Vanmiddag ben ik met Geertje naar de film geweest. Normaal gesproken zou ik in deze fase niet naar de bioscoop of het theater mogen, maar met de huidige coronamaatregelen (mondkapje en max 30 personen in de zaal) gaf de hematoloog haar fiat.
Ik had eind oktober over de film Hope gelezen in de Volkskrant. Het gaat over een vrouw die te horen krijgt dat ze een hersenmetastase heeft van een eerder behandelde longtumor en niet meer te genezen is. De film richt zich op hoe ze de zes kinderen in hun samengestelde gezin dit nieuws moeten vertellen, hoe ze reageren en de manier waarop zij en haar partner met de ziekte en de beperkte levensverwachting omgaan.
De parallel met mijn ziekte maakte dat ik de film wilde zien. Ik was weliswaar niet terminaal, maar ik was me er wel van bewust dat er een kans was aan de behandeling te overlijden, zodat er voor de opname een fase is geweest van afronden en afscheid nemen. Natuurlijk vergeleek ik in gedachten met mijn/onze situatie, er waren parallellen maar ook grote verschillen.
Het was aangrijpend te zien wat een impact het had op de familie om de hoofdpersoon Anja heen en hoe het een verandering en verdieping bracht in de relatie met haar partner. De hectiek van het leven viel stil en gaf ruimte voor reflectie.
Na de matinee liepen we de inmiddels donker geworden buitenwereld in met een hart en hoofd vol gedachten. Mooi!
Als luchtige afsluiting moet ik een zonde bekennen. Ik had dit weekend zó'n trek in een zacht gekookt ei (verboden in mijn dieetvoorschriften) dat ik er één genomen heb. Het smaakte héérlijk op een verse bruine boterham!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten