Vanmorgen was hij al vroeg de deur uit om vers brood te halen bij het lokale bakkertje om het even later met verse ham, kaas en huisgemaakte frambozenjam bij ons te brengen.
Zo'n gastheer verdient douze points!
Het werd een vreemde ochtend. Cecilia liep een stukje voor me in de mist. Ik liep me in het bos af te vragen of ik ooit zó nadrukkelijk van de herfst heb genoten, heerlijk mijmerend, omsloten door het mistige bos.
Na een uur lopen was Cecilia helemaal uit beeld verdwenen. Mijn eufore stemming veranderde in wrevel (waarom wacht ze nu niet even?) daarna een gevoel van verlatenheid en zelfs enige angst (is er iets gebeurd?) tot een Hans en Grietje-gevoel, achtergelaten in het grote, mistige bos (en dan waren zij nog met zijn tweeën) en het sprookjesbos werd griezelbos met afgewaaide takken op het pad waar ik doorheen moest struikelen.
Toen ik zover was dat ik haar wilde bellen bleek ik geen internet én geen belsignaal te hebben!
En toen verliet ik het bos en ging er zelfs even een zonnetje schijnen. Cecilia bleek ruim een kilometer áchter me te lopen, ik was haar ongemerkt voorbijgelopen.
Gek hoor, hoe de emoties met je op de loop kunnen gaan!
Tóch bleef het een vreemde dag, de zon brak niet echt door, de mist trok langzaam weg, het bos voelde unheimisch, we hoorden geen vogeltjes, het was kil en winderig, echt de week van Halloween! 🎃
De kilometers voelden langer dan andere dagen.
We overnachten in St Cécile in een hotel met wel héél aparte kleurstelling op de kamer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten