Open dag in Utrecht

Vandaag heb ik een heel nieuwe ervaring opgedaan op een open dag in Utrecht bij het Centrum voor Leven en Intuïtie op de Maliebaan in Utrecht. 

Vriendin Cecilia volgt daar een opleiding en ik hoopte deze middag wat te kunnen meemaken van waar ze daar mee bezig is. 

Het CLI bestaat al 40 jaar en was de eerste 'energieschool' in Nederland. Je gebruikt hier niet je ratio maar je gevoel. Je kunt leren welke vormen van energie er zijn, of die je voeden of uitputten, je kunt eerst leren bij jezelf te voelen (en te sturen?) en in een later stadium bij een ander de energie te 'lezen'.

We ondergingen allemaal een korte reading door een gevorderde student.

Ik was onder de indruk hoe de vrouw die mijn energie las woorden gaf aan waar ik deze dagen mee worstel. Het gaat me vast helpen om daar meer klaarheid in te krijgen. 

Het klinkt misschien zweverig, maar in de proefles kregen we oefeningen om juist te 'aarden', letterlijk verbinding te maken met de aarde. 

Het was een bijzondere kennismaking met materie waar ik niets van weet, maar waar ik wel nieuwsgierig naar ben, leuk!

De herfst liet zich vandaag van zijn donkere kant zien: regen en nu met de wintertijd een vroeg invallende schemering. En kijk eens hoeveel blad er al weer op mijn schoongeblazen erf ligt én.... de bomen zijn écht nog niet leeg!

De laatste maanden zorgen we er voor dat in het hospice steeds een pan verse soep is. Ik heb er inmiddels van alle mogelijke soorten groenten een soep gemaakt zoals van zevenblad, brandnetel, courgette, bloemkool, sla, broccoli, wortel, pompoen, linzen, uiensoep.

Gister aten we hutspot en vandaag hadden we een wel héél apart soepje vooraf; ik goot bouillon bij een kliekje van gister, zette de staafmixer erin, toen wat balletjes, een handje vermicelli en versgemalen peper erbij. 

Ik wed dat het recept van hutspotsoep nog niet op één van de vele kookblogs staat!

Vervolg

We gaan gestaag door met onze actie. 

Ik laadde vanmorgen de auto vol met vuilniszakken vol afgevallen blad én een flinke stapel hout van een oude eiken kast. 

Toen we in de negentiger jaren een oud herenhuis kochten in Haarlem Zuid kregen we de geschiedenis van een professor entomologie en zijn ongetrouwde zuster erbij. De professor had stapels oude kranten, boeken, struisvogelveren, boeken en filmrolletjes op zolder. 

Zijn zus had in de vijftiger jaren een klasje met kleuters in het huis; we vonden allemaal knutselspulletjes uit die tijd en in de hal een kapstok met wel twintig haakjes voor de kinderjasjes (die we járenlang gebruikt hebben, naar Zegveld meeverhuisden en gister wegdeden 😔).

Helaas is er na het aftimmeren van het dak geen plaats meer voor het opbouwen van die kast en moesten we er afscheid van nemen. Marcel bewaarde de deuren en de bovenkap om er in het bijgebouw toch weer een kast van te timmeren. 

Toen ik vorige week weg was leefde Marcel zich met de hogedrukspuit uit op de houten tuinmeubelen: een tafel en drie banken. Vandaag waren ze mooi droog en kwaste ik ze in met beschermende olie. Ik zal ze morgen inpakken in beschermhoezen om ze goed de winter door te krijgen. 

De tuin is nu echt volledig in herfstmodus met vergeelde hosta bladeren en late monnikskap. 

We hadden toen de kinderen de lagere school leeftijd hadden au pairs uit Zuid Afrika. Ik kreeg van een stel ouders die bij ons op bezoek kwamen een kookboek dat ik nog steeds pak om Bobotie te maken. Uit de oven ruikt het heerlijk naar kaneel en kerrie. Met gele rijst met rozijnen. Mmmmm!

En buffelen in de tuin

Je zou zeggen dat ik als pensionada een heerlijk rustig leven heb, maar dat was vandaag zeker niet het geval. 

Om te beginnen moest Marcels haar nodig geknipt en hij is geen fan van de kapper, zodat ik als het écht niet meer kan mijn thuisknipsetje te voorschijn haal en hij braaf op een keukenstoel gaat zitten met een speciaal kapmanteltje om. Ik ben als thuisknipper het bloempotmodel voorbij en heb hem weer een net koppie bezorgd zónder in zijn oor te knippen (daar is hij altijd hij bang voor terwijl het écht écht nog nooit gebeurd is). 

Na afloop krijg ik dan de vraag hoeveel we weer bespaard hebben en wat we daarmee gaan doen. 😁

Toen ben ik met een auto vol fijne spulletjes langs twee kringloop winkels gereden waar ze hun neus ophaalden voor het diascherm, de Fisher Price garage, het beukenhouten eenpersoonsbed en meer, zodat alles uiteindelijk alsnog in de containers van het Stadserf verdween. 

Inmiddels is er al heel wat blad gevallen op het erf en kon ik dus weer los met mijn bladblazer. Ik heb inmiddels een techniek ontwikkeld waarbij ik grote hopen bij elkaar blaas, waarna ik ze in vuilniszakken stouw die ik op het stadserf weer leegschud.

En toen stond het gras nog te wachten op een laatste maaibeurt voor de winterstop. Het was nu droog, maar wel zó hoog dat de accu's het niet in één keer redden. De schaapjes eten er weer fijn van, even afwisseling naast het droge hooi. 

Om de dag vol te maken heb ik nog een pan tomatensoep met balletjes gemaakt voor in het hospice, waar ik er fijntjes op gewezen werd dat het erwtensoep had moeten zijn omdat het vandaag Woerdense koeienmarkt is, dat is de traditie. 

Kan je zien dat ik nooit écht een Woerdense ben geworden (ook al wonen we hier volgens jaar 25 jaar!)

Doorbuffelen op zolder

In plaats van ruimte lijkt er wel steeds meer chaos te komen! Wat een stof, spinnewebben en resten riet van de voorlaatste dakvervanging kwamen we tegen! 

Er komen stukken van binnen nog niet afgetimmerd dak vrij, zodat we voor het eerst sinds anderhalf jaar met zijn tweeën in de bouwmarkt zijn geweest om hout te kopen, zodat Marcel de randen af kan werken. 

De rotzooi verzamelt zich nu op andere plekken in huis, klaar voor de kringloop en de stort. 

Met enige weemoed gooit Marcel hier onze eerste familietent in de bak grof restafval, die kochten we begin jaren tachtig tweedehands voor 100 gulden, inclusief een campinggaz gasbus, een gasstelletje, campingtafeltje, tenthamers, tot reispilletjes aan toe. 

Het was een joekel van een bungalowtent met twee binnententen en een luifel, die jarenlang ons gezinsonderkomen was op vakanties in Frankrijk en Italië totdat ie te veel doorslag gaf bij heftige regenbuien. 

We hebben hem tot op de draad versleten. 

Ook de bungalowtent die van papa en mama's kelder naar onze zolder verhuisde en door ons nooit gebruikt werd, verdween bij de stort samen met de uitgewoonde 'Arend' en 'Castilla' uit de jaren zestig en zeventig.

Ik liep in de jaren tachtig met deze 50er jaren kinderwagen te pronken met Maarten en later Suzanne erin. Volkomen onhandig (want nauwelijks in een auto te verplaatsen), maar wel práchtig!

Ik poetste hem schoon en probeer op Marktplaats een nieuw ouderpaar voor hem te vinden. 

Ik beleefde vertederde momenten met een zak babykleertjes die destijds té lief waren om weg te doen, ik vond eindelijk de doos voorleesboeken waarvan ik wíst dat ik die niet had weggegeven (toen ik er naar zocht toen Abel en Luuk hier waren), drie (!) kratten met knuffels en ik poetste het Barbiehuis schoon.

Morgen naar de kringloop.

Doggy day

En toen ik thuis kwam, was onze logé gearriveerd, de hond van Suus en Maxwell. Hij heet Mac (van Macready, een filmheld van Max (van Maxwell), Suus d'r vriend, een 'filmgek', daar studeert ie voor door, snappen jullie het nog?)

Ze lieten hem voor het eerst, sinds ze hem hebben geadopteerd uit Roemenië(?) vorig jaar, een nacht alleen. 

Marcel is niet een echte hondenliefhebber en ik loop als ik een hond zie liever een straatje om, maar met Mac ging het allemaal prima! Hij blaft niet (daar heb ik écht een hekel aan!), hij is doodstil en heel tevreden. 

Gisteravond liepen we samen nog een blokje om in het donker en vanmorgen moest Marcel eraan geloven. Hij dacht er makkelijk af te komen door tijdens het koffiezetten de achterdeur open te doen in de hoop dat Mac even een plasje op het erf zou doen, maar dat vertikte hij, zodat Marcel even later in de schemering in ochtendjas en met blote kuiten met de hond op straat een rondje liep! 😁

Om 11 uur was het mijn beurt om hem uit te laten door de miezerige regen. We liepen een rondje door de nieuwbouw, hier zijn we bij de koeien in de Alexanderstraat.

Ik had de mazzel dat hij zijn behoefte deed op een plek zonder opruimplicht, want dat gegoochel met een poepzakje is geen pretje. 

Rond lunchtijd werd ie opgehaald door zijn baasjes en zoals het er nu uitziet komt ie in december en paar weken(!) logeren, want dan gaan Suzanne en Maxwell naar Costa Rica!

's Middags zijn we op zolder begonnen aan een opruimactie, er ging van alles door onze handen: letterbak, kinderboeken, speelgoed, een oud bed, typemachine, drie(!) laten met knuffel, legpuzzels., langspeelplaten, een verroeste kinderwagen enz. enz.

Nu ligt de achterbak van de auto vol, staat er van alles in de keuken, bracht ik legpuzzels naar een goede-doelen-dame, leverde ik kleding in en heb ik een eerste koper op Marktplaats (de letterbak voor een tientje). 

Morgen naar grof vuil en de kringloop winkel. Er zijn nog wel wat dagen nodig voordat we er doorheen zijn! 

Volgende ronde: kampeerspullen van de laatste 40 jaar, inclusief de giga-bungalowtent van mijn ouders! 

Dag 7: Laatste traject, 22 km

Gisteravond zijn we los gegaan met een wild-diner: wildpaté, salade met kwartel en eend, reebiefstuk en crème brulé met een heerlijke volle rode wijn. 

De eerste zes km liepen we op asfalt, net toen dat begon te vervelen sloegen we af het laatste bos van deze week in.

Ik ben altijd al héél blij als ik een vliegenzwam zie, dus ik werd dolenthousiast toen we deze hele groep zagen. 

Om het saaie traject goed te maken was het stuk door het bos een héél stuk avontuurlijker. We volgden een tijd de loop van de Semoine, een rotsig pad dat hier en daar steil omhoog en omlaag leidde, zodat het klauteren was op de gladde stenen; we brachten het er zonder beenbreuk af. 

Het laatste B&B adres was boven verwachting: een hele verdieping met eigen sanitair en zelfs een gymruimte (maar daar zullen we na 22 km wandelen geen gebruik van gaan maken). 

Nu moe en voldaan na een heerlijke warme douche in afwachting van een huisgekookte driegangenmaaltijd met o.a. confit de canard.

Morgen weer naar huis en gewoon weer aan de stamppot!

Dag 6: Spooky! 23 km

Harry was onze held. Gisteravond werden we verwend met een vers gekookte maaltijd met warme appeltaart toe. 

Vanmorgen was hij al vroeg de deur uit om vers brood te halen bij het lokale bakkertje om het even later met verse ham, kaas en huisgemaakte frambozenjam bij ons te brengen. 

Zo'n gastheer verdient douze points!

Het werd een vreemde ochtend. Cecilia liep een stukje voor me in de mist. Ik liep me in het bos af te vragen of ik ooit zó nadrukkelijk van de herfst heb genoten, heerlijk mijmerend, omsloten door het mistige bos. 

Na een uur lopen was Cecilia helemaal uit beeld verdwenen. Mijn eufore stemming veranderde in wrevel (waarom wacht ze nu niet even?) daarna een gevoel van verlatenheid en zelfs enige angst (is er iets gebeurd?) tot een Hans en Grietje-gevoel, achtergelaten in het grote, mistige bos (en dan waren zij nog met zijn tweeën) en het sprookjesbos werd griezelbos met afgewaaide takken op het pad waar ik doorheen moest struikelen. 

Toen ik zover was dat ik haar wilde bellen bleek ik geen internet én geen belsignaal te hebben!

En toen verliet ik het bos en ging er zelfs even een zonnetje schijnen. Cecilia bleek ruim een kilometer áchter me te lopen, ik was haar ongemerkt voorbijgelopen. 

Gek hoor, hoe de emoties met je op de loop kunnen gaan! 

Tóch bleef het een vreemde dag, de zon brak niet echt door, de mist trok langzaam weg, het bos voelde unheimisch, we hoorden geen vogeltjes, het was kil en winderig, echt de week van Halloween! 🎃

De kilometers voelden langer dan andere dagen. 

We overnachten in St Cécile in een hotel met wel héél aparte kleurstelling op de kamer!  

Dag 5: Wind! 20.3 km

Vannacht hoorde ik de wind gieren en loeien om het gebouw en zo was het nog steeds toen we naar buiten kwamen. 

Maar eerst....... was daar de boulangerie én..... die was gewoon open! Kijk eens naar die overdaad aan croissants, uit hebberigheid kocht ik er twee én een rijk belegde stokbroodsandwich voor de lunch én een café à emporter. We vonden een bankje en genoten van ons ontbijt. 

Bij het tweede kopje koffie aten we een heerlijk krokant gebakken gebakje met blauwe bessen. Eindelijk een Frans ontbijt, al was het buiten in de kou. 

De eerste uren liepen we met muts/ haarband op om de enorme herrie van de wind om ons hoofd buiten te sluiten én met de capuchon omhoog, dat maakt je wereldje heel klein en compact en dat is heerlijk. Ik voelde me door mijn kleding beschermd tegen de elementen en maakte er onderdeel van uit. 

We hebben de grote bossen achter ons gelaten en liepen nu grote stukken door open veld en nu en dan door een gehucht.

Er is hier in de dorpen net als in Spanje een leegloop, er staan veel oude pandjes leeg te verkommeren (wachtend op een avontuurlijke Nederlander die het voor 15.000 euro koopt en er een paleisje van maakt?)

We kwamen terecht in een klein plaatsje waar een enorme gotische kerk stond uit de 14e eeuw, de Notre Dame d'Avioth, de 'kathedraal van de Velden' zoals Wikipedia ons leerde, het heeft zijn plaats ook te danken aan zijn ligging op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella en zo is alles weer met elkaar verbonden! 

Het hoogteprofiel van onze route laat op deze grafiek verschrikkelijke pieken zien, maar als je naar de schaalverdeling kijkt is het minder heftig. Toch is het wel voortdurend klimmen en dalen en dat voelen we best in onze kuiten. 

                            lunch

De dag bleef in het teken staan van de aanhoudende wind. 

We waren al vroeg op de eindbestemming bij onze gastheer Harry, die vanavond ook voor óns gaat koken, omdat er in de wijde omtrek niets te eten valt. 

We hebben een heel appartementje in zijn woning voor onszelf en zitten nu op de bank te borrelen met een biertje uit de regio, terwijl het buiten klettert van de regen.