Mozart en Amsterdam

Deze koude, natte zondag zou echt een uitgelezen dag geweest zijn om lekker uit te slapen, ware het niet dat we kaartjes hadden voor een concert in Amsterdam. De wekker stond op half acht, met enig overdrijven was er buiten nog ochtendschemer. 

Om half negen stapte ik met Marcel in de sprinter naar Amsterdam en om half 10 stonden we in de rij voor de Spiegelzaal in het Concertgebouw tussen andere (hoog)bejaarde grijze koppies om een plek te bemachtigen voor het gratis zondagochtend concert dat vóór het betaalde concert in de Grote zaal gegeven werd. We werden al door snel medegegadigden geïnstrueerd hoe te handelen om een mooie plek te krijgen: de heer brengt de jassen naar de garderobe en haalt koffie, terwijl de dame alvast een mooie plek in de zaal uitzoekt. Zo kwamen we terecht op de tweede rij.  We werden getrakteerd op Roemeense muziek door een duo op cello en accordeon (héél vreemd), een pianist speelde Armeense muziek en tot slot was er een trompettist. 

Nadien werd in de Grote zaal door een strijkorkest een vioolconcert en een symfonie van Mozart gespeeld. We zaten op rij drie en dat is zó vooraan, dat we met het hoofd in de nek naar de musici keken. Ik sloot mijn ogen en genoot er op die manier nóg meer van dan kijkend naar de violisten, helemaal omspoeld door de heerlijke muziek. Isabelle van Keulen die als violiste the lead had, genoot zelf ook zichtbaar. 

Na afloop liepen we door de regen naar de eetstraatjes nabij het Leidseplein en aten een pasta bij een Italiaans restaurant. 

Ondanks het slechte weer werd de stad overspoeld door toeristen, die de gewone Amsterdammers buiten spel zetten, zoals in alle grote steden gaande is. 

Ik lees op het moment het boek Grand Hotel Europa van Ilja Pfeijffer, het is een roman, waarin naast een liefdesverhaal massatoerisme in Europa het thema is. Pfeijffer heeft een bijzonder, bombastisch taalgebruik, dat past bij de arrogante uitstraling die hij heeft bij optreden in het openbaar. De zinnen zijn vaak zó lang, dat je ze soms opnieuw moet beginnen te lezen omdat je de draad kwijt kan raken. 

Een grote waarheid:

"Toeristen doen alles om buiten het bereik te geraken van andere toeristen omdat de aanwezigheid van andere hunkeraars naar authenticiteit elke illusie van authenticiteit uiteen doet spatten als een zeepbel" 

Een voorbeeld van zijn manier van schrijven:

"De elegante palazzi aan Canal Grande stonden in aquareltinten op hun wegrottende fundering te rillen in het kille water als te luchtig geklede freules op een winterdag"

Zoals in Venetië, waar de ik-figuur woont, de inwoners de stad uit verdreven worden door toeristen, AIR.BNBs en hotels, gebeurt hetzelfde in Amsterdam. 

Hij voorspelt dat de culturele schoonheid van Europa teloor zal gaan aan de stroom toeristen die al dat moois willen zien en bezoeken. 

Kan het tij nog gekeerd?