Na de gezamenlijk maaltijd met kikkererwten, couscous, Indiase spiritualiteit, natuurgeneeswijzen, relatie tussen hersenhelften, chakra's en een niet te stuiten woordenstroom van onze gastvrouw kon ik de prikkels van het Songfestival niet meer aan en schakelde ik mijn telefoontje al vóór het eerste nummer uit.
We werden vanuit ons slaapkamer raam nog getrakteerd op een kleurrijke zonsondergang boven de appelboomgaard aan de overkant en gingen al vroeg slapen.
Vanmorgen werden we met een gezellig gedekte ontbijttafel opgewacht. Na het ontbijt ontsnapten we aan het energieslurpende aura van onze gastvrouw en ademden we buiten diep de frisse ochtendlucht in.
Gelukkig hebben Cecilia geen last van botsende aura's en is er tussen ons geen ergernis of machtstrijd.
De ochtend was zonnig en droog en liep voornamelijk door een langs bossen.
We zagen opvallend vaak bomen vol maretakken, tóch eens opzoeken waarom we ze nooit zien bij ons in de buurt (misschien omdat het Groene Hart nauwelijks bomen heeft?)
Ik ben gek op klaprozen, hier kwamen we een prachtig stuk berm tegen. Ze doen me denken aan onze eerste Camino in mei 2014, toen bloeiden ze in Spanje volop.
En toen was opeens de dagenlange groene idylle van rust voorbij en naderden we de bewoonde wereld met zicht op Eijsden en de herrie van verkeer.
We kwamen om één uur al aan in Eijsden en zaten er op een winderig, koud en sfeerloos terras aan een fantasieloos plein tegenover de Lidl en de Zeeman. Toen ook nog bleek dat er iets mis was gegaan met de boeking van de B&B, besloten we ballorig de wandeling naar Maastricht uit te lopen (waarna natuurlijk bleek dat er even verderop in het stadje een leuk historisch pleintje was met een gezellig terras, maar toen was het besluit al gevallen).
We staken de Maas over met een pontje, volgden de oever van de Maas om daarna de klim te maken naar Den Observant, de zevende top van de tocht met gemeen steile klimmetjes waar we hier en daar op handen en voeten tegenaan moesten klimmen!
We kwamen nadien terecht op het terrein van de ENCI, waar ik een paar apocalyptische plaatjes schoot met onheilspellende onweersluchten.
Toen we al zo'n 25 km in de benen hadden moesten we de enorme trap tegen de mergelwand van de Sint Pietersberg nog beklimmen.
We sloten de tocht af met bier en (de eerste dag dat het weer mocht na zessen!) een verrassend lekker Italiaans aspergegerecht op het Vrijthof in Maastricht.
En nu onderweg in de trein naar huis waar we de mannen zullen verrassen (of overvallen?) met een vervroegde thuiskomst!
De Dutch Mountain Trail: we bevelen het iedereen aan. Het was geweldig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten