Ik heb het boek 'De goede zoon' van Rob van Essen gelezen. Het verhaal speelt zich af in de (nabije) toekomst, er zijn zelfrijdende auto's en robots. Het is een wat gezochte, gekunstelde wereld, omdat zijn levensverhaal (hij is een zestiger zoals ik) verder synchroon loopt met dat van mij, zodat het niet klopt.
Hij is echter een mooie verteller en heeft een prachtig taalgebruik en originele manieren om situaties te beschrijven. Hij beschrijft in zijn roman het leven van zijn moeder, die hij tot haar dood gedurende 20 jaar wekelijks bezocht, waarbij hij haar verdwijning in de dementie over die jaren meemaakt en beschrijft wat voor invloed dat op hem en zijn gedachten over haar heeft. Zijn proces loopt daarin net als dat van mijn broers en mij bij ónze moeder, die al 15 jaar steeds verder verdwijnt in haar dementie.
Wat moet het bijzonder zijn als je je gedachten zo prachtig op papier kunt zetten en je emoties kunt verwoorden.
Ik voel dezelfde bewondering als ik een balletdanseres zie dansen of een prachtige sopraan hoor zingen.
Dat is geen jaloezie maar bewondering, ik geniet ervan.
Die man van mijn kan alles! Kijk hier hoe hij met cement kan toveren, chaotisch losse stenen worden weer stevig aan elkaar gezet en eindigen achter een strakke rand cement. Ik mag 'opperen', zorgen dat er schoon gebikte stenen klaarliggen om vast te metselen.
En ik ben helemaal blij met mijn schone hek! Ik was pas begonnen om het met een sponsje en sop schoon te maken, wát een werk. Nu heb ik het met mijn nieuwe spuit gedaan en is ie weer stralend schoon voor de zomer.
Marcel kwam thuis met paashazen voor de hele familie, dus we zijn klaar voor Pasen, maar met de huidige regels wordt het dan vast niet zo gezellig als deze vrolijke rij hazen voorspelt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten