Het recept heb ik van een medestudente uit het eerste jaar Geneeskunde. Zij had zelf geen oven en ík had een electrisch oventje gekregen toen ik op kamers ging wonen (en dat het volhield tot ver in mijn gehuwde bestaan, we kwamen het deze week tegen op zolder, er is nog geen bestemming voor gevonden, maar de kraakwagen gaat me te ver!)
Het recept komt uit het AH kookboek, die studente gebruikte bruine in plaats van witte basterdsuiker en zo ben ik het mijn levenlang blijven doen.
Je zou zeggen dat ik daar inmiddels geen recept meer bij nodig zou moeten hebben, tóch pak ik er nog altijd mijn beduimelde bakschriftje bij.
Zo stond ik vanmorgen mijn 'spektakelstuk' weer voor te bereiden, daar is veel liefde en geduld voor nodig, want ik heb er een gruwelijke hekel aan!
Eerst eindeloos één kilo appels doorboren, schillen en in stukjes snijden en dan dat afschuwelijke deeg kneden 'met koele hand', want ik heb geen keukenmachine (ik verbeeld me dat daar in mijn toch best ruime keuken geen opbergplaats voor is). Het kost best veel moeite (én heel vieze, plakkerige handen) om er één geheel van te maken en er dan de bakvorm mee te bekleden en dat stomme vlechtwerkje bovenop te maken met deegslierten die tijdens het rollen steeds dreigen te breken.
Nu heb ik alle tijd voor dat geprut, maar er zíjn tijden geweest dat ik om tien uur 's avonds nog op de IC zat en ik na thuiskomst nog aan het bakken moest!
Maar...... hij staat er weer! Én, ik heb échte slagroom gekocht, want manlief eet hem niet met slagroom uit een spuitbus, dat is te min voor zo'n stuk huisvlijt!
Volgend jaar wéér!
PS
's Morgens gaf ik hem koffie en een mand met delicatessen cadeau (tenminste wat híj als delicatessen beschouwt), ik denk niet dat veel mensen een gerookte makreel op bed krijgen. 🤣
Geen opmerkingen:
Een reactie posten