Tuinvogeltelling

Op advies van Gea en Rika heb ik me een paar weken geleden aangemeld bij de Vogelbescherming voor de Tuinvogeltelling in dit weekend. Ik heb me ook aangemeld voor de (gratis) tuinvogelcursus. Ik krijg iedere vier dagen een mailtje met een nieuw lesje, waarbij ik onderscheid leerde maken tussen een koolmees en een pimpelmees, om het verschil tussen een boomklever en een boomkruiper te zien,  leerde ik waar je naar de heggenmus moet zoeken en hoorde ik al hun gefluit. De enige die ik feilloos herken is de koolmees, daar moet nog flink op geoefend worden! 

Nou zou vandaag de apotheose moeten komen: ik kon mijn kennis inzetten voor de Grote Tuinvogeltelling! Wát een deceptie! Normaal wemelt het hier van de mussen, die luid kwetterend via de heg naar het kippenhok vliegen en zie ik regelmatig een winterkoninkje (met zijn parmantig opgestoken wipstaartje) en een boomkruiper. Nu kwam ik in het half uur waarin je tellen moet tot de erbarmelijke score van 1 merel, 1 roodborstje, 1 koolmees aan de vetbol en drie wilde eenden in de vijver (dát dan weer wel).

Maar het was tóch leuk! 

Het was vandaag het perfecte weer voor een mooie wandeling: strakblauwe lucht, geen wind, rijp op de velden en een gezonde vrieskou. 

Dat kwam er niet van want ik had de beurt om mama in het verpleeghuis te bezoeken en nadien het graf van papa op te poetsen.

Ik heb mama met toestemming van de zuster (ik heb haar 10 maanden niet aangeraakt!) een glas sap helpen drinken en haar hand geaaid (een echte knuffel durfde ik niet). Het leverde wat lieve glimlachjes op, dat was fijn. 

Ze heeft deze week, net als mijn schoonmoeder) het eerste Covidvaccin gehad.

Het was om 15.00 uur toen ik thuis kwam nog zonnig genoeg om een rondje te lopen. 

Nu met rode, koude oren weer lekker thuis op de bank!

Het eerste dons!

Ik ben inmiddels vier maanden na de chemo en ben mijn kale koppie behoorlijk beu. 

Bij het tuinieren verschuift ie steeds en moet ik hem met mijn vieze tuinhandschoenen aan weer recht trekken, het ergerde me zo dat ik hem afgegooid heb. Wel koud hoor met zo'n bloot bolletje in de tuin! 

Maar.... er begint nu onmiskenbaar wat dons te groeien op de gladde schedel. Het begin is er, echt fijn! 

Ook mijn nagels laten nieuwe groei zien, de oude, door de chemo verkleurde laag wordt langzaam naar het eind geduwd, dat duurt nog wel even voor ze er weer netjes en gezond uit zien. 

Vanmorgen was ik weer twee uurtjes van huis voor een bloedafname, ik moet er steeds voor op een neer naar het UMCU.

Op de terugweg heb ik de auto door de wasstraat gehaald, de groene mosjes groeiden langs de ramen en er zat zelfs korstmos op de antenne! Zó vochtig is het de laatste tijd geweest. Nu glimt ie weer! 

Cecilia en ik verlangen zó naar een wandeltrektocht dat we tóch weer zijn gaan kijken naar de mogelijkheden om de Walk of Wisdom rond Nijmegen te gaan lopen volgende maand. 

Er blijken voldoende coronaproef overnachtingsmogelijkheden te zijn onderweg. Heerlijk om naar uit te kijken! 

         ondertussen in Costa Rica.......

Matthijs en Wendy zijn met hun twee zoontjes (van anderhalf en vier) op de farm gearriveerd om samen met Maarten en Hanneke weer toe te werken naar een leven ná corona. 

De jongetjes hebben dus fijn vriendjes om mee te spelen; nu afwachten of een wanneer de scholen weer de deuren openen, zodat ze zich ook onder de Spaanstalige kinderen kunnen mengen. 

Trage tocht Bilthoven 13 km

Mijn 'transplantatieblog' is inmiddels meer een wandelblog geworden, ik maak in coronatijd ook niet veel meer mee dan dat. 

Vanmorgen reed ik door de stromende regen naar landgoed Beerschoten in de Bilt in de wetenschap dat Cecilia ook écht niet af zou bellen voor onze geplande Trage Tocht en ja hoor, ze kwam gewoon aanrijden op de parkeerplaats. 

Het nadeel van deze tochten is dat ze niet bewegwijzerd zijn, dus het is kiezen uit een uitgebreide routebeschrijving (die nat wordt!) óf navigeren op de mobiel, wat óók moeilijk is in de regen. 

Nu heb ik ooit voor een futiel bedrag bij de Action een setje aangeschaft voor op de fiets, waaronder een waterdicht mapje voor mijn mobiel, ik nam het vandaag mee om uit te proberen. Het was perfect en het bleek zelfs mogelijk om door het plastic hoesje heen het beeldscherm te bedienen, zelfs met mijn handschoenen met aangepaste vingertoppen, wat een luxe! 

We kwamen een wandelaar tegen die al 30 jaar in dit gebied wandelt, hij beweerde dat het nog nooit zó nat geweest was in het bos; we liepen dan ook voortdurend te slalommen om de enorme plassen op het pad! 

Na een aantal wandelingen door de polders van het Groene Hart was het wel fijn om weer eens door de bossen te lopen in plaats van door de vlakke, open graslanden waar het altijd waait. 

De route liep kronkelend door de bossen tussen de Bilt en Bilthoven en was prachtig. In het voorjaar zal het óók mooi zijn als de jonge groene blaadjes weer tevoorschijn komen! 

In Bilthoven was een coffee to go waar we even konden schuilen voor de regen, later op de dag kwamen er ook wel momenten dat de capuchon even afgezet kon worden. 

Ik werd onderweg gebeld door de oncologisch cardioloog voor een telefonisch consult. Toen zij vroeg hoe het met me ging, kon ik vertellen dat mijn uithoudingsvermogen prima is en dat ik aan de wandel was, waarop ze reageerde met: 'maar het regent toch!?' Ze was enthousiast dat ik al zoveel lopen kon en sloot direct het dossier!  Geen reden voor vervolgonderzoek naar mijn hartfunctie! 

We hebben de voor februari geplande Walk of Wisdom nog niet helemaal uit ons hoofd gezet, even zien wat haalbaar is! 

Afscheid

Vandaag een dag van weemoed en afscheid van mijn oud collega en vriend Bert. Bert was tien jaar ouder dan ik, een rustige en vaderlijke figuur voor me toen ik als 40 jarige aan mijn 'grote mensen leven' als internist in een maatschap van internisten, cardioloog en longarts begon. Hij was een integere, rustige, vriendelijke en betrokken arts en werd door de jaren heen een vriend. 

Toen hij na zijn pensionering besloot de Camino naar Santiago de Compestella te lopen, had ik mijn eerste jaar van ziekte met chemo en autologe stamceltransplantatie achter de rug en had ik met dochter Suzanne, los van hem, hetzelfde plan ontwikkeld. Wij liepen uiteindelijk drie dagen achter Bert aan en hebben de tocht voltooid zonder elkaar onderweg te ontmoeten! 

Het schiep een band, Bert bleef mijn blogs die ik tijdens de Camino's die ik nadien liep (10!) steeds trouw volgen. 

Anderhalf jaar geleden kreeg hij óók een hematologische maligniteit, die aanvankelijk goed reageerde op de behandeling, helaas met veel klachten van bijwerkingen nadien. 

In de laatste maanden was er sprake van uitbreiding van zijn ziekte, terwijl de behandeling bij mij steeds goed uitpakte, werd zíjn situatie steeds zorgelijker, wat maakte dat ik me haast schuldig voelde tegenover hem. 

Jammer dat we elkaar door corona en mijn transplantatie al langere tijd niet zagen, het beperkte zich tot appcontact.

Vandaag heb ik zijn afscheid via een livestream bijgewoond, het was mooi om de verhalen van de verschillende sprekers te horen, die recht deden aan de persoon die hij was. 

Mijn gedachten zijn bij zijn vrouw, kinderen en kleinzoon, hoe onwezenlijk voor ze om zonder hem door te moeten leven. 

Slot Abcoude route 15 km

Nu de nieuwe Coronavoorschriften verder zijn uitgebreid met een avondklok en nog slechts één bezoeker per dag, merk ik dat ik nóg sterker dan daarvoor morele afwegingen maak bij mijn wandelafspraken. 

Aan de ene kant is er het verzoek om thuis te blijven maar aan de andere kant het advies om beweging te zoeken. 

Het wandelen met één andere persoon vind ik verantwoord. Het wordt lastiger met het plan om met Cecilia volgende maand een week de Walk of Wisdom te gaan lopen, misschien moeten we dat maar even op de lange baan schuiven?

Voor vandaag had Simone een Wandelknooppuntenwandeling bij Abcoude en Baambrugge gevonden. Soms zijn er zóveel uitgezette wandelingen in een gebied dat het amper op de paaltjes past, zoals op dit paaltje op de foto. 😁

In het schattige Abcoude troffen we een coffee to go met een bankje aan het water in de zon. 

Zoals te verwachten in dat gebied zagen we veel weilanden, veel water en slootjes, molens (of was het er maar één die we steeds van een andere kant zagen?) en héél véél boerderijen. 

We passeerden nu en dan spannende 'bruggetjes' zoals hierboven, maar onze route liep deze keer niet door modderige weilanden, dus hielden we droge voeten (en hoefden we geen acrobatische toeren uit te halen).

. 

Aan het eind liepen we nog een stukje door naar een strandtent aan de Vinkeveense Plassen waar we met zicht op het onstuimige water de dag besloten met een warme glühwein.

Groene Wissel Utrecht, 14 km

Vandaag liep ik met Cecilia de Groene Wisselwandeling Utrecht van 14 km. Wat een verrassing was dat! We liepen door verschillende parken van de stad, langs de Catherijnesingel, het vernieuwde Hoog Catherijne, door het centrum langs de Oude Gracht, over de werfkades, door kleine straatjes en hofjes en liepen door de oude kloosterkruidentuin met kloostergang bij de Mariaplaats. 

Ik werd gewoon verliefd op al dat moois, wat is Utrecht een leuke stad!

                 Het Wilhelminapark

Ik ken van Utrecht alleen het centrum en de rest in fragmenten, het was heel leuk om er nu zo uitgebreid doorheen te wandelen en onverwachte plekken te zien. 

Een aanrader, ook voor mijn kinderen, er wonen er drie in Utrecht! 

Muisjes

Toen ik vorige week weer eens zelf de stofzuiger uit de meterkast haalde, schrok ik van de hoeveelheid muizenkeutels die ik daar aantrof. (Ik was er zelf een tijd niet geweest en heb de hulp niet gevraagd of ze dat al eerder had gezien. Misschien dacht ze dat we dat normaal vinden in dit huishouden!)

Nu hebben we jaren terug een keer een échte muizenplaag gehad, waarbij de muisjes er niet voor terug schrokken om verpakkingen van hagelslag, spaghetti en basterdsuiker open te knagen. Toen ze zich een weg door een kastwand heen begonnen te knagen, hebben we een professional in de arm genomen die met grof geschut een einde maakte aan de ellende. Sindsdien ben ik als de dood dat het wéér gebeurt en heb ik op een aantal strategische plaatsen lokdozen met gif staan.

Lang verhaal kort: alle lokdozen waren leeg! Nu ben ik gelukkig een ongehoorzame burger geweest en heb ik, voordat de gifblokjes in de ban gingen, een voorraadje ingeslagen, zodat ik ze nu vulde en afwachtte.

Vanmorgen trof ik in de kelder een lokdoosje bedolven onder vlokken halfvergaan isolatiewol aan. Bij nadere inspectie bleken de muisjes het doosje ook gevuld te hebben met die vlokjes. Ze zullen gedacht hebben: wow, zo hebben we een lekker warm nestje met gratis eten! Ik trof er gelukkig geen muisjes in aan en besloot het familiegeluk verder te ontregelen door nieuwe blokjes te plaatsen. 

Wat een akelig mens hè, maar het risico op een hernieuwde overmacht aan deze beestjes in huis is me een té grote gruwel! 

Vandaag had ik weer een controle in het UMCU: geen problemen, bloed goed en het Hb blijft 6.0

Verder hebben de hematologen van Nederland nu besloten dat SCT patiënten zich gewoon kunnen/moeten laten vaccineren tegen Covid zodra ze aan de beurt zijn ook al is de kans groot dat er geen goede immuniteit wordt opgebouwd, omdat het immuunsysteem het eerste jaar nog niet op orde is. 

Voorzichtig blijven dus, net als ieder ander. 

Weer een streepje hoger!

Deze week had ik telefonische consulten met de stamcelverpleegkundige en de verpleegkundig specialist, het ontbreekt niet aan begeleiding in het UMCU!

Ze vroegen me het hemd van het lijf en waren allebei zeer verrast te horen hoe goed het me gaat en wat ik al kan, ook zíj noemden me een positieve uitzondering. 

Ik kreeg uitslagen van nieuw bloedonderzoek: mijn Hb was wéér een streepje hoger, nu 6.0 en dat vind ik zóveel beter klinken dan 5.9, ik ben er blij mee. 

Binnenkort moet ik volgens protocol een nieuwe longfunctie blazen en een scan van mijn longen laten maken om te zien of de transplantatie de longen schade doet. Ook kreeg ik een controle afspraak met de cardioloog. 

Zo word ik het eerste jaar goed in de gaten gehouden. 

Het begint wel saai te worden om zoveel thuis te zijn. Heel Nederland heeft er last van, dus ik ook. Ik heb helaas geen creatieve inspiratie of onbedwingbare lust om puzzels van 1000 stukje te gaan leggen, dus spel ik dagelijks de krant (er gebeurt genoeg deze dagen), doe huishoudelijke klusjes, lees wat, voer mijn schaapjes en verzin wat klusjes in de tuin. 

Vandaag kwam Sabine op bezoek met een prachtige bos bloemen. 

Tijdens onze eerste Camino ontmoetten Suzanne en ik drie mannen en twee vrouwen met wie we nu bijna zeven jaar later nog steeds contact hebben, de Caminoreüniegroep. Normaal gesproken ontmoeten we elkaar twee maal per jaar; we wandelen dan samen en om de beurt zijn we gastheer of - vrouw en zorgt één van ons voor een gezamenlijke maaltijd. Corona stak een spaak tussen de wielen, de laatste reünie is inmiddels ruim een jaar geleden, extra leuk dat Sabine nu op bezoek kwam. 

We liepen het inmiddels bekende 'Haeckje' en kletsten bij. 

Hopelijk kunnen we in de loop van het jaar weer een ouderwetse Caminoreünie houden! 

Donor Lymfocyten Infusie (DLI)

De planning was wat krap, om vijf voor één kreeg ik telefonisch de uitslag van de PET-CTscan en om 13 uur stapten we in de auto naar het ziekenhuis. 

De scan liet geen afwijkingen zien, behalve één plekje in de long en twee in de lever waarvan de betekenis onduidelijk is; dat is het risico van die totaal body scans, ze zien altijd wel wát. Over drie maanden een CT ter controle.....

En toen lag ik na drie maanden opeens weer op een ziekenhuisbed met piepende infusen om me heen. 

De T cellen van de donor werden door een vrouw van het lab in een speciaal kofferje gebracht en in bijzijn van de dokter door de verpleegkundige aan het infuus gehangen, tóch even een momentje: de transplantatie is compleet. 

Een goed uur later was het al weer klaar en reed Marcel me naar huis. Ze verwachten geen problemen in de eerste weken, daarna kan een omgekeerde afstoting ontstaan, hopen dat dát niet gebeurt! 

NB Mijn vingerafdruk is weer terug! Ik kan weer makkelijk inloggen op mijn telefoon! Mijn vingertoppen waren als gevolg van de chemo een poosje helemaal glad, zonder zichtbaar groefjes, nu is het weer hersteld. 

Winter

Gister was ik een groot deel van de dag in het UMCU voor bloedonderzoek en een PETscan. Ik denk dat ik er door de jaren heen wel 10 heb gehad! Ik krijg maandag de uitslag en als het goed is krijg ik dan 's middags de T-lymfocyten van de donor. Spannend!

Wat heerlijk was het vanmorgen! Lekker koud, blauwe lucht met een zonnetje en rijp op het groen in de tuin. 

Ik ben hard aan het werk geweest buiten: takken gesnoeid met de takkenschaar, alle plantenpotten opzij gezet en de bladeren weggeharkt, stoepje gebezemd en takken gesleept. Heerlijk om weer eens buiten te kunnen werken. 

Ik merkte wel dat mijn armen nog zwak zijn, die worden door het wandelen niet getraind, maar dat komt vanzelf als in het voorjaar het tuinieren weer begint. 

Tuinieren met mijn pruik op bleek best lastig, hij schoof steeds naar voren en bleef bijna in de takken hangen, als de haren van Absalom, de zoon van David, die met zijn haren vast in een boom bleef hangen. 

             Ondertussen in Costa Rica......

Linschoten en Oudewater 18.5 km

En wéér begon een wandeldag met regen en een aanhoudende neerslag volgens de buienradar. Cecilia had mij niet gebeld en ik haar niet om af te zeggen, dus op het parkeerterrein  in Linschoten aangekomen keken we elkaar aan, hesen we ons in regenkleding en gingen we in de benen. 

Ik heb mijn digitale wandelcoach nog niet het zwijgen op kunnen leggen en heb deze keer opgelet wat ze me te melden had. Iedere kilometer vertelde ze me hoeveel km we hadden afgelegd met informatie, zoals de gemiddelde loopsnelheid, 4.8 km/uur. 

Zodra ik 3 seconden stilstond meldde ze 'workout paused'  en na een paar stappen: 'workout resumed'. 

We liepen langs de Lange Linschoten naar Oudewater. We genoten van alle oude boerderijen die weer passeerden. 

Onze gevel heeft het afgelopen jaar een opknapbeurt gehad en Cecilia is daar nu mee bezig. We hadden dus een kritische blik op de staat van onderhoud van de gevels en de rieten daken. 

Het oude centrum van Oudewater is heel mooi met de Heksenwaag, het oude stadhuis en prachtige geveltjes. Op het stadhuis zagen we een ooievaarsnest; als lagere scholier maakten we vanuit Heemstede een schoolreisje naar Oudewater, ik herinner me nog dat ik op dat nest de eerste ooievaar van mijn leven zag!

Ondanks het slechte weer stond er een heel aantal mensen te wachten voor de viskraam in het centrum. We bestelden er kibbeling met patat en sausjes die we schuilend onder een luifel op aten, superlekker! 

We liepen langs de Hollandse IJssel naar Montfoort en door naar het eindpunt in Linschoten.

Aan het eind van de tocht kreeg ik bovenstaande felicitatie van mijn app!

Geeft tóch een voldaan gevoel. 

Het kale hoofd

Kijk wat een onsmakelijk plaatje! Moet je eens inzoomen, dan wordt het nog erger. 

Ik ben nu drie maanden kaal, de verpleegkundige in het ziekenhuis heeft het afgeschoren toen het met plukken uit ging vallen. Gek genoeg ben ik al die maanden steeds de achtergebleven stoppeltjes op mijn hoofd blijven voelen en tot nu toe voelde ik nog geen nieuwe groei. 

Als ik nu inzoom, zie ik naast de donkere stoppeltjes ook grijze, níeuwe haartjes. Ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren voordat ik iets ga voelen én, nog fijner.... zien! 

Zo'n pruik word je gauw zat! 

Het is koud én er zijn steeds voorspellingen van winterse neerslag, maar tot nu toe blijft het gewoon regenen. 

Agnes woont in Tsjechië en stuurde dit prachtige plaatje. 

De hoop is nog niet verloren, de winter duurt nog wel even! 

Met grote broer op stap

Gister had ik een telefonisch consult met mijn hematoloog. Ik had zelf de routine uitslagen al gezien in mijn digitaal dossier, maar nu bleek dat er bij het voorlaatste bloedonderzoek CMV virus in mijn bloed is gemeten (en dat is niet de bedoeling, ik slik virusremmers in een profylactische dosis om dat te voorkomen), nu was dat weer negatief = niet aantoonbaar. Zij was opgelucht, ik heb gelukkig niet geweten dat het niet in orde was. 

Vandaag kwam broer Gerard op bezoek om een wandeling te maken in mijn woonomgeving. 

Ik had een afwisselende wandeling bedacht, waarvan ik de afstand moeilijk van tevoren in kon inschatten.

Ik heb eergister de Samsung Heath app (die standaard op mijn telefoon bleek te staan) geactiveerd, zodat ik de gelopen afstand zou kunnen meten. Nu bleek er steeds ongevraagd een damesstem vanuit mijn jaszak te klinken; ik weet niet wat ze allemaal te vertellen had, maar het is wel een reden om de app straks snel weer uit te schakelen! De afstand bleek aan het eind 11.4 km, minder dan ik gedacht had. Ik kreeg er meteen de informatie bij dat ik 15.458 stappen had gezet, ruim boven de dagelijks geadviseerde 10.000, ook weer een leuk weetje.

Er waaide vandaag een Noordoosten wind, zodat we beiden een winterse muts droegen om de oren en de kale/kalende koppies warm te houden. Ik krijg hem niet over mijn pruik, dan gaat de boel schuiven, maar met alleen een muts ging het ook. 

We staken de Greft over met een pontje (dat we aanvankelijk niet aan de praat kregen, zodat ik in gedachten al koortsachtig naar een plan B zocht), liepen langs de Greft naar de Woerdense Verlaat, over de Hollandse kade langs de rietvelden en door het bos van 'de Haeck', de enige bomen in de wijde omtrek hier tussen alle weilanden. We aten er op een bankje aan het meertje ons broodje, waarbij een roodborstje om ons heen vloog, té onrustig en nét te ver weg om er een plaatje van te schieten.

We liepen door de oude Meije en terug door de drassige weilanden, waarbij we wat hekken passeerden en een kudde schapen de stuipen op het lijf joegen.

Ons portie inspanning weer gehad vandaag.

NB Gister keek ik op NPO extra de laatste van de vier afleveringen van 'Dwars door België', waarin een driemanschap (interviewer, een film- en een geluidman) over 500 km lange-afstandpad van België loopt en onderweg lokale bewoners aanspreekt en verhalen vertelt over de geschiedenis van het land. Heerlijke slow television.

Het nieuwe jaar in

Wat heb ik een hekel aan die saaie Oudejaarsavond, het verplicht opzitten tot twaalf uur, het gedoe met oliebollen en de traditionele oudejaarsconference kijken terwijl ik een hekel aan Youpie heb.

Het knalde om twaalf uur behoorlijk om ons heen, ondanks het vuurwerkverbod. Gelukkig was het (zoals zo vaak op Oudejaarsdag) lekker miezerig, zodat ons rieten dak goed vochtig was. Ik houd elk jaar mijn hart vast dat er een pijl in terecht komt en de boel in de kortste keren afbrandt! Ik heb geen vluchtkoffertjes klaar staan, maar ik loop elk jaar wel te bedenken wat ik nog zou willen redden.

Het is weer achter de rug, alles lekker normaal, moeder Lies terug naar Haarlem, het huis voor onszelf. Nu nog de bomen de deur uit en over tot de orde van de dag! 

Vanmorgen reed ik door de stromende regen en in de dikke mist naar Nederhorst den Berg voor de eerste wandeling van dit jaar met Cecilia, 11.7 km. 

En wéér voltrok het wonder zich: de regen stopte en het bleef het de hele tocht droog! En die mist had wel iets geheimzinnigs. 

De grond was een modderpoel na alle regen, we liepen enkele kilometers te ploegen door de blubber, dus ik raad aan deze route bij dróóg weer te lopen! Verder waren de paden goed begaanbaar en was het een afwisselende wandeling. 

We maakten de eerste plannen voor een meerdaagse voettocht in Nederland, de Walk of Wisdom, een wandeling van 136 km rond Nijmegen. We moeten de komende tijd eens uitzoeken of dat in coronatijd mogelijk is met overnachtingen. Spannend!

Gister was het precies drie maanden na de SCT. Mijn hematoloog vertelde me eerder dat de eerste drie maanden het meest kritiek zijn voor het optreden van infecties en omgekeerde afstotingsziekte. Nu die voorbij zijn voel ik me een beetje als een zwangere die na de eerste drie maanden óók meer vertrouwen mag krijgen in een goede afloop. Heerlijk toch?