Zondag bracht ik Mac terug bij Suzanne en Max in Utrecht, hij werd héél enthousiast binnengehaald. Ik was al zó aan hem gewend dat het vreemd is nu hij weg is, niemand om tegen aan te kletsen, ik ben weer stil.
Een logisch gevolg van mijn versimpelde leven zonder klussen, zonder tuin, zonder schaapjes en kippen die verzorgd moeten worden en zonder partner om rekening mee te hoeven houden is dat ik tijd over heb.
En dat vind ik best lastig.
Ik had niet altijd zin in klussen in en om het huis en het werk in de tuin, maar het gaf wel een zichtbaar resultaat en dat maakte me blij en tevreden.
Mijn stappenscore is na het inleveren van Mac tot een ongezond laag niveau gedaald, op een gemiddelde dag in Zegveld met trappen lopen en de tuin zat ik zónder te wandelen al vaak op de 6000 stappen per dag!
Zo kwam het dat ik gister (gewoon overdag!) mijn boek uit heb gelezen: Aleksandra van Lisa Weeda. Ze stond ermee op de shortlist voor de Libris literatuurprijs, maar won deze niet. Zoekend naar woorden om te beschrijven waar het over gaat, stuitte ik op de synopsis van de uitgever, mooier en beknopter kan ik het niet verwoorden:
"Lisa Weeda reist in opdracht van haar vierennegentigjarige grootmoeder Aleksandra naar Loegansk, op zoek naar het graf van haar oom Kolja, die sinds 2015 is verdwenen. Lisa weet de grenspost van het oorlogsgebied te trotseren en in haar vlucht tuimelt ze terug in de tijd. Ze belandt in het paleis van de Sovjets, waar haar overgrootvader Nikolaj al sinds zijn eigen dood in 1953 wacht op Aleksandra. Na Aleksandra's deportatie in 1942 naar Duitlsand heeft hij haar nooit meer gezien. Samen met Nikolaj dwaalt Lisa door het paleis, dit limbo waar ook Kolja zich schuilhoudt, en wekt ze de geschiedenis van haar Don Kozakken-familie tot leven."
Ik vond het boek best lastig om te lezen: het handelt over vijf generaties, het zijn vreemde namen, mijn kennis van de situatie van Oekraïne van vóór deze oorlog is te beperkt, de ik-figuur wisselt van Lisa, naar oma en haar overgrootvader, dan zijn er overleden familieleden die in herten kunnen veranderen en zo nog in het heden toeschouwer zijn en dan speelt het zich óók nog eens af in het heden en in het 'paleis' waar haar overleden overgrootvader woont. Best ingewikkeld.
Het is heel mooi geschreven, maar mijn volgende boek mag wel wat luchtiger zijn.
De afgelopen periode met op en af ziek-zijn heb ik me een poosje uitgeroosterd in het hospice. Het is fijn om er nu weer geregeld te zijn, de bewoners regelmatig te zien, te verzorgen en te spreken én om opgenomen te worden in het team van vrijwilligers. Verder hebben we daar huiselijke bezigheden: wasjes draaien, strijken, boterhammetjes smeren, koffie schenken en, als ik kookdienst heb, de warme maaltijd verzorgen of een pan soep koken.
Vanmiddag kwamen Wouter en Charlotte een drankje doen, waarna ze me mee uit eten namen bij restaurant Gare Pompidou als cadeautje voor mijn verjaardag volgende week, als zij op vakantie zijn.
Het was heerlijk en heel gezellig op een zonnig terras.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten