Ik was gister al druk in de keuken met de voorbereidingen voor de lunch van vandaag.
Ik had een verrassend lekkere appeltaart gebakken naar Russisch recept. Ik vind het bakken van een 'gewone' appeltaart vaak zo'n gedoe, na al het schillen en snijden van de appels moet je óók nog eens vieze handen maken met het zandtaartdeeg, waarbij het altijd een hele kunst is om er met 'koele hand' een samenhangend deeg van te kneden. Vervolgens moet het in de koelkast rusten en ben je een tijd bezig met het bekleden van de springvorm, dan is het enthousiasme bij mij meestal al wel verdwenen.
We hadden na de corona periode weer heel wat bij te kletsen en tijdens onze wandeling (een 'Haeckje') hoorde ik de mannen achter me praten over de leraren op school vroeger, zo'n gedeeld verleden verbindt. We zijn ook al op een leeftijd dat er soms 'weet je wie er ook dood is' langs kwam.
Ik zag in de winkel al vaker kleurige bouwpakketten te koop om zelf soep te maken en vond de variant met pastinaak, appel, ui, prei en gele biet er zó herfstig uitzien dat ik die in mijn winkelwagentje had gelegd. Alles zat er in tot en met de bouillonblokjes en een bosje peterselie.
Na schillen, hakken, smoren en pureren werd het een heerlijk brouwsel.
Vandaag kregen we oude vrienden uit Haarlem op bezoek, de mannen waren vrienden in hun hbs tijd, in de jaren nadien dronken ze samen bier in de Drinkwinkel en hadden ze hun wekelijkse klaverjasavondjes. De dames kwamen er pas later bij.
Na ons vertrek uit Haarlem (ik kwam met een schok tot de ontdekking dat dat inmiddels 24 jaar geleden is!) hebben we met tussenpozen steeds contact met elkaar gehouden.
Inmiddels zijn we alle zes grijze pensionado's geworden met volwassen kinderen en een aantal kleinkinderen en zaten we braaf aan de koffie met gebak in plaats van met bier in het café.
Déze versie is een stuk eenvoudiger: lang (5 minuten!) de suiker en eieren kloppen om er goed lucht in te krijgen en dan voorzichtig de bloem erdoor en over de appels gieten.
Ik vond het een geslaagd experiment, een aanrader!
Google hem maar op de bovenstaande site.
We hadden na de corona periode weer heel wat bij te kletsen en tijdens onze wandeling (een 'Haeckje') hoorde ik de mannen achter me praten over de leraren op school vroeger, zo'n gedeeld verleden verbindt. We zijn ook al op een leeftijd dat er soms 'weet je wie er ook dood is' langs kwam.
De herfst liet zich van zijn mooiste kant zien vandaag. We sloten de wandeling af met een ijsje bij de weekend patatkraam onderweg naar huis.
En nu de laatste avond thuis. De rugzak staat gepakt en morgen vertrek ik met Cecilia naar België! Kijken hoe het najaar zich daar manifesteert!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten