, 21.6 km

Na de dramatische regenval gister hadden we onze wandeldag van vandaag al opgegeven, maar toen ik vanmorgen opstond zag de lucht er veelbelovend uit! Blauwe lucht én een zonnetje! Gáán dus!

Om 10 uur gingen Gea, Rika en ik op stap richting Oudewater, door het Linschoterbos langs de Lange Linschoten, waar we een gezamenlijke historie hebben op de 'camping' van boer Willem aan wie we alledrie dierbare herinneringen hebben. 

We genoten van het onverwachte mooie weer: blauwe luchten, zon, mooie boerderijen, gezellige klets. 

We passeerden de Proeftuin van Linschoten, een ecologische tuinderij. Er werd een stuk van de fruitboomgaard gekapt en daar werd een moestuin aangelegd. We liepen nieuwsgierig naar binnen en waren verrast door de enorme moestuin met prachtige bedden vól groentes: courgettes, verschillende koolsoorten, bonen, gele snijbonen, snijbiet, boerenkool, pompoenen, bloemen enzovoort. We keken onze ogen uit! Wat een paradijselijke omgeving! 

We mochten uit de fruitboomgaard gratis handperen plukken. Gea en Rika namen sperziebonen mee en ik oogste een krop krulsla.

Er worden bij dit project vrijwilligers gevraagd. Misschien een leuk idee voor volgend voorjaar! 

In Oudewater was er markt. We streken neer op een terras tegenover de kaasboer en genoten in de zon van koffie, muntthee en taartjes. 

We bezochten het graf van boer Willem en poetsten zijn foto op. 

Op de terugweg door Papekop zagen we donkere wolken met buien en hoorden we achter ons onheilspellend gedonder, maar zelf hielden we het droog. 

Aan het eind van de rit stond er ruim 20 km op de teller. Een heerlijke tocht! 

Puccini

De avond eindigde met een prachtige opera van Puccini, maar begon heel prozaïsch met huis-tuin- en keukenzaken.

Gister kocht ik een rol radiatorfolie bij Praxis, nadat ik montagefilmpjes had gekeken op You Tube; we moeten deze winter immers zuinig zijn met gas. Ik kocht er aluminiumtape bij die me door een dame van de winkel werd aangewezen. Toen ik thuis kwam bleek dat ik me een rol Duct-tape in handen had laten drukken! Ik moest terug om het te ruilen en kreeg dezelfde dame toegewezen die zelf nóg onzekerder was over het hele project dan ik, dat gaf weinig vertrouwen in een goede afloop. Ik was te bescheiden om haar deskundigheid openlijk in twijfel te trekken en dus vertrok ik met een montage-tape waar ik weinig vertrouwen in had. 

Het komt er op neer dat ik nu folie geplakt heb met een soort veredelde Pritt Buddies; ik ben bang dat het straks gewoon smelt als de radiator warm wordt! 

Maar.... ik heb wél mijn best gedaan. 

's Middags zat ik na deze klus heel tevreden met mezelf op de bank met zicht op een schoon wasje en keek ik de gisteravond gemiste uitzending van de familie Meiland terug. Heerlijk! 

Ik had de kookbeurt in het hospice en had alle vijf de branders nodig om drie kleine maaltijden te bereiden, soms wil iedereen bewoner iets anders. Ik scharrelde van de restjes een maaltijd bij elkaar voor mezelf en reed daarna naar onze lokale bioscoop voor de opera Madame Butterfly van Puccini.

De opera werd live uitgezonden vanuit the Royal Opera House in Londen, de voorstelling werd bekeken in ruim 1000 bioscopen in 29 landen. Ik vind het een heerlijke formule. 

De eerste keer dat we een live ballet vanuit Londen zagen, was ik met Suzanne en Hannah in Tuschinski in Amsterdam, en dat is op zich al een feest om daar te zijn. 

Het verhaal van de door de Amerikaanse luitenant Pinkerton verlaten Japanse Cio-Cio-San (Butterfly) was vol triestheid en werd met veel drama en emotie gezongen en gespeeld. 

De opnames waren prachtig en maakten dat we nog beter zicht hadden dan als we er in de zaal zouden hebben gezeten. 

In de pauze werd een glas wijn geschonken met hapjes van een lokaal restaurant. 

Een heel feestelijke avond. 

Looptijd

Vandaag was er in Utrecht in Tivoli Vredenburg een middag over wandelen met een aantal schrijvers in het kader van de ILFU, the International Literature Festival Utrecht en wie kon ik nu logischer meevragen dan dochter Suzanne, die als literatuurwetenschapper én Caminoloper helemaal in het profiel paste? Helaas had ze andere afspraken en zijn al mijn Camino vriendinnen tegelijkertijd op verschillende plekken in Spanje aan het lopen! 

Zo kwam het dat ik alleen naar Utrecht treinde en in het allerbovenste zaaltje van Tivoli Vredenburg terecht kwam naast een wildvreemde tijdgenote met wie ik al snel in een gezellig gesprek verwikkeld raakte. 

Het werd een heel geslaagde middag. Het eerste uur werd de Deense schrijfster Dorthe Nors geïnterviewd. Zij schreef een boek over een wandeltocht die ze maakte langs de westkust van Denemarken en besprak parallellen en tegenstellingen met Nederland. 

Ze sprak over de effecten van wandelen, met name als je dat alléén doet zonder de afleiding van gebabbel met een wandelgenoot, en trok een parallel met haar werk als schrijver: 'the solitude of reading and the solitute of walking'

Het tweede gesprek was een interview met Henk Schiffmacher (tattoo-koning en wandelaar) en Midas Dekkers die zich hier liet zien zoals we hem van de televisie kennen met onderkoelde, uitgesproken spot en ironie en die Caminolopers wegzette als een groep idioten die zich met bij de Bever aangeschafte superieure wandeloutfit met duizenden tegelijk richting Santiago haasten, waarbij hij geen ruimte gaf aan de persoonlijke betekenis die dat voor die duizenden individuen heeft. In zijn biologische visie is de mens gemaakt om te lopen om zo zijn geest kans te geven te doen waarom het gaat in het leven: nadenken, leren, ontdekken, verbeelden, verzinnen. 

De middag werd afgesloten met een gesprek met nog drie andere schrijvers, waarin de betekenis van wandelen in hun werk en leven werd besproken. 

Leuke gesprekken en een leuke middag!

Yoga

Toen we vannacht even niet opletten is om 03.04 uur de herfst begonnen, het is de dag dat het even lang licht is als donker, nu dalen we in drie maanden af naar de kortste dag, het dieptepunt van het jaar. 

Vandaag was ook de dag dat ik voor het eerst een lekker warm vest uit de kast heb getrokken en ik was vast niet de enige. 

Nu ik in Woerden woon en de zomer ten einde is, krijg ik zin om deel te nemen aan een groepsactiviteit. Via Geertje heb ik vandaag een proefles bij 'haar' yogalerares gevolgd.

Ik heb in het verleden wel yoga- en meditatielessen gevolgd, maar ik moest wel weer even schakelen om de 'taal' te verstaan, zoals: ga met je aandacht naar binnen, visualiseer je ademhaling, vóel je armen enz.

We begonnen met oefeningen in de lotushouding; daar had ik jaren her, toen ik aanmerkelijk leniger was, óók al moeite mee. Ik krijg mijn benen beslist niet zo mooi over elkaar en tijdens de oefeningen voel ik alleen maar kramp in mijn liezen en dat leidt behoorlijk af!

Carola gaf duidelijk instructies bij de oefeningen, waarbij we in verschillende houdingen kwamen, zoals...

.... 'de neerwaartse hond, de mohammedaanse gebedshouding (zittend met armen en bovenlichaam voor je op de grond) en de kindhouding (waarbij je je, zittend op je knieën, een klein bolletje maakt)'. Het was niet inspannend, maar de rustige spieroefeningen maakten tóch dat ik het er warm van kreeg. 

Ik merkte gedurende de les, dat ik door de oefeningen en de aandacht die daarbij wordt gevraagd om met je gedachten bij je lichaam te zijn de voortdurende afleidende gedachtenstroom vertraagde en vervaagde en dat was een prettige gewaarwording. 

De les eindigde met een rustige ontspanningsoefening, waarbij zachte, melodieuze, oosterse muziek werd gespeeld. 

Ik koop een knipkaart en ga een poosje meedoen, kijken hoe dat bevalt. 

De fiets

Gister was het zover: de proefrit op de elektrische fiets! 

Het is al weken geleden dat ik in de fietswinkel van Stoof was waar aan de hand van mijn wensen een geschikt profiel gemaakt werd van de fiets die mij gelukkig moet gaan maken. We kwamen toen uit op een Trek en een Sparta. 

Gister reed ik op de Trek, een glimmende rode. Ik fietste na mijn hospicedienst richting Oudewater, reed een stukje op met Geertje (die ook elektrisch rijdt), fietste door naar Harmelen en kwam nadien met een omweg weer naar huis. Ik had spelenderwijs 25 km op de teller staan.

Ik had als kritiekpunt dat het stuur te laag en te ver van me af stond, dat bleek gedeeltelijk aangepast te kunnen worden. Op de Mountainbike in Tsjechië bleek ik echt last te krijgen in mijn polsen en armen door dat gehang op het stuur.

Vandaag was de Sparta aan de beurt, minder hip, want stemmig grijs.

Gisteravond heb ik me beziggehouden met de fietsknooppunten, ik installeerde de Fietsknoop-app en toetste er een route in voor vandaag. Tijdens het rijden sprak er een dame via mijn oortjes om te waarschuwen als ik een knooppunt naderde en een volgend nummer moest volgen. 

Ik moet nog uitproberen of ik er ook kant en klare routes mee kan downloaden. 

Ik heb ooit een houdertje voor op mijn stuur gekocht waar ik mijn telefoontje in kan zetten om daarmee te navigeren. Genoeg opties om uit te proberen.

Ik was verrast hoeveel fietspaden en kleine weggetjes er zijn rond Woerden. In de uren dat ik fietste kwam ik nauwelijks een auto tegen, voornamelijk wandelaars, joggers, wielrenners, fietsers en af en toe een trekker. 

Ik had al 30 km op de teller staan toen ik een stop maakte bij 'het Stulpje' van Gea en Rika in Kanis. Ze hebben daar een huisje en een fijne tuin. We zaten heerlijk in het zonnetje met koffie en aten later een heerlijke lunchsalade van bulgur, gerookte kip, een pepertje, rucola uit eigen tuin, komkommer, kappertjes en sesamdressing (zó lekker dat ik na thuiskomst direct bij de Jumbo de ingrediënten kocht om het zelf te gaan maken!)

De perenboom hing vol met prachtige (stoof)peren, ik mocht een maaltje plukken

Terug in Woerden hakte ik de knoop door en koos voor de degelijke Sparta, ik had de keus tussen helblauw of grijs en koos na enige twijfel tóch veilig voor saai grijs. Ik bleek een groter frame nodig te hebben, waarbij mijn rechtop-houding straks ideaal moet zijn. Ik koos er een krachtige accu bij én zocht een degelijke fietstas uit.

De levertijd is ongeveer een maand, ik zal dus nog even op eigen kracht moeten fietsen! 

Het concept elektrische fiets is geweldig! 

Opruimen

Wat een monsterklus in Haarlem!

We wisten dat in de boedel van moeder Lies óók spullen waren van háár moeder én haar schoonmoeder. Ze had ons al voorspeld dat we een enorme klus zouden krijgen als zij zou overlijden. "In ieder laatje kom je dingen tegen, jullie moeten álles bekijken" en .... ze heeft geen woord teveel gezegd. 

Toen de broers en ik het huis van papa en mama leeg moesten halen, hebben we een laadbak besteld en het overgrote deel van de inboedel rücksichtlos weggegooid. We waren in één weekend klaar. 

Pas als je gaat opruimen, ontstaat de chaos.

Marcel pakt het anders aan. Ik denk dat er weinig boedelruimingen zó milieubewust en geordend worden aangepakt. Marcel bekijkt álles wat er door onze handen gaat, vervolgens zijn er meerdere categorieën: bewaren, papier, kringloop, plastic, hard plastic, glas en restafval.  

Ik ben vandaag bezig geweest in de keuken en haalde alle laden en kastjes leeg. Wel werk dat voldoening geeft. 

Ik belde met de kringloopwinkel Zolder023, zij wilden van alles hebben; ik bracht twee keer een auto vol dozen met keukenspulletjes, mandjes, oude blikken enzovoort. 

Wouter snoeide de uitbundig groeiende blauwe regen in de tuin en vulde de groenbak, hij gooide legio zakken restafval in de vuilcontainer en bracht dozen vol oud papier weg.

Naast de gebruikelijke spulletjes kwamen we ook merkwaardige verzamelingen tegen: een keukenla vol kurken, een pot vol boterhamzakjes-dichtbindertjes, een enorme verzameling bewaarde inpakpapiertjes en lintjes en héél véél schuursponsjes.

Marcel vindt op de gekste plaatsen foto's van zijn ouders, maar ook de trouwfoto van zijn oma en opa, zijn moeder als meisje, brieven, zijn eigen kinderknutsels, er komt een hele familiegeschiedenis voorbij. 

Ook al ben ik aan het ontspullen geweest, ik heb tóch wat meegenomen: een koektrommel en de botervloot van haar trouwservies.

Er moet nog zóveel uitgezocht worden! Dat gaat nog wel even duren! 

Mozart en Amsterdam

Deze koude, natte zondag zou echt een uitgelezen dag geweest zijn om lekker uit te slapen, ware het niet dat we kaartjes hadden voor een concert in Amsterdam. De wekker stond op half acht, met enig overdrijven was er buiten nog ochtendschemer. 

Om half negen stapte ik met Marcel in de sprinter naar Amsterdam en om half 10 stonden we in de rij voor de Spiegelzaal in het Concertgebouw tussen andere (hoog)bejaarde grijze koppies om een plek te bemachtigen voor het gratis zondagochtend concert dat vóór het betaalde concert in de Grote zaal gegeven werd. We werden al door snel medegegadigden geïnstrueerd hoe te handelen om een mooie plek te krijgen: de heer brengt de jassen naar de garderobe en haalt koffie, terwijl de dame alvast een mooie plek in de zaal uitzoekt. Zo kwamen we terecht op de tweede rij.  We werden getrakteerd op Roemeense muziek door een duo op cello en accordeon (héél vreemd), een pianist speelde Armeense muziek en tot slot was er een trompettist. 

Nadien werd in de Grote zaal door een strijkorkest een vioolconcert en een symfonie van Mozart gespeeld. We zaten op rij drie en dat is zó vooraan, dat we met het hoofd in de nek naar de musici keken. Ik sloot mijn ogen en genoot er op die manier nóg meer van dan kijkend naar de violisten, helemaal omspoeld door de heerlijke muziek. Isabelle van Keulen die als violiste the lead had, genoot zelf ook zichtbaar. 

Na afloop liepen we door de regen naar de eetstraatjes nabij het Leidseplein en aten een pasta bij een Italiaans restaurant. 

Ondanks het slechte weer werd de stad overspoeld door toeristen, die de gewone Amsterdammers buiten spel zetten, zoals in alle grote steden gaande is. 

Ik lees op het moment het boek Grand Hotel Europa van Ilja Pfeijffer, het is een roman, waarin naast een liefdesverhaal massatoerisme in Europa het thema is. Pfeijffer heeft een bijzonder, bombastisch taalgebruik, dat past bij de arrogante uitstraling die hij heeft bij optreden in het openbaar. De zinnen zijn vaak zó lang, dat je ze soms opnieuw moet beginnen te lezen omdat je de draad kwijt kan raken. 

Een grote waarheid:

"Toeristen doen alles om buiten het bereik te geraken van andere toeristen omdat de aanwezigheid van andere hunkeraars naar authenticiteit elke illusie van authenticiteit uiteen doet spatten als een zeepbel" 

Een voorbeeld van zijn manier van schrijven:

"De elegante palazzi aan Canal Grande stonden in aquareltinten op hun wegrottende fundering te rillen in het kille water als te luchtig geklede freules op een winterdag"

Zoals in Venetië, waar de ik-figuur woont, de inwoners de stad uit verdreven worden door toeristen, AIR.BNBs en hotels, gebeurt hetzelfde in Amsterdam. 

Hij voorspelt dat de culturele schoonheid van Europa teloor zal gaan aan de stroom toeristen die al dat moois willen zien en bezoeken. 

Kan het tij nog gekeerd? 

De gelukkige huisvrouw

Deze wel had ik mijn fietsvriendinnen te lunchen. Wij leerden elkaar kennen toen ik nog werkte, op de donderdag als ik mijn vrije dag had, ik schat zo'n 10 jaar geleden. We zaten toen op spinning, we dronken nadien met z'n drieën koffie na afloop een leefden sindsdien met elkaar mee. Kinderen gingen de deur uit, ouders overleden en Adri verhuisde naar Gelderland. We houden nog contact via de 'de meiden-app'. Ze kwamen kijken hoe ik er bij zit na de verhuizing. 

Tijdens de lunch aan de keukentafel kwam het thema 'ramen lappen' aan de orde, dat is geen hobby van me. Na 40 jaar ramen lappen lukt het me nog steeds niet om streeploze, glimmende, heldere ruiten af te leveren. Toen bleek Anita over de magische oplossing te beschikken: de ramendoek van de firma Ferry Shiny World. Ik bestelde hem met enige reserve voor 12.50 euro en vandaag lag ie in de bus. 

Ik kon niet wachten om hem uit te proberen. Eerst moet je het raam met een nat doekje zónder schoonmaakmiddel schoon poetsen, daarna zeem je met het uitgewrongen ramendoekje na en...... een streeploos raam.

Mijn huisje heeft best veel ramen, ik ging ze allemaal te lijf, wat een prachtig resultaat. 

Ben jij ook geen goede ramenlapper, bestel er één en doe er je voordeel mee. 

En dan mijn koel/vries dilemma. 

Mijn grote frustratie in Zegveld was de te kleine koelkast. Marcel gaf om esthetische redenen de voorkeur aan een tafelmodel, ik drukte een Amerikaanse koelkast door, maar vond dat zelf óók geen gezicht, dus die verkocht ik weer. 

Nu heb ik de vrije keus en bekeek ik koelvries combinaties, maar zag in dat ik met mijn één-persoons-huishouden géén grote koelkast nodig heb, alleen om meer koelruimte te hebben bij bezoek.

Ik besloot het te laten bij een vrieskastje voor in mijn berghok naast de wasmachine, want een huishouden met alleen een vriesvakje waar je twee halfjes brood in kwijt kan, is me echt té weinig! 

Maandag komt ie.

Holendrechtroute 13.2 km

Na de films eerder deze week stond er gister een avond theater in de schouwburg van Utrecht op het programma, samen met Geertje. 

Het was een stuk naar het autobiografische boek van de Franse schrijver Édouard Louis, voor toneel bewerkt door Ivo van Hove van de ITA (International Theater Amsterdam)- toneelgroep.

Naar aanleiding van een foto die de inmiddels volwassen zoon van zijn moeder op 20- jarige leeftijd vindt en waarop hij ziet hoe blij en gelukkig zij toen was, kijkt hij terug op haar ongelukkige huwelijkse leven nadien, als huisvrouw en moeder van vijf kinderen gevangen in het huishouden, in armoede, als sloof van haar heerszuchtige man, die alcoholist is. De zoon vecht zich vrij uit dit milieu, trekt naar de stad en gaat studeren. Later vinden zij de verbinding als moeder en zoon, nadat zij zich na 20 jaar uit haar huwelijk heeft bevrijd en voor zichzelf gekozen heeft. 

Het stuk werd gespeeld door de moeder en de zoon in het decor van zijn armoedige jeugd, het bestond uit lange monologen van moeder en zoon; het vergde inspanning om die te volgen en verveelde geen moment. 

Er was genoeg om over na te praten bij ons glaasje wijn na afloop; naast de ondergeschikte positie die de vrouw in dit huwelijk ongelukkig maakte, lag er ook een belangrijke oorzaak in de maatschappelijke problemen, waar het gezin mee te maken had. We beseften eens te meer hoe bevoorrecht ónze levens zijn. 

Het stuk toert nog tot december door het land.

Vandaag had ik een afspraak met Simone om te wandelen. Ook al voorspelde de buienradar weerkerende buien, we besloten tóch te gaan. 

Simone vond op wandelnetwerknoordholland.nl weer een heel aantal nieuwe wandelingen in het gebied tussen Amsterdam (waar zij woont) en Woerden. We liepen vandaag de zwarte Holendrechtroute, die begon bij de Ouderkerkerplas en wat langer werd dan gepland, omdat we al kletsend een stuk verkeerd gelopen zijn. 

Ik had een parapluutje meegenomen en moest die al snel opsteken. Er waren de hele dag jagende luchten, het wisselde voortdurend van blauw en zonnig naar donker, bewolkt en nat. Gelukkig bleef het voorspelde onweer uit. 

Voor de koffiepauze streken we neer op een desolaat terras aan een droog tafeltje onder de luifel van een restaurant. 

We liepen langs het AMC. Het zag er zó anders uit dan toen ik er als arts assistent in opleiding werkte eind jaren tachtig. Toen lag het grauwe complex buiten de stad, nu was het hele gebied eromheen volgebouwd. In die tijd was het AMC hét ziekenhuis voor de AIDS-epidemie die toen woedde.

Het is steeds weer verrassend dat er zo dicht bij Amsterdam tóch groene routes zijn om te wandelen.

We hadden mazzel met onze lunchpauze. Toen we met onze regenbroeken in het natte gras tegen een hekje zaten om onze broodjes te eten, was het droog en scheen er een waterig zonnetje. We werden bekeken door een stel nieuwsgierige koeien. 

We eindigden weer bij de plas, waar we tussen de eenden, meerkoeten en futen door over een lange vlonder terug liepen naar het beginpunt van de rondwandeling.