Deze reis werd als avontuurlijke die door Jordanië aangeprezen, en dat wordt ook helemaal waargemaakt.
Na het ontbijt kreeg 'mama', zoals ze me allemaal noemen, een houten wandelstok mee voor de barre tocht van vandaag.
Na het dalen van gister en de tocht door de vallei stond er vandaag voornamelijk klimmen op het programma met spectaculaire vergezichten en steeds weer andere rotsformaties.
Het klimmen was echt klauteren, dat ging me best goed af, al was ik niet snel.
Omar hield me goed in de gaten, als het spannend werd, strengelden we als twee geliefden de vingers door elkaar en nam hij mijn onderarm in een klem, zodat ik niet kon vallen.
Toen we pas om 12 uur kwartier gingen maken voor de thee pauze kregen we al argwaan, deze dag zou heel lang gaan duren.
Er was een onduidelijk verhaal over een weg waar ze met springstof rotsblokken naar beneden lieten rollen.
De gids had een route door de bergen als alternatief, maar dat was voor ons toch een beetje te hoog gegrepen.
Ik werd regelmatig vastgeklemd en meegetrokken, Suus deed alles op eigen kracht. Toen we uiteindelijk een totaal onverantwoorde klimpartij tegen een rots zonder paden hadden gemaakt en honderden meters hoog waren aanbeland, bleken we alleen verder te kunnen door een niet geborgde sprong te maken boven een afgrond, dat vond hij zelf óók te gevaarlijk.
We ontkwamen er op de weg terug naar beneden niet aan om met doodsbedreigingen langs een levensgevaarlijke richel te schuifelen.
we klommen zigzaggend tegen deze berg op!
Na het dalen van gister en de tocht door de vallei stond er vandaag voornamelijk klimmen op het programma met spectaculaire vergezichten en steeds weer andere rotsformaties.
Het klimmen was echt klauteren, dat ging me best goed af, al was ik niet snel.
Omar hield me goed in de gaten, als het spannend werd, strengelden we als twee geliefden de vingers door elkaar en nam hij mijn onderarm in een klem, zodat ik niet kon vallen.
Toen we pas om 12 uur kwartier gingen maken voor de thee pauze kregen we al argwaan, deze dag zou heel lang gaan duren.
De gids had een route door de bergen als alternatief, maar dat was voor ons toch een beetje te hoog gegrepen.
Ik werd regelmatig vastgeklemd en meegetrokken, Suus deed alles op eigen kracht. Toen we uiteindelijk een totaal onverantwoorde klimpartij tegen een rots zonder paden hadden gemaakt en honderden meters hoog waren aanbeland, bleken we alleen verder te kunnen door een niet geborgde sprong te maken boven een afgrond, dat vond hij zelf óók te gevaarlijk.
We ontkwamen er op de weg terug naar beneden niet aan om met doodsbedreigingen langs een levensgevaarlijke richel te schuifelen.
En toen sloeg er vermoeidheid en onzekerheid toe over de goede afloop. Telkens werd ons voorgespiegeld dat we alleen nog dit of alleen nog dat hoefden te klimmen en steeds was er weer een nieuwe klimaatinformatie nodig.
Het eindigde ermee dat een vriend van de gids ons met een pick-up truck ophaalde toen we eindelijk de weg hadden bereikt.
Suus en ik konden in de achterbak plaatsnemen, zittend op een bodem met resten schapenstront en hobbel de bobbel naar ons kampje, net op tijd voor de zonsondergang. En we waren om half acht 's morgens al vertrokken! Dat zag er weer zo idyllisch uit dat we de ellende weer gauw vergeten waren.
Wat mijn lichamelijke gesteldheid betreft heb ik wel wat schade opgelopen: een vuistgrote blauwe plek op mijn dijbeen (antistolling!), een verstuikt stuitje, een klein zwik probleempje met mijn enkel, talloze schrammen (de doornstruikjes hadden een magische aantrekkingskracht op me) én..... ik ben verkouden, heb keelpijn en wéér een naar hoestje.
Na de avondmaaltijd, die op een houtvuur was bereid, kregen we nog een demonstratie brood bakken in de gloeiende resten van het vuur. Vervolgens werden we nog in bedoeïenen jurk gehesen en moesten we op de foto.
En nu lig ik met prikkende oogjes van de slaap mijn blog te schrijven.
Morgen weer om half zeven de wekker!
Het eindigde ermee dat een vriend van de gids ons met een pick-up truck ophaalde toen we eindelijk de weg hadden bereikt.
Suus en ik konden in de achterbak plaatsnemen, zittend op een bodem met resten schapenstront en hobbel de bobbel naar ons kampje, net op tijd voor de zonsondergang. En we waren om half acht 's morgens al vertrokken! Dat zag er weer zo idyllisch uit dat we de ellende weer gauw vergeten waren.
Wat mijn lichamelijke gesteldheid betreft heb ik wel wat schade opgelopen: een vuistgrote blauwe plek op mijn dijbeen (antistolling!), een verstuikt stuitje, een klein zwik probleempje met mijn enkel, talloze schrammen (de doornstruikjes hadden een magische aantrekkingskracht op me) én..... ik ben verkouden, heb keelpijn en wéér een naar hoestje.
Na de avondmaaltijd, die op een houtvuur was bereid, kregen we nog een demonstratie brood bakken in de gloeiende resten van het vuur. Vervolgens werden we nog in bedoeïenen jurk gehesen en moesten we op de foto.
En nu lig ik met prikkende oogjes van de slaap mijn blog te schrijven.
Morgen weer om half zeven de wekker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten