Om een uur of vijf trekken wij ons normaliter terug uit de actieve wereld, dan drinken we een biertje of een glaasje wijn, maken een maaltijd klaar en brengen de avond thuis door.
Gisteravond stapten we rond die tijd in de trein, op weg naar Amsterdam met in de trein luidruchtige jeugd die uitstapte bij station Amsterdam Arena en even later zaten we in een rammelende lijn 2 (die mij héél lang geleden naar het Slotervaart ziekenhuis bracht toen ik de analistenopleiding deed). In een tram heb ik altijd een groot gevoel van nostalgie naar mijn Amsterdamse jaren als jongvolwassene. Ik voel nóg de spanning en de dynamiek van de stad zoals ik hem toen beleefde en nu, als provinciaal op leeftijd, óók weer beleef.
Het Leidseplein met het American, de prachtig verlichte schouwburg, overal mensen, lichtjes, sirenes en geroezemoes; je voelt je dan echt opgenomen door de stad en vraagt je af: waarom doen we dit niet vaker?
Er was tijd voor een snelle hap in een Italiaans restaurantje in één van de 'eetstraatjes' in de buurt en toen naar de Stadsschouwburg.....
....die inmiddels door directeur (en internationaal werkend toneel- en operaregisseur) Ivo van Hove is omgedoopt naar International Theater Amsterdam.
De grootstedelijke omgeving waar we in terecht kwamen kreeg nóg meer allure toen ik ontdekte onder de bezoekers in de theatergangen Hanneke Groenteman (die ik elke week hoor op de podcast van zoon Gijs en Teun van de Keuken, wat is zij kleín in het echt!) herkende én Connie Palmen (nét zo oud en rimpelig als op tv en óók zo klein!).
De 'dynamische wereld van Peter Stuyvesant' zoals ze ons vroeger in de bioscoopreclame lieten zien, maar dat herken je alleen maar als je 60 plus bent.
We kwamen door een lovende recensie in de krant af op King Lear van Shakespeare met in de hoofdrol Pierre Bokma die een meesterlijke rol speelde een heel mooi Duits sprak (hoe krijg je zóveeltekst ingestudeerd!).
Het stuk is een productie van het Duitse Schauspielhaus Bochum, best vreemd om een stuk van Shakespeare in het Duits te horen. Tot mijn verrassing kon ik het met mijn middelbare-school-Duits aardig volgen, maar het was ook Engels en Nederlands boventiteld.
Het verhaal is, zoals alle Shakespeare stukken, vol van ingewikkeld drama en intrige. Het hielp voor het begrijpen van het stuk niet mee dat (in het kader van inclusiviteit en gendergelijkheid?) twee van de prinsessen gespeeld werden door mannen (wel weer met jurken aan!) en de koning van Frankrijk door een jonge vrouw met een gympak in de Franse driekleur!
Tegenwoordig worden oude stukken en opera's vaak in een modern jasje gestoken, maar ik vond de pracht en praal van kostuums toch óók wel prachtig.
De zoon van een aanhanger van de koning liep, om een ons onduidelijke reden, het grootste deel van de tijd in zijn blote piemel rond over het podium.
Al met al genoten we van de avond.
Terug in de trein werden we luidkeels vergezeld door een massa jongeren die genoten hadden van heel ander vertier: Holland zingt Hazes in de Ziggo Dome!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten