De veengrond in Zegveld klinkt elk jaar een stukje verder in en ons huis staat op een stevig fundament en zakt dus gelukkig niet mee steeds dieper het moeras in, geleidelijk zijn er in de laatste 22 jaar gevelklinkers vrij in zicht gekomen.
Ik heb geen foto's gemaakt voordat ik begon, maar ze kwamen prachtig rood onder de viezigheid vandaan.
Morgen is Marcel aan de beurt om losse stenen vast te metselen en de stenen aan te smeren nadat hij met de click en collect procedure cement heeft gehaald bij Gamma.
Aan de kant van de nieuwe buren zijn nog meer klussen. Zij hebben in overleg de klimop die al sinds jaar en dag tegen de zijgevel groeide om zeep geholpen en van de gevel losgehaald. Het houtwerk van de ramen zat onder de hechtvoetjes van de klimop. Wat een hardnekkig spul! Ik ben met verfkrabber, schuurpapier, ammonia en schuursponsjes úren bezig geweest om ze schoon te maken en in de grondverf te zetten.
(Zie je trouwens rechts op de foto die achterkant van die schuur van ons die schrééuwt om een nieuwe laag beitsverf? Daar gaat de buurman gelukkig voor zorgen! )
Is het nou een zorg of een vreugde zo'n eigen huis?
Marcel ziet het als een heerlijk ongoing project, ik word soms wanhopig van wat er nog meer moet en zal uit mijn hoofd moeten zetten dat het ooit helemaal klaar komt.
Ik probéér uit ieder stapje plezier en voldoening te halen, maar dat lukt niet altijd. 🤭
Geen opmerkingen:
Een reactie posten