Ziekenhuis controle

Wat is het lang geleden, dat ik in de tuin van het UMCU ben geweest. Daar kwam ik tijdens de opname in september/oktober. Ik was toen zó zwak dat ik er aan de arm van Marcel nét kon komen om even een luchtje te scheppen. Precies op deze plaats in de tuin heb ik toen één keer clandestien de kinderen op bezoek gehad, dat mocht niet door corona; ze brachten een grote bos kunstbloemen mee voor op mijn kamer (want echte bloemen zijn op de hematologie afdeling verboden). 

Ik heb er nu in de zon op een bankje gezeten in de wachttijd tussen bloedafname en het polibezoek aan de dokter. 

Alles was weer dikke prima, bloed was goed, mijn conditie is goed en ik had geen vragen. Nu tot oktober maandelijkse bloedcontrole en dan weer een scan. 

De kippen rukken steeds verder op de tuin in, hier scharrelen ze in de composthoop en kunnen ze weinig kwaad. Het blijkt dat ze ook Marcels aardbeienpot hebben bereikt waar ze de vruchtbeginselen uitpikken. Er moet dus wel een afscheiding komen om ze op het erf te houden. 

Met het mooie weer is de tijd weer aangebroken voor een Mexicaans biertje op de 'bierbank' aan het eind van de middag. We genieten daar van het namiddagzonnetje met de schaapjes grazend om ons heen.

Het pensionadoleven in Zegveld is zo slecht nog niet! 

            de Lis bloeit langs de oever

De Zon ☀️

Ik las het boek de Overlevenden in één ruk uit, het was prachtig! Goed geschreven, mooi vertaald, intrigerend, spannend en ontroerend.

De schrijver neemt je in de hoofdstukken afwisselend mee terug in het verleden en het heden. Hij speelt met de tijd, waarbij de laatste 24 uur van eind naar begin wordt beschreven, dat klinkt ingewikkeld (en dat ís het ook) maar maakt het heel boeiend. 

Met recht een bestseller. 

En toen ging de zon weer schijnen! Ik verklaarde mezelf onmiddellijk weer genezen! Ik hoest en snotter al twee dagen niet meer, dus ik durfde wel een bezoekje aan mama te brengen. Ze was moe na haar wekelijkse kappersbezoek, zodat ik geen contact met haar kreeg. Ik heb even met haar buiten gezeten, zodat ze even de zon en het windje gevoeld heeft. 

Ik las pas een interview met Marcel van Roosmalen die een boek schreef over zijn dementerende moeder en vond het harteloos om te lezen dat hij haar zelden meer bezoekt, omdat ze ver weg woont en omdat hij er niets meer 'halen' kan. Helaas is dat wel zoals het gaat, geleidelijk aan verdwijnt álle interactie: eerst de mobiliteit, later de herkenning, de spraak en nu ook het oogcontact en de reactie op onze stem of een liefkozende aanraking. De broers en ik blijven haar om de beurt bezoeken, maar zij beleeft er geen plezier meer aan en ons stemt het droevig. 

Deze maand woont ze 11 jaar in het verpleeghuis. 

Terug in Woerden reed ik langs het tuincentrum voor kippenvoer, maar ik trakteerde mezelf ook op plantjes, dat kan niet anders bij het zien van zoveel moois! 

Nadat mijn buxus bollen vorig jaar waren kaal gegeten door de buxusmot verving ik ze door twee peperdure laurierstruiken die ik (sufferd!) vergat te beschermen tegen de kou, zodat ze ernstige vorstschade opliepen. Ik heb getracht ze te reanimeren met een fikse snoeibeurt, maar beschouw ze inmiddels als overleden. In het tuincentrum kocht ik nu een Ilex Crenata (Japanse hulst) bol, een buxus look a like waar geen mot op af komt. 

Ik maakte een plekje vrij voor een enorme akelei op de top van zijn bloei, ik hoop dat hij goed aanslaat op dat plekje en zich volgend jaar weer laat zien. Hij hoort wel thuis in onze bossige tuin. 

Al weken staan er een stel zelf gezaaide tomatenplantjes in de vensterbank te wachten wanneer ze naar buiten mogen, het was steeds te koud, te nat en te winderig. Nu staan ze op het terras in een grote pot, spannend!

Voor het eerst bloeien de Rhododendrons aan de 'bosrand' 

Deze Geranium Macrorrhizum (rotsooievaarsbek) is een fijne vroegbloeier en maakt een volle border langs de vlonder

de Kamperfoelie is Marcels project, hij bloeide vorig jaar de hele zomer

de varens en de grootbladige Hosta sieboldiana elegans schieten de grond uit. 

Aan het eind van de middag zijn de kipjes moe na al hun vernielzuchtige acties van de dag en zoeken ze een plekje in het late zonnetje om uit te rusten. 

En ik zit innig tevreden met het zicht op mijn grazende schaapjes op een bankje in de zon met een Mexicaans biertje! 

Fijn weekend en pak die stralen! 

Ziekjes

Terug van de wandeling heb ik een hele lijst problemen weggewerkt: TV storingen (nieuws tv ontvanger, nieuw modem én toch ook nog een monteur over de vloer), lek in de wasmachine (meer dan twintig jaar oud en tóch nog gerepareerd), perikelen met de bank opgelost en nog wat zaakjes en ik ben dus weer helemaal terug in het normale leven. 

Het gras is met al die regen als een malle gegroeid, maar het was alle dagen té nat om te maaien. Toen het zondag een paar uur droog was kwam ik er met de machine maar moeilijk doorheen. 

Kleine Jean Luc groeit als kool en is heel actief. Hij begint al aan de grassprietje te knabbelen, echt ervan eten doet ie nog niet. Als zijn moeder aan de ketting van het hoge gras staat te eten dartelt hij er met malle sprongetjes omheen, met vier pootjes tegelijk in de lucht, zo potsierlijk!

En toen werd ik ziek: verkouden, keelpijn, hoofdpijn, hoesten. Ik ben getest en coronavrij bevonden en lig nu al twee dagen in bed, maar dat is geen straf voor me. Ik ben heerlijk aan het lezen. 

Het boek Cliënt E. Busken van Jeroen Brouwers is een heel bijzonder boek, waarin je één dag als het ware ín het innerlijk van de hoofdpersoon wordt meegenomen en op een wat onsamenhangende manier maar tóch te volgen zijn gedachten en gevoelens volgt. Hij tovert met de taal, waarbij gedachten en opgeroepen associaties samen complexe en lange zinnen vormen. Ik vond het vermoeiend lezen, maar wel fascinerend. 

Daarna las ik Het geknetter in de sterren van Kalman Stefánsson, een IJslandse schrijver. De roman wordt geschreven vanuit de volwassen ik-figuur over een zevenjarig jongetje dat zijn moeder is verloren en springt terug naar het verleden waarin het leven van zijn overgrootvader wordt beschreven, waarbij een aangrijpende familiegeschiedenis wordt verteld. Ook dit boek is heel 'talig', knap dat de vertaler er zulke mooi Nederlandse zinnen van heeft gemaakt.

Om een of andere reden ontvang ik sinds kort reclame van de Bezige Bij via Facebook met recensies van door hen nieuw uitgegeven boeken. Ik kwam een beschrijving van De Overlevenden tegen van Alex Schulman, een Zweedse roman. 

" De grote literaire bestseller uit Zweden. Een weergaloos en intens verhaal over een disfunctionele familie en de gevolgen van een groot trauma uit het verleden."

Hij staat inmiddels op mijn e-book, dus daar ga ik straks aan beginnen.....

En nu maar weer beter worden. Ik vind het bemoedigend om te zien hoe mijn lichaam op een eerste infectie aanval 'normaal' lijkt te reageren. 

Dag 5: 28.5 km naar Maastricht

Na de gezamenlijk maaltijd met kikkererwten, couscous, Indiase spiritualiteit, natuurgeneeswijzen, relatie tussen hersenhelften, chakra's en een niet te stuiten woordenstroom van onze gastvrouw kon ik de prikkels van het Songfestival niet meer aan en schakelde ik mijn telefoontje al vóór het eerste nummer uit. 

We werden vanuit ons slaapkamer raam nog getrakteerd op een kleurrijke zonsondergang boven de appelboomgaard aan de overkant en gingen al vroeg slapen. 

Vanmorgen werden we met een gezellig gedekte ontbijttafel opgewacht. Na het ontbijt ontsnapten we aan het energieslurpende aura van onze gastvrouw en ademden we buiten diep de frisse ochtendlucht in. 

Gelukkig hebben Cecilia geen last van botsende aura's en is er tussen ons geen ergernis of machtstrijd.

De ochtend was zonnig en droog en liep voornamelijk door een langs bossen. 

We zagen opvallend vaak bomen vol maretakken, tóch eens opzoeken waarom we ze nooit zien bij ons in de buurt (misschien omdat het Groene Hart nauwelijks bomen heeft?)

Ik ben gek op klaprozen, hier kwamen we een prachtig stuk berm tegen. Ze doen me denken aan onze eerste Camino in mei 2014, toen bloeiden ze in Spanje volop. 

En toen was opeens de dagenlange groene idylle van rust voorbij en naderden we de bewoonde wereld met zicht op Eijsden en de herrie van verkeer. 

We kwamen om één uur al aan in Eijsden en zaten er op een winderig, koud en sfeerloos terras aan een fantasieloos plein tegenover de Lidl en de Zeeman. Toen ook nog bleek dat er iets mis was gegaan met de boeking van de B&B, besloten we ballorig de wandeling naar Maastricht uit te lopen (waarna natuurlijk bleek dat er even verderop in het stadje een leuk historisch pleintje was met een gezellig terras, maar toen was het besluit al gevallen). 

We staken de Maas over met een pontje, volgden de oever van de Maas om daarna de klim te maken naar Den Observant, de zevende top van de tocht met gemeen steile klimmetjes waar we hier en daar op handen en voeten tegenaan moesten klimmen! 

We kwamen nadien terecht op het terrein van de ENCI, waar ik een paar apocalyptische plaatjes schoot met onheilspellende onweersluchten.

Toen we al zo'n 25 km in de benen hadden moesten we de enorme trap tegen de mergelwand van de Sint Pietersberg nog beklimmen.

We sloten de tocht af met bier en (de eerste dag dat het weer mocht na zessen!) een verrassend lekker Italiaans aspergegerecht op het Vrijthof in Maastricht.

En nu onderweg in de trein naar huis waar we de mannen zullen verrassen (of overvallen?) met een vervroegde thuiskomst! 

De Dutch Mountain Trail: we bevelen het iedereen aan. Het was geweldig! 

Dag 4: 20 km naar Mheerenlindje

Om acht uur stipt werd er een krat met een kan koffie, een broodmand en een blad vol broodbeleg voor onze deur gezet (kijk die eierwarmers!) Om 9 uur stapten we de deur weer uit. 

Nu de roep om hulp bij het vaccinatieprogramma zo groot is, heb ik in navolging van schoonzus Esther gesolliciteerd als allround medewerker bij de GGD Utrecht, dan doe je alles behalve de prik zetten, dat lijkt me voor mij na mijn SCT niet verstandig. 

Helaas kreeg ik vandaag al een mail dat er zich zoveel mensen hebben gemeld dat ze me verder nog niet zullen benaderen. 

Het werd een vochtige dag met regelmatige buien, het was voortdurend jas aan en jas uit. 

Het was vanmorgen betoverend mooi in het natte bos, het was helemaal stil op het gekwetter van de talloze vogels na. Ik stuurde Maarten een geluidsapp om het te laten horen, juist toen vloog er een vliegtuig over! 🙄

We passeerden meerdere malen grenspalen een liepen België in en uit. Tot voor kort was er een 'verklaring op eer' nodig om de grens te mogen passeren, nu mag je weer vrij de grens over. 

Roem stonden we opeens voor een héél steil, héél nat en héél glad stukje, we móesten daar wel naar beneden om het pad te bereiken. Ik maakte de foto p het moment dat ik onze kansen stond in te schatten, even later gleden we eerst ik en toen Cecilia tóch uit, wij waren ingevingen maar één van mijn trouwe titanium stokken liep en knak op (die ik later wrikkend tussen een gietijzeren putdeksel weer enigszins recht boog)

Het pad was hier en daar in een snelstromend riviertje veranderd, één van de natste paden bleek het Waterwegske te heten. 

Het blíjft betoverend mooi allemaal, van het ene sprookjesbos naar het andere. En ik blíjf maar foto's nemen, omdat ik elke keer verrast wordt door wéér een mooi uitzicht.

En passant beklommen we ook top vijf (de Hakkenberg) en zes ().

Met gevaar voor eigen leven trokken we door een eiland met jong vee; toen ze op ons af kwamen lopen probeerde ik 'vinnig te kijk' zoals ik in de Ardennen leerde van onze Zuid Afrikaanse au pair, die als boerendochter ervaring had met koeien. 

We eindigden de dag bij Michiel en Joos in Mheerenlindje, een adres van Vrienden op de Fiets. Zijzelf én hun huis ademen de sfeer van de jaren zeventig tot haar oorbellen, de theemuts en het beddengoed aan toe. 

We eten straks vegetarisch en in plaats van mijn potje bier, drink ik nu een beker kruidenthee.