Hoewel ik me 's morgens vaak nog eens heerlijk omdraai in mijn warme bedje (ik heb deze week het donzig dikke winterdekbed weer tevoorschijn gehaald) en hoop dat Marcel er als eerste uitgaat om koffie te zetten, sprong ik er nu zonder dralen uit. Zin in de dag en de week die gaat komen.
Cecilia haalde me om half tien op en we reden in vier uur de route die wij als gezin járenlang reden naar de Ardennen (in het voorjaar) en naar Frankrijk (in de zomer) langs Antwerpen, de afslagen naar Wuustwezel en Jezus Eik (als gekke namen die blijven hangen) en Brussel naar het gehucht Izel, waar we de auto parkeerden, de rugzakken op onze rug zwaaiden en de eerste kilometers liepen om alvast in de stemming te komen.
Het zonnetje scheen, we liepen meteen al over een betoverend mooi paadje en we voelden ons écht op vakantie. Toch méér op reis dan in de Achterhoek of Limburg, hoe mooi het daar ook is!
We hebben de overnachtingsadressen tevoren uitgezocht en gereserveerd, er zijn té weinig plekken om op de bonnefooi te gaan.
We hebben voor vandaag een heel appartement voor onszelf in een groot modern huis en werden vriendelijk ontvangen door de vrouw des huizes, in het Frans. Toch weer verrassend hoe we ons daar mee kunnen redden.
In het gehucht waar we logeren was een gesloten friterie en een opgedoekte pizzeria, wat restte was de Bar à Gouts waar we bij wijze van avondmaaltijd een plankje met twee kazen, droge ham en een lokaal worstje met wat stokbrood aten met twee biertjes van de bierkaart (twee A4 met ca 60 verschillende bieren!)
Het was er ingericht met oude meuk van de kringloop, maar het was er gezellig en warm en we hadden meteen aanspraak van een 81 jarige die in het jaar van zijn zestig jarige bruiloft zijn vrouw verloren heeft aan corona.
We liepen door het stikdonker terug naar huis en gaan lekker slapen.
Veel plezier weer deze wandeling. We kijken uit naar de verhalen en de mooie foto's.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Hanneke