Gek dat je blij kan zijn met een kappersbezoek als je amper haar hebt. Ik voelde me de laatste weken een vreemde snoeshaan met mijn voorzichtig groeiende, pluizige, witte donshaar.
Mijn kapster heeft met de tondeuse in de hoogste stand de donshaartjes afgeschoren en de contouren bijgeknipt. Een echt kapsel kan je het nog niet noemen, maar ik had tóch dat prettige 'net naar de kapper geweest' gevoel!
En kijk wie er nu thuiswerkend aan onze keukentafel zit, onze Suzanne! Ze komt een paar nachtjes logeren, overdag werken, tussendoor samen kopjes koffie drinken en lunchen.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik als jongvolwassene soms een paar doordeweekse dagen bij mijn ouders kwam logeren. Het verschil in tempo van leven tussen mijn drukke studentenbestaan in Amsterdam en het gezapige pensionadoleventje in Oosterbeek was dan zó groot. Dat gevoel moet Suzanne nu ook híer ervaren.
Alle slaapkamers in huis hebben in de laatste jaren een remake gehad: zo is er een kinderkamer voor Luuk en Abel, een logeerkamer voor moeder Lies (met antieke spulletjes) en een Tropenkamer voor de Costaricanen.
Alleen Suus d'r kamer is nog onveranderd met paars en gele muren, gifroze gordijntjes om het bed én een prinsessendekbed. Ik heb me tijdens het stofzuigen en poetsen van de kamer heerlijk overgegeven aan nostalgische herinneringen.
En ik wil jullie niet het plaatje onthouden van dit jong geluk: een nestje kittens bij buren aan de overkant.
Misschien moeten wij toch ook weer eens poesje in huis halen. 🤔
De overbuurman is veehouder, ik vroeg hem ons schaapje te bekijken. Een vakkundige greep onder het dier leidde tot een positieve uitslag, ze ontwikkelt een duidelijke uier als bewijs van vergevorderde zwangerschap. Rustig afwachten, komt goed. Het stalletje werd aan een kritische blik onderworpen en goed bevonden, voldoende beschutting en genoeg stro.
De twee minuten stilte bij de Dodenherdenking blijven ieder jaar momenten waarbij ik me weer kind voel in de kamer met mijn ouders en drie broers, zwaar beladen minuten die héél lang duurden. Als kind had ik mijn volle aandacht nodig om stil te zijn en kwam het niet tot herdenking.
Vanmorgen schreef Paulien Cornelisse in haar column in de Volkskrant ook dat ze zich als kind schuldig voelde omdat haar aandacht niet voortdurend bij het herdenken was.
Nu zijn twee minuten tekort om aan alle ellende op aarde te denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten