Mama

Mijn oudste broer Gerard draagt sinds het overlijden van papa elf jaar geleden papa's gereviseerde horloge, zo één die je met een wieltje aan de zijkant op moet winden. Die is hem heel dierbaar en herinnert hem dagelijks aan de prachtige week en de intieme momenten die zij hadden in de week vóór het overlijden van papa, hij geeft het horloge regelmatig een kusje. 

Ik benijdde hem op zo'n moment om allebei: én de intieme herinneringen van die week (terwijl ik heen en weer holde tussen papa, mama, werk en kinderen en het ongepast vond om 's nachts bij papa in bed te slapen, wat de broers wel deden om hem 's nachts niet alleen te laten, want mama was met spoed in het verpleeghuis opgenomen) én om de tastbare herinnering. 

Na mama's overlijden heb ik na de laatste verzorging mama's gouden ringetje afgeschoven, ik kreeg het van de uitvaartverzorgende in een zijden zakje mee naar huis (en eigende het me als enige dochter zonder overleg met de broers toe).

Het is de trouwring van oma Kraaij, mama's moeder Anna naar wie ik ben vernoemd: Johanna Wilhelmina.

Mama liet het vermaken, het werd open gesneden en er werd een briljantje in geplaatst. Ze droeg het áltijd.

Nu draag ik het met liefde en trots en ervaar ik hetzelfde als Gerard, ik voel me door de dag heen méér met haar verbonden dan in de laatste jaren, waarin de steeds verdere verwijdering voortdurend pijnlijk voelbaar was!

Na mama's overlijden kwam ook een doosje bijouterieën tevoorschijn bij Gerard en Jeanette thuis, daar terecht gekomen na het leegruimen van het ouderlijk huis. Daarin zat deze poederdoos die mama dagelijks gebruikte (haar enige make up: Ponds' dagcrème en poeder), ik vond hem als jong meisje al práchtig.

Nu ligt hij op mijn kaptafel in de slaapkamer en is me óók heel dierbaar. 

Bij de uitvaart werd een fotoselectie getoond van mama door haar leven heen, die had Jeanette samengesteld. Als herinnering heeft ze er voor ons vieren een fotoboek van laten maken met deze fantastische foto van haar aan zee op de kaft (een gouden shot van oom Jan).

Deze week werd de grafsteen waar mama op is bijgeschreven teruggeplaatst op het graf. Bij de begrafenis voelde het al heel fijn dat papa en mama weer herenigd werden, met deze steen waar nu beide namen op staan werd dat gevoel nog veel sterker. 

Ik heb geen verdriet, wél een gevoel van weemoed om wat was én ik voel dankbaarheid dat zij onze lieve moeder was.