Corrie

Terwijl storm Corrie met jeugdig elan over het land joeg, lag ik vanuit mijn warme bedje door de stevig gesloten ramen naar de zwiepende takken te kijken. 

Mama heette Corrie en de gedachte aan het grote verschil tussen de lethargie waar zij de laatste jaren in verkeerde en de onbelemmerde beweging die vandaag in vrijheid om zich heen sloeg was zó groot. Het voelde daardoor niet als razernij maar meer als losgeslagen vrolijkheid, het maakte míj vrolijk (maar ik schrok wel van de journaalbeelden vanavond). 

Ook Gerard had er plezier om toen ik hem aan de telefoon had: "nou, nou mam! Kan het wat minder?" 

Zelf ben ik nog niet actief, ik kreeg dit plaatje op mijn telefoon onder ogen. 

Ook al weet je het, tóch blijft het verrassend te ervaren dat je conditie, zodra je wat mankeert, in no-time instort naar het niveau waarop een douche nemen al een krachtsinspanning is. 

De hematoloog neemt geen genoegen met een negatieve zelftest, zodat ik vandaag weer probeerde een afspraak te maken bij de GGD. Via internet én via de telefoon lukte het steeds niet, digitaal kon ik alleen terecht in Amsterdam of Zoeterwoude(?) en de telefoonverbinding werd steeds verbroken door te grote drukte tot ik opeens een levende persoon aan de lijn kreeg en morgen gaat het gebeuren, gewoon in Woerden.  

Gek genoeg wen ik al aan het feit dat eten niet gaat; het lukt om met kleine slokjes koude, niet gezoete drankjes te drinken en koude yoghurt eten met kleine hapjes met een pauze tussendoor gaat ook. 

Neemt niet weg dat ik wél hoop dat het gauw weer over gaat.

PS Ondertussen in Costa Rica.....

de jongetjes hebben een eerste Covid vaccinatie in the pocket

Diagnose via internet?

En wat doe je als gewezen dokter zonder toegang tot de professionele sites als er steeds nieuwe klachten bijkomen maar het weekend is en je weinig vertrouwen stelt in een dienstdoende huisarts die ook nog eens helemaal in Leidsche Rijn spreekuur houdt? 

Dan ga je, net als ieder ander, het internet op en lees je van alles. 

Eerst had ik alleen keelpijn en hoofdpijn, toen kreeg ik verhoging, maar de laatste dagen krijg ik ook in toenemende mate pijn achter mijn borstbeen bij ieder slokje dat ik drink of hapje dat ik neem. Donderdag at ik nog een bordje warm eten en nu kan ik geen kopje koffie of bordje soep meer eten. Ik voel zelf een slokje water pijnlijk achter mijn borstbeen naar beneden zakken en stagneren onderin; net moest ik spugen. 

Nu heb ik per 1 januari al mijn pillen mogen stoppen, ook de virusremmers, dat maakt de kans dus nog groter dat het om een virus gaat. . 

Én... ik heb een vuurrode, dikke, ontstoken neuspunt ontwikkeld met een paar kleine blaasjes op die grote gok van me. 

Met al deze verschijnselen leek het me aannemelijk dat ik een virale oesofagitis (of slokdarmontsteking) heb, waarschijnlijk een Herpes.

Ik heb vanavond de stoute schoenen aangetrokken en belde rechtstreeks naar het UMCU hematologie nummer. Via, via is overlegd met de hematoloog en die schreef een antivirusmiddel voor.

Ik vind het tóch pijnlijk om te merken dat ik na het wegvallen van de beschermende medicijnen zo snel een veel heftiger Herpes infectie krijg dan iemand met een normale immuniteit. Écht even slikken (en dat doet al zo pijn!)

Marcel is nu naar het Antonius ziekenhuis, waar de dichtstbijzijnde geopende apotheek is!

En nu maar hopen dat het helpt! 

Op de vingers getikt

Ik ben ziek! Ik voel me door moedertje natuur (of hogere krachten?) op mijn vingers getikt. 

Het gaat al zó lang zó goed met me dat ik mezelf onverwoestbaar acht en ik megalomane plannen heb gemaakt voor de komende maanden. 

Ik mocht twee jaar niet de grens over vóór en ná de transplantatie en voel geen enkel schuldgevoel om volgende maand naar Maarten en zijn gezin te vliegen, terwijl Costa Rica nog steeds corona-code oranje heeft. Vóór vertrek hoop ik mijn vierde corona vaccinatie nog te krijgen (die is er voor oa allo SCT patienten).

Dan is er de twee jaar geleden door corona afgebroken camino de la Plata in Zuid Spanje, daar hebben Cecilia en ik plannen (en tickets!) voor eind april/ begin mei in de hoop dat corona zich dan rustig houdt.

En toen kwam er dat wilde plan voor een hike met Suus door de woestijn in Jordanië. Je zult het niet geloven, maar ik heb niet eens over corona meer nagedacht! Hoe overmoedig kan je zijn! 

Gister had ik een telefonisch consult met de vaccinatie-arts uit het UMCU, omdat de Hepatitis A vaccinatie geen antistofvorming heeft gegeven krijg ik voor vertrek naar Costa Rica gammaglobulines ingespoten om me te beschermen, daarna word ik opnieuw gevaccineerd. 

En dan nu: ziek in bed! Ik werd gister wakker met keelpijn, opgezette klieren in mijn hals, spierpijn, hoofdpijn en verhoging. Gister én vandaag negatief getest, dus waarschijnlijk een gewoon griepje. Ik ben zo slap als een vaatdoek, lig in mijn bed, voel me warm en dan weer steenkoud en slaap heel veel. 

Ik hoop dat het niet een waarschuwing van boven is dat ik mijn hand heb overspeeld! Zo voelt het wel een beetje.

Aan de andere kant heb ik in de laatste acht jaar ook de houding gekregen van Pluk de dag! Je weet nooit hoe lang het weer goed gaat. 

Nu even tobben en op de plaats rust en dan weer zien hoe het verder loopt.

Een dagje in het Paradijs - 14 km

Vandaag liep ik een route buiten de regio met Camino-vriend Pieter, hij woont in Apeldoorn. Ik zocht voor onze wandeldag een route halverwege, het werd de Trage Tocht Achterveld bij Leusden, voor allebei een aanrijdtijd van drie kwartier. 

Het weer was grijs maar droog met temperaturen rond 5°C, prima wandelweer. 

Tijdens onze eerste Camino (met Suus) in 2014 ontmoetten we onderweg een aantal landgenoten, we vormen sindsdien een reunieclubje van zes personen en zien elkaar 1 à 2 maal per jaar voor een wandeling en een gezamenlijke maaltijd. Vandaag liep ik alleen met Pieter, hij is ook gepensioneerd en heeft daar dus net als ik de tijd voor.

Hij is vrijwilliger bij Natuurmonumenten en gaat wekelijks met een groep stoere mannen onder leiding van een boswachter (én  meteen grote thermoskan koffie) de natuur in om wilgen te knotten, hout te hakken, paden te onderhouden en struiken te snoeien. Superleuk! 

De wandeling liep grotendeels over onverharde paden door open veld, langs riviertjes en door bos, heel afwisselend.

Ik zag de eerste sneeuwklokjes. Thuis piepen ze al wel de grond uit, maar hebben ze nog geen bloemetjes, deze zijn al verder. 

Volgens de kaart liepen we door een gebied dat 'het paradijs' heet; we passeerden halverwege een zorgboerderij met die naam, we konden er even uitpuffen op een bankje en dronken er een cappuccino bij onze meegebrachte bammetjes.

Pieter is een gezellig wandelmaatje, het kostte geen enkele moeite om die uur lang bij te kletsen over van alles en nog wat. 

Tijdens het lopen heb ik het helemaal niet koud gehad, maar onderweg naar huis begon ik het steeds koude te krijgen en thuis duurde het ondanks de cv, een dik vest, een sjaal om mijn nek én warme glühwein zeker een uur voordat alle kou uit mijn botten was!

Vandaag heb ik een boeking gedaan voor een wandeltocht in Jordanië over een stuk van de Jordan Trail naar Petra, samen met Suzanne in mei.

Hoe gaaf is dat! 

Sloop

Vandaag bracht ik een dag door op de bank, een doordeweekse dag (wat alleen kan als je met burn out, als werkeloze of als pensionada) met het boek: 'Sloop' van Anna Enquist.

Ik las dit weekend een stukje over haar nieuwe boek met een verwijzing naar de podcast van 'met Groenteman in de kast' waarin hij haar interviewt. Ik luisterde ernaar en raakte geïnteresseerd in haar persoon en in het boek waarover ze sprak. 

Ze is psychoanalyticus en pianiste en begon op oudere leeftijd (rond haar veertigste) met het schrijven van gedichten en romans. Ze is nu in de zeventig, werkt nog steeds in haar praktijk als psychotherapeut en heeft inmiddels een enorm oeuvre aan boeken geproduceerd. 

De titel van het boek verwijst naar de Sloop van een enorm muurrelief in cement van de hand van kunstenaar Co Westerik; hij maakte het in de zeventiger jaren op verzoek van de gemeente Rotterdam op een blinde muur van het politiebureau. Het pand kwam later in andere handen en werd in de tachtiger jaren gesloopt; ik begreep dat er, na het overlijden van de kunstenaar, door zijn zoon gezocht wordt naar een lokatie en financiering om een replica van het kunstwerk in de stad te maken. 

Ik werd nieuwsgierig naar Anna Enquist én naar het boek dat ze schreef en bestelde het, vandaag zat het in de brievenbus en begon ik erin te lezen. 

In het boek wordt de sloop van 'het touwtjesspringende meisje' gadegeslagen door een bijna veertig jaar oude componiste die in een fase in haar leven is waarin ze worstelt met een grote kinderwens op het moment dat ze een eervolle opdracht tot het schrijven van een orkeststuk krijgt. 

Ik werd er meteen ingezogen. Alice, de componiste en hoofdfiguur in de roman is (nét als de schrijfster) groot bewonderaar van de componist Hayden, zodat het voor de hand lag om op de achtergrond zijn muziek op te zetten. 

In het boek worden al Anna's interesses in en deskundigheid als pianiste, musicus, psychotherapeute en moeder ingezet, wat een heel mooie roman oplevert. Ze heeft een prachtige stijl van schrijven, wat moet het heerlijk zijn om dát te kunnen en anderen daar dan van te laten meegenieten. 

Ik weet nog niet waar het boek heengaat en hoe het afloopt, maar het is nú al een boek dat ik straks enthousiast aan anderen uit ga lenen! 

Mayonaise chocolade taart?

Het is altijd spannend om een nieuw recept uit te proberen, vandaag volgde ik een wel héél bizar voorschrift! 

In de zaterdagkrant heeft Yvette van Boven een kookrubriek waar ze altijd recepten geeft die nét weer even anders zijn dan normaal. Nu stond er een chocoladetaart in met mayonaise! 

In de tijd dat wij Zuid Afrikaanse au pairs in huis hadden leerden zij mij cupcakes bakken met zonnebloemolie in plaats van met boter, maar dit was nóg een graadje gekker. 

Nou is mayonaise natuurlijk gewoon olie met eieren en een beetje azijn, dus écht gek is het niet, maar het klínkt wel heel vreemd (en best vies eigenlijk!)

Het was een fluitje van een cent: bloem, suiker, cacao en bakmeel mengen, mayo in water oplossen en de hele zaak door elkaar roeren. Ik ben heel benieuwd wat er straks uit de oven komt! 

                    en nu nog proeven! 

          de kletsnatte muur op zolder

Vanmorgen was het eindelijk zover: de CV-man kwam, zag en overwon! De veronderstelling van de rietdekker was juist, er bleek een gat te zijn ontstaan in de aluminium afvoerbuis die ín de schoorsteen lucht van de cv-ketel afvoert met daar doorheen lekkage van condensvocht. Hij verving het door een kunststof constructie

(alleen een beetje jammer dat na het bijvullen van het systeem het expansievat bleek te lekken 🙄 ......, daar komt ie morgen voor terug.)

Het zal wel een poosje gaan duren voordat die muur helemaal droog is, want hij is door- en doornat, daarna kunnen we de boel pas weer aansmeren en verven. 

Ik ben heel opgelucht dat het opgelost is en dat er geen ernstiger oorzaak van de lekkage is gevonden!

PS Die mayonaise taart blíjft bij een eenmalig experiment. We vonden er niks aan en de cake gaat morgen naar de kippen! De volgende keer wordt het gewoon een cake met roomboter en kakelverse eitjes van onze eigen kipjes!

Ditjes en datjes

Vrijdag moest ik bloed prikken in het UMCU waarvan ik 's middags de uitslagen kon bekijken in het digitale patiëntenportaal.

Mijn schildklierhormoonwaarden vallen tegen, mijn schildklier werkt nog steeds te traag na de (virus) ontsteking die ik heb gehad. Ik slik nog schildklierhormoontabletjes en het lukt nog niet de dosis te verminderen. In het ergste geval blijf ik afhankelijk van die pilletjes en dat is geen ramp, maar wél jammer. 

Mijn bloed werd ook gecontroleerd op antistoffen na een Hepatitis A vaccinatie die ik voor Costa Rica nodig heb, ook deze uitslag viel tegen, want mijn lichaam heeft geen antistoffen aangemaakt. Ik zal dan waarschijnlijk voor vertrek nog immunoglobulines toegediend moeten krijgen. Komende week heb ik een telefonisch consult met de vaccinatiearts. 

Ik vraag me nu wel af of mijn lichaam wél antistoffen heeft gemaakt tegen alle andere vaccinaties die ik heb gehad in de laatste maanden én tegen Covid19??

Díe bloedcontrole komen pas later, ik hoop er maar het beste van! 

Gister liep ik weer eens met manlief samen een rondje van 7.5 km bij de Woerdense Verlaat, dat was al weer een poosje geleden. Na afloop frituurden we een kroketje bij de lunch en 's middags bakte ik een appeltaartje voor bezoek van vandaag. 

Zoon Wouter woont sinds maart 2020 samen met Charlotte in Utrecht, door corona hadden wij nog geen kennis kunnen maken met haar ouders. Een poosje terug zijn haar vader en zijn vrouw hier op de koffie geweest en vandaag kwam moeder Coco hier op bezoek, samen met Wouter en Charlotte. Het was een enig mens, door Charlottes ouders te ontmoeten krijgt haar hele persoon meer kleur en diepte en dat is heel fijn om te ervaren. 

Vanavond kreeg ik deze gouden foto uit Costa Rica op de app. Op dit plaatje zie je alles wat Abel Abel maakt: zijn passie voor natuur én fotografie! Kijk de aandacht en inspanning op zijn gezicht! 

Hij kreeg op zijn zesde een kindercameraatje voor zijn verjaardag en voor zijn zevende dit handzame 'volwassen' exemplaar; nog even en er moet professionelere apparatuur komen. Hij sleept het toestelletje de hele dag met zich mee. 

En deze komen net nog binnen, hier maakt ie een foto van een libelle die hij in een vlindernet heeft gevangen. 

En dit zijn foto's die hij zelf heeft gemaakt! Supergaaf toch!!!

En nóg eens Haarzuilen 11 km

Cecilia was wel nieuwsgierig naar de route die ik pas met Suzanne liep bij Haarzuilen. 

Ik ben een poosje in de weer geweest op de site van de wandelknooppunten, (daar kan je zelf routes mee uitzetten) en dit was het resultaat. Je krijgt er dan een lijstje bij met de nummers van de knooppunten, het werkte prima! 

Het is een gebied van Natuurmonumenten, er is een avontuurlijke 'Oerrrr! speelplek' voor kinderen, er zijn vrijwilligers die het plukbos met fruitbomen onderhouden, er worden volgens oude methodes hekwerken gevlochten met takken, er zijn hier en daar stapstenen en vlonders door het 'Natte land' en mooie natuurparken.

We passeerden ook nu weer kasteel de Haar, een 19e eeuws kasteel dat volgens Wikipedia op de ruïnes van het voormalige kasteel Huys ter Haar is opgebouwd. 

Het was nu gesloten, maar het is (tegen betaling) ook te bezoeken. 

Maquette van de kerken  van Vleuten en Haarzuilen met kerkepad

Metalen schaap en koeien, speels in het groen

Ik ben benieuwd hoe het in het voorjaar verandert hier, als de grassen, het riet en de bomen weer gaan groeien. Dan komen we gewoon wéér.

       Zo was het, de wijdsheid verborgen

             En nu is het weer open! 

We zijn een poos bezig geweest om een manier te verzinnen om het riet, dat achterin de tuin té ver van de oever af in het water is uitgedijd, weg te krijgen. Vorige week is er een tuinman komen kijken die wel weer iemand kende die met een kraantje op een bootje vanaf het water het riet met wortels en al uit de bodem zou kunnen scheppen. Die man kwam vanmorgen even kijken en is later op de dag teruggekomen om de klus te klaren. Ik was helaas niet thuis om er getuige van te zijn; ook Marcel zag hem niet bezig, omdat ie via het water van achter is aan komen varen. Het zal best een spektakel zijn geweest. 

Alle rotzooi van het meters hoge riet en de blubber met de wortels heeft ie bij de buurman op het land mogen gooien. 

Dát scheelt ons een hoop werk, dan hoeven wij het niet met kruiwagens af te voeren! 

Opgeruimd staat netjes!

Wandelroute Natuurmonumenten Haarzuilen: 11 km

Gister kreeg ik een appje van dochter Suzanne, of ik zin had vanmiddag met haar te lopen. Natuurlijk! Altijd leuk! 

Ze had een route uitgezocht bij Haarzuilen; voor mij 20 autominuten, voor haar een half uurtje fietsen vanuit Utrecht. 

Het weer was grijs en ongezellig, toen ik door de miezerregen naar het beginpunt reed bedacht ik me nog dat ik spijt had van mijn grote woorden dat élk weer geschikt is om te lopen. Ik had mijn regenbroek al aangetrokken, maar wéér hadden we mazzel en bleef het de hele middag droog! 

Het beginpunt was bij een geitenboerderij met een ongeregeld zooitje aan driewielers en stepjesop het erf, spelende kindjes, een boerderijwinkel en een restaurantje, zodat we nog vóórdat we het koud hadden kunnen krijgen warme chocolademelk met slagroom dronken. 

Het was verrassend te zien hoeveel mensen er met dit weinig uitnodigende weer aan het wandelen waren! 

We liepen door het gebied rond kasteel de Haar in Haarzuilen: hooilandjes, vrijwilligers die in de kou heggen aan het vlechten waren, veel slootjes, een meertje, rietland, een boomgaard en langs het kasteel de Haar.

Verrassend leuk! 

Met Suus kan ik heerlijk kletsen over werk, studie, werkdruk, maar ook over maatschappelijke zaken. Zij houdt zich erg bezig met klimaat, sociale ongelijkheid, de queer community, feminisme, racisme, zij helpt mij in onze gesprekken mee mijn blik te verruimen.

Aan het eind van de route dronken we een 'glühwein to go' bij een vuurschaal.

Er was geen download van de route, ik zal eens uitzoeken hoe we zijn gelopen, want deze route is zeker voor herhaling vatbaar! 

Ik las pas een berichtje op Instagram van een volslagen vreemde, zij poste dat ze rond deze tijd altijd een polletje sneeuwklokjes uit de grond stak en ze in een bloempot binnen uit liet komen. Dát kan ik ook en kijk eens, de eerste witte bloemknopjes worden al zichtbaar! 

En straks gaan ze natuurlijk gewoon weer terug de tuin in! 

Het Branderpadje

Vandaag kwamen Gea en Rika op de koffie (mét zompig bananenbrood) om 'een Branderpadje te lopen', ze waren door het regelmatige optreden van het Branderpadje in mijn blog nieuwsgierig geworden om dat wandelingetje ook zélf eens te maken. Nou stelt dat ommetje niet zo veel voor, maar het geeft door het jaar heen wel steeds een andere aanblik.

Het was bepaald geen mooie dag, nét geen regen, maar wel koud, grijs en klam, we gingen goed ingepakt én met stevige hoge wandelschoenen op pad. En dan blijkt toch steeds weer dat het eigenlijk niks uitmaakt wat voor weer het is, lopen is áltijd fijn, zeker als je gezellig loopt te kletsen. 

We verlengden de wandeling met een stuk door het weiland; dat was nog verrassend goed begaanbaar ondanks alle nattigheid van de laatste weken. We staken een sloot over over een spekgladde houten plank, waar gelukkig wel een leuninkje naast liep.

We lunchten thuis met een lekker soepje en een vers afgebakken Italiaanse bol met zalm, ei en rucola. 

Een heerlijk ontspannen bezoek, ondanks de spannende tijd waar zij inzitten. Fijne vriendinnen! 

De middag stond in het teken van de jaarlijkse nieuwjaarsbijeenkomst van het hospice. Voor het tweede jaar op rij kon dat geen doorgang vinden op de reguliere wijze met een samenzijn en een buffet in het Klooster. 

Het team van coördinatoren en bestuur had een ludiek alternatief verzonnen. In Woerden organiseerden ze op een parkeerterrein een feestelijke 'drive through' waar iedere vrijwilliger twee tasjes op kon halen. Eén met een attentie een één met een door hem zelf gemaakte borrelgarnituur. 

Om vijf uur 's middags kregen we een mail met een link naar een YouTube filmpje, waarin we werden toegesproken, zodat we virtueel toch een gezamenlijk moment hadden.

Superlief zoals ze ons als vrijwilligers aandacht geven! 

Thuis fabriceerde ik wéér een nieuwe soep (de mogelijkheden zijn schier eindeloos!) naar een recept dat ik pas tegenkwam: ui fruiten, met een flink stuk bloemkool en een aardappeltje 15 minuten in groentebouillon koken, dan een half gorgonzolakaasje (of andere blauwe kaas) erin smelten en een handje walnoten, nog 10 minuutjes pruttelen en dan met de staafmixer een gladde soep maken. Op het bord flink peper erover heen malen. 

Klinkt best vies met gepureerde noten, maar het was heel bijzonder en superlekker (áls je van blauwe kaas houdt, dat dan weer wel)!