Afscheid

Vandaag een dag van weemoed en afscheid van mijn oud collega en vriend Bert. Bert was tien jaar ouder dan ik, een rustige en vaderlijke figuur voor me toen ik als 40 jarige aan mijn 'grote mensen leven' als internist in een maatschap van internisten, cardioloog en longarts begon. Hij was een integere, rustige, vriendelijke en betrokken arts en werd door de jaren heen een vriend. 

Toen hij na zijn pensionering besloot de Camino naar Santiago de Compestella te lopen, had ik mijn eerste jaar van ziekte met chemo en autologe stamceltransplantatie achter de rug en had ik met dochter Suzanne, los van hem, hetzelfde plan ontwikkeld. Wij liepen uiteindelijk drie dagen achter Bert aan en hebben de tocht voltooid zonder elkaar onderweg te ontmoeten! 

Het schiep een band, Bert bleef mijn blogs die ik tijdens de Camino's die ik nadien liep (10!) steeds trouw volgen. 

Anderhalf jaar geleden kreeg hij óók een hematologische maligniteit, die aanvankelijk goed reageerde op de behandeling, helaas met veel klachten van bijwerkingen nadien. 

In de laatste maanden was er sprake van uitbreiding van zijn ziekte, terwijl de behandeling bij mij steeds goed uitpakte, werd zíjn situatie steeds zorgelijker, wat maakte dat ik me haast schuldig voelde tegenover hem. 

Jammer dat we elkaar door corona en mijn transplantatie al langere tijd niet zagen, het beperkte zich tot appcontact.

Vandaag heb ik zijn afscheid via een livestream bijgewoond, het was mooi om de verhalen van de verschillende sprekers te horen, die recht deden aan de persoon die hij was. 

Mijn gedachten zijn bij zijn vrouw, kinderen en kleinzoon, hoe onwezenlijk voor ze om zonder hem door te moeten leven.