Even heel basic: het is in Costa Rica niet de bedoeling dat je toiletpapier in het closet gooit, die doe je 'na gebruik' in het poepemmertje dat er naast staat. Dat is niet alleen een eigenaardigheid op de farm, maar ook in restaurants en hotels. Gek genoeg stinkt het niet eens als je een toilet in loopt.
Eens in de paar dagen(!) worden de zakjes geleegd en samen met ander papier en karton op de farm verbrand.
Bij Marcel was er toch méér mis dan een acute voedselvergiftiging, hij is twee dagen echt ziek geweest met koorts, een echte buikgriep.Twee dagen later begon Hanneke en vanmorgen kreeg Puck klachten.
Morgen hebben we ons collectieve uitje op de boot gepland, ik hoop dat de afvalrace niet doorzet!
Wij zijn gewend aan betalen met de bank app, sturen elkaar Tikkies en we regelen in één minuut een maandelijkse overschrijving. Geld opnemen bij een pinapparaat bij de bank is geen probleem, maar verder gaat álles ingewikkeld.
Vanmorgen probeerde Hanneke een betaling te doen voor een xylofoon voor op Abels school. Eerst passeerden we een dubbele glazen deur met een bewaker, volgehangen met walkie talkie, kogelvrij vest, handboeien en wapenstok, die ons een loket wees en die aan de deur mannen met pet sommeert deze af te zetten.
Uiteindelijk kwamen er drie lokettisten aan te pas om zich over dit extreem bizarre verzoek te buigen, te ingewikkeld, geld overmaken naar een rekening in San José bij een andere bank, nee, probleemgeval, in de rij bij een ander loket......
Uiteindelijk is het gelukt na invullen van ingewikkelde formulieren een transactie tot stand te brengen: drie kwartier!
We dachten vóór het schooljaar begon de maandelijkse betaling voor Abels school én de schoolbus eenvoudig vanuit Nederland te kunnen regelen, lukte niet door gedoe met SWIFT nummers en/of flinke transactiekosten. Nu maak ik automatisch geld over naar Maartens Nederlandse bankrekening, hij moet maandelijks het geldbedrag opnemen en dan bij twee verschillende banken (school en busmaatschappij hebben elk een andere) een storting gaan doen, en hier zijn nog serieuze wachtrijen. Wat een tijd dat kost! Rustig blijven, niet stressen.
Ik durfde geen foto te maken van alle tumult met de ogen van die bewaker op me gericht.
Wie ziet in Nederland nog wel eens een bank van binnen?
Vandaag is Maarten met de gids en drie sterke studenten met hout op het dak van de auto naar het reservaat gereden, daar moest het allemaal zo'n 700 meter bergop gesjouwd en vervolgens hebben ze er eenvoudige bankjes van gemaakt, waar de oudste schoolkinderen bij de excursie op kunnen uitrusten en later na hun ronde door het bos hun maaltijd kunnen eten.
Het regende nog geen kwartier of we zagen de kleine rode kikkertjes tevoorschijn komen, die laten zich als het droog is niet zien. Ze zijn maar 2-3 cm groot! Zo schattig!
En deze griezels hangen overdag onder het dak van de veranda.....
De electriciens zijn klaar in het lab: er is een mooie stoppenkast, overal zijn stopcontacten en schakelaars, twee lichtbakken en een ventilator boven de grote werktafel, buitenlampen, een airco in het 'droge' kantoortje, alles doet het!
Ik heb net het lab geveegd, Isabel sopt nu de vloer, Marcel zet een hoektafel in elkaar, Anthimes lakt de leggers van de stellingkast, het einde komt in zicht.
het avondritueel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten