Terugblik

Gisteravond werd op televisie aan een middelbare scholier gevraagd wat voor cijfer hij 2020 zou geven, het werd een zes. Ik hoor ook regelmatig dat mensen elkaar een 'beter' jaar wensen en opmerkingen als: 'we moeten dit jaar maar snel achter ons laten'.

Ik geef dit jaar een acht en was zelf verrast dat ik er zo over dacht, ondanks de tegenslagen van dit jaar. Ook Marcel kwam met een 8 als rapportcijfer!

De corona-ellende heeft ons veel minder geraakt dan veel anderen: als pensionado's hadden we geen werkgerelateerde problemen, geen baanverlies, geen financiële gevolgen, we wonen fijn met een tuin waar we de lange mooie zomer in konden werken, we hadden de Costaricanen twee maanden om ons heen, mijn lymfeklierkanker werd met succes behandeld en de stamceltransplantatie (en de drie maanden daarna) verliepen onwaarschijnlijk goed. 

Hebben jullie het jaar al een cijfer gegeven? 

Gisteravond werd ik plots neusverkouden, vanmorgen leek het klaar te zijn, maar in de loop van de ochtend begon het weer. Ik stond op het punt om moeder Lies af te bellen, wat best verleidelijk was, maar ik vond het toch een beetje sneu voor haar op Oudejaarsavond. Ik liet me dus commercieel in plaats van regulier testen en kreeg na een kwartier de uitslag: negatief. Dat geintje kostte me 120 euro 😖, dure oudejaarsavond!

Ik reed vervolgens braaf naar Haarlem om moeder Lies met haar zeven tassen op te halen. 

Vanavond een bezadigd avondje: met oliebollen voor de televisie.

PS Nieuw bloedonderzoek liet een onveranderd Hb zien, nog steeds 5.9, het wil niet stijgen helaas. 

Fijne avond allemaal en een Gelukkig Nieuwjaar! 

Waterleidingduinen Vogelenzang (Panneland), 8 km

Ik kreeg gister de Hematon, het magazine van de patiëntenorganisatie lymfeklierkanker en stamceltransplantatie, daar stond een stukje in met foto's van patiënten voor en na haarverlies na chemo. Het is gemaakt nav mijn post op de facebooksite van Hematon nadat mijn haar werd afgeschoren, er kwam toen een hele explosie van foto's los. Ik werd later gebeld door de redactie met de vraag of ze het mochten plaatsen in het tijdschrift. Gek om mezelf daar terug te zien. 

Vandaag liep ik met Mildred in de Waterleidingduinen bij Panneland. We liepen er vaker, maar niet in dit jaargetijde. Met de kale, kronkelige bomen en veel verspreid liggende dode bomen en takken zag het er nu uit als een bomenkerkhof! 

Halverwege begon het helaas te regenen, gelukkig hadden we paraplu's meegenomen en, om het goed te maken, was er aan het eind warme erwtensoep! 

's Gravelandse Buitenplaatsenroute 17 km

Simone bereidde de wandelroute van vandaag voor met behulp van wandelnetwerknoordholland.nl, daar staan wandelroutes op die gebruik maken van de wandelknooppunten. Het werkt net als met de fietsknooppunten, die al langer zijn ingeburgerd. Er staan geen overzichtskaarten bij, dus je moet vooraf je route via internet maken/uitzoeken. We liepen met een lijstje van knooppuntnummers en dat blijkt heel goed te gaan, de knooppunten zijn goed aangegeven. Voor de zekerheid had ik de uitgezette route óók nog op mijn Maps.me navigatieapp.

Ik moet ook eens gaan zoeken hoe dat in Utrecht e.o. werkt. 

Bij aankomst op de startplek ontstond enige paniek toen ik ontdekte dat ik geen telefoon- of internet netwerk bleek te hebben ten gevolge van een SIM-kaart probleem dat ontstaan is als gevolg van het feit dat ik deze zomer niet de juiste procedure heb gevolgd bij het aanschaffen van een nieuwe telefoon met verzoek om nummerbehoud. 

Oh, het gevoel van wanhoop dat je dan overspoelt, het gevoel van onmacht en onvermogen! Tot overmaat van ramp stond er een telefonisch consult met de hematologie professor gepland, dat is misgegaan. Shame on me!

Gelukkig heb ik de SIM wissel en activatie thuis op kunnen lossen, zucht! 

Er was ons volop regen voorspeld, zodat we gewapend met regenbroeken aan en poncho's in de rugzak op pad gingen. Het bleek een prachtige wandeldag te worden, waarbij de zon zich zelfs liet zien, de eerste regendruppels vielen toen ik al hoog en droog in de auto onderweg naar huis zat. 

Het was een prachtige wandeling langs buitenplaatsen door prachtig aangelegde bossen en parken met brede lanen. Veel beukenbos, beuken zijn het hele jaar door mooi: in het voorjaar met prachtig lichtgroen blad, uitbundig groen in de zomer, in de herfst bruin blad aan de bomen en in de winter een met bruin blad bedekte bosgrond. 

Het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten (begin en eind van de route) was gesloten, maar er was een drukbezocht koffieloket waar we bij terugkomst als afsluiting een warme glühwein konden bestellen.

Back to normal

Het is maandag, het laatste stukje kerstbrood is opgegeten, de vuilnisbak moet aan de weg gezet, het bed moet verschoond en ik wil een wasje draaien, kerst 2020 is definitief voorbij. 

Tijd voor een nieuwe fysieke uitdaging: stofzuigen, verreweg één van de meest inspannende huishoudelijke karweitjes, zeker als je de stoelen op de tafel zet en alle hoekjes meeneemt. Ik heb deze toets glansrijk doorstaan, het was wél vermoeiend maar niet uitputtend. Een goede work out om mijn spieren en mijn conditie te trainen, alles liever dan een revalidatie bij de fysiotherapeut of op een sportschool én..... coronaproof!

Het ziet er dus naar uit dat ik mijn lieve hulp in het nieuwe jaar weer haar vrijheid terug kan geven.

Kijk hoe afschuwelijk het schapenweidje er bij ligt. In de zomer was de grond zó droog dat de barsten er insprongen en het gras niet meer groeide, nu regent het zo vaak dat er zelfs plassen op staan en de grond veranderd is in vieze blubber. De schaapjes huppelen daar doorheen en opnieuw is het gras grotendeels verdwenen. 

De arme schaapjes hebben storm Bella moedig doorstaan. Het zijn Ouessantschaapjes, een Frans ras genoemd naar het eilandje Ouessant voor de kust van Bretagne. Door het barre klimaat en de schrale gronden is het één van de kleinste schapenrassen ter wereld volgens internet. Ze hebben volgens de boekjes geen stal nodig om te schuilen, maar ze zijn er wél heel blij mee, want ze schuilen er bij regen en gaan ook 's nachts lekker naar binnen. 

Ik krijg regelmatig vragen over de gezondheidstoestand van ons moesje. Ze heeft ons allemaal weer versteld doen staan, want ze is in enkele weken tijd geleidelijk aan hersteld, de zuurstof is afgebouwd en ze is weer terug in haar gewone dagritme. 

Ze is ijzersterk, ze heeft ooit een heup gebroken, maar verder mankeerde ze nooit iets. Mijn oom Jan beweert zelfs dat ze nog nooit de griep heeft gehad! 

Zo moeder, zo dochter: niet stuk te krijgen! 

Kerst

Vroeger, met vier kinderen thuis, was het kerstontbijt heel speciaal. Ik dekte de ontbijttafel de avond tevoren al met een kerstkleed, het mooie servies, kaarsen en versiering op tafel. Dan altijd de strijd met Marcel om de gordijnen dicht te laten en de kaarsjes aan te steken (vond hij onzin, wij wonnen meestal, want: de meeste stemmen gelden!)

Nu was het makkelijk: alleen moeder Lies aan tafel, allemaal een eitje, een stukje kerststol en een kopje koffie, klaar!

Voor de lunch haalden we Suus, Maxwell en hun adoptiehond Mac van het station. Wat een lief beest is dat! En...hij blaft niet! Hij zou volgende week een paar dagen bij ons logeren, maar door de lockdown gaat hun uitstapje niet door en loop ik dus mijn gast mis! We liepen een Branderpadje (uurtje om) en ik mocht even hondenbezitter spelen. Als kind had ik altijd een hond op mijn verlanglijstje staan, maar het is nooit verder gekomen dan een grijze speelgoedpoedel, maar wél met een échte rode, leren halsband, die trok ik dan op de stoep achter me aan alsof ik hem uitliet! 

Het kerstdiner was geweldig, alles was door Marcel en Wouter zelf gemaakt, tot aan de knoflookcroutons bij de soep en het vanille-ijs bij het dessert.

We kregen een foto van de kerstlunch in Costa Rica. Later liepen ze en famille met kinderen én honden naar de weg buiten de farm (waar een beter internet signaal is) en konden we met elkaar videobellen, heerlijk om ze op zo'n dag te horen en die twee stuiterballen buiten te zien spelen samen. 

Vanmorgen bracht ik schoonmama met haar zes(!) tassen logeerspullen (ze neemt altijd van alles mee, van pantoffeltjes tot aan haar eigen ontbijtbiscuitjes) én met de restjes van de kerstmaaltijd, terug naar Haarlem en was ik om 13 uur weer klaar voor de volgende ronde.

Charlotte was volgens de corona-app zondag in contact geweest met een positief geteste persoon en is gister op de vijfde dag getest. De lieverd heeft er geld tegenaan gegooid om een commerciële sneltest te laten doen, zodat ze gister al hoorde dat ze coronavrij is en dus vandaag gewoon kon komen. 

Met dit laatste diner kwam er een eind aan deze kerstmarathon. Mijn rol was beperkt tot die van taxichauffeur en afwashulpje.

Door corona gedwongen zagen we alle kinderen in drie etappes, het was een stuk minder hectisch dan de hele club tegelijk, ik vond het eigenlijk superleuk zo! 

Bijna kerst

Vandaag de aftrap voor de kerstmarathon.

Terwijl Marcel de laatste boodschappen in huis haalde, reed ik naar Haarlem om moeder Lies op te halen met de 'Covidexpress'. Marcel neemt regelmatig een carpooler mee naar zijn werk en heeft in maart met bouwfolie een afscheiding gemaakt tussen de stoelen voor en de bank achter, corona proof.

En hoe zag Nederland in lockdown er uit op de dag voor kerst? Niet normaal wat een drukte op de weg! Overal borden met 'Blijf thuis!' maar ja, ík reed er ook met als goede reden dat we oma niet alleen kunnen laten zitten met kerst en zo heeft iedereen een reden om tóch onderweg te zijn. 

Er was gister tóch nog even onrust omdat een zus van de hulp in Haarlem coronapositief zou zijn, zodat de kerstplannen voor moeder Lies in het water dreigden te vallen, maar bij navraag bleek dat verhaal niet te kloppen en was er niks aan de hand. 

Hannah werd opgehaald vanaf het station en zo eindigden wij deze kerstavond aan een gourmettafel.

Het voelt allemaal niet helemaal okay, maar het past wel binnen de coronaregels: vandaag 2, morgen 3 en tweede kerstdag 2 gasten én anderhalve meter. 

Nog twee dagen te gaan! 

                      Fijne feestdagen! 

PS Vandaag mocht ik weer een medicijn stoppen, na 84 dagen. Er is aangetoond dat 12 weken na SCT de kans op een leverontsteking en leverfalen voldoende is afgenomen om het medicijn dat dat moet voorkómen te kunnen stoppen. Wéér een mijlpaal!

Kerstvoorbereidingen in gang

Vandaag kreeg ik migraine, alwéér. Tijdens de opname drie keer en nadien ook al weer enkele malen, terwijl ik het de laatste jaren maar heel incidenteel heb gehad. Waarom?

Gelukkig beperken de verschijnselen zich tegenwoordig tot een uur met lichtflitsen en visusstoornissen zonder dat ik de hoofdpijn die normaal daarna komt krijg. Mijn schoonmoeder zegt dan bezorgd dat ik ook veel te veel doe, maar dat lijkt me dan het is en vandaag had ik helemaal een makkie: de mannen deden het werk. 

Marcel deed vanmorgen al vroeg de boodschappen. Wouter had een lange lijst geappt waar grote hoeveelheden boter, room en eieren op voorkwamen. Wouter is kok en heeft me al vaker verteld dat lekker koken niet zonder deze ingrediënten kan (maar Ottolenghi dan?)

Wouter was hier vandaag om samen met zijn vader voorbereidingen voor beide kerstdagen te treffen. Er werd deeg gekneed, vlees gebraden, ijs gemaakt, chutney gekookt en een dessert voorbereid (waar zelfs dennennaalden bij werden gebruikt!) 

Het hoofdgerecht wordt een paté en croute, met aparte kleinere exemplaren voor onze twee vegetarische dames. 

De mannen werkten in grote harmonie samen, waarbij het Marcel geen moeite kostte om een stap terug te doen en Wouter de rol van chef te gunnen.

Dat belooft wat voor de kerst! 

Trouwens, ik wil jullie bedanken voor alle berichtjes en kerstwensen die ik van jullie krijg, superlief! Ik wens jullie ook fijne feestdagen! 

Het regent, het regent......

Gisteren heb ik een heerlijke pyamadag gehouden, met een dik vest aan en met mijn slaapmutsje op mijn kale koppie ben ik alleen even naar buiten geweest om de schaapjes te voeren. Verder lag ik heerlijk in mijn warme bedje te lezen en deed ik een middagdutje. 

Vandaag weer aan de bak: een wandelafspraak met Suus, dat was echt lang geleden. Een dagtocht met Suus doet ons allebei terugdenken aan de wandelingen die we samen maakten als voorbereiding op onze eerste Camino. 

We troffen elkaar bij slot Zuylen en precies op dát moment vielen de eerste spetters en het hield de hele tocht niet meer op met regenen! Ik was er op voorbereid met mijn regenbroek en mijn nog nooit eerder gebruikte poncho. Deze werd me eens aanbevolen als een gegarandeerd succes, maar ik nam hem nooit mee omdat het een veel te groot en zwaar pakket is in de rugzak, zeker voor een trektocht. Ik moet toegeven dat ik er vier uur later droog onder vandaan kwam! 

We liepen langs de Vecht en bewonderden de woonboten en de prachtige villa's, verder veel over landwegen, langs een aantal molens, door Maarssen en weer terug naar Oud Zuilen.

We onderbraken de wandeling alleen voor een broodje en een slok water op een bankje in een bushalte, even een droog plekje. 

We eindigden weer bij Slot Zuylen (13 km) en tot onze verrassing konden we in het restaurant warme chocolademelk krijgen, die we buiten bij de vuurkorf konden opdrinken. 

Eenmaal thuis trok ik warme kleren aan, maar blééf ik bibberen, zodat ik nu met mijn kleren aan onder mijn dekbedje lig op te warmen. 

Trage Tocht Amsterdam RAI, 17 km

Vanmorgen reed ik door de regen naar het beginpunt van onze wandeling in Amstelveen. We hadden wéér mazzel, het werd droog en we zagen regelmatig een waterig zonnetje. 

De keuze van onze wandeldriedaagse is doordacht opgebouwd: eerst de zompige weilanden van het Groene Hart, gister duinen en zee en vandaag een stadse tocht door de parken van Amstelveen en Amsterdam Zuid. 

We begonnen de wandeling in het Jac.P. Thijssepark in Amstelveen, een heemtuin waar nog opvallend veel kleur te zien was, lage groene begroeiing en prachtige roestbruine, soms manshoge koningsvarens. Een tuinman wist ons trots te vertellen dat die varens meer dan 100 jaar oud zijn! 

Toen door het Amsterdamse Bos met een stuk langs de bosbaan en een coffee to go waar de barista, zoals je op de foto ziet, echt zijn best op had gedaan. 

Het was verrassend om te zien hoe de parken verbonden worden door groenstroken. We liepen door het Beatrixpark, het Amstelpark, langs de Amstel, we passeerden het Olympisch stadion en fotografeerden de beelden van Berlage bij de Parnassusbrug.

Het was heerlijk om drie dagen achtereen te kunnen wandelen, maar een driedaagse zoals we gepland hadden met onderdak en lekker eten in een hotel is toch anders. En...., het háált het niet bij een camino of een trektocht, waarbij je met je hele ziel en zaligheid op je rug elke dag eindigt op een nieuwe plek. Nu zat ik elke avond met mijn eigen vent aan tafel en 's avonds op de bank. 

Het blíjft wel een wonder dat mijn conditie zó goed is dat ik het gewoon kán, eigenlijk zonder moeite. Zó fijn! 

Ik heb alleen nog last van mijn bloedarmoede, met name bij traplopen en inspannende bezigheden. 

Ik heb helaas een heel aantal wandelafspraken uit mijn balboekje moeten schrappen, afspraakjes met drie of vier man/vrouw is in de nieuwe lockdown niet meer veroorloofd. Echt jammer, want ik vind het heerlijk om al lopend met iedereen bij te kletsen. 

Als toegift een plaatje van een narcis! Half december! De natuur is zó in de war! 

Trage Tocht IJmuiden, 14 km

Vanmorgen reed ik door de dikke mist een flink stuk naar IJmuiden. Ik ken IJmuiden als een deprimerend dorp met wat armoedig ogende, saaie straten met lage hoogbouw, gevangen tussen het Noordzeekanaal en de Hoogovens. Het zou mijn keus niet geweest zijn, maar ik moet bekennen dat ik na afloop heel enthousiast was over de route van vandaag. 

We verlieten het dorp en liepen direct tegen een duin omhoog door eerst bossig en later meer open duingebied naar zee. 

Eerst natuurlijk de klim door het mulle zand van de opgang en dan, élke keer weer, dat heerlijke moment dat je de zee uitgestrekt vóór je ziet opdoemen, dat blíjft een geluksmomentje! 

Op het strand zagen we veel hondenbezitters, dat moet heerlijk zijn om je hond los te kunnen laten rondrennen over dat uitgestrekte strand, opgetogen spelend met andere honden. Verder zagen we ouders met kinderen nu de scholen vandaag vanaf gesloten zijn. 

Er stond een aardig windje, maar mijn oude pruikje blijkt dat nog steeds aan te kunnen, het bleef netjes zitten. 

De zon ging opeens schijnen én we troffen een strandtent waar we coffee to go en warme chocolade melk konden kopen én, naar later bleek, heerlijke kroketjes met mosterd. We hebben op een strandbankje heerlijk van al dat fijns en lekkers genoten. 

Op de weg terug kwamen we op de Bunkerroute terecht en liepen we langs een hele rij grote Duitse betonnen bunkers, onderdeel van de Atlantikwall, indrukwekkend. 

Terug langs het Kennemermeer met nu en dan de achter de duinen de opdoemende schoorstenen van Tata Steel met zijn rookpluimen, een groot contrast met de prachtige natuur! 

Ik vond het een aanrader, deze route.

Thuis lag er een enveloppe van broer Roeland en schoonzus Marga met een wandelspeld en een kaartje met de wijze spreuk: 'geen enkel pad is een rechte weg'

Een passend cadeautje en weer eens wat anders dan een kerstkaart. 

PS Onder het wandelen door kreeg ik via de telefoon een afspraak voor de PETscan op 7 januari en de donor lymfocyten infusie op 11 januari, fijn dat het nu in de agenda staat! 

Groene Wissel Woerden, 17 km

Toen gisteravond duidelijk werd dat de hotels geen maaltijden meer mochten verzorgen, was de keuze snel gemaakt en hoefden we geen morele afwegingen meer te maken: niet naar Drenthe dus. 

We besloten de wandeldriedaagse vanuit huis te maken.

Vandaag was het voor mij een thuiswedstrijd en liepen we een Groene Wissel wandeling vanaf station Woerden door het oude stadscentrum, langs de Singel, door het Brediuspark en vervolgens soppend door de zompige weilanden bij 's Gravensloot, waarbij we over meerdere hekken moesten klimmen en ons met een heel simpel trekpontje over een sloot moesten trekken.

We liepen over de Hollandse kade, weer door weilanden en terug naar Woerden over het jaagpad langs de Oude Rijn.

Tussen de weilanden waren we zonder enige beschutting overgeleverd aan de elementen, maar gelukkig viel het mee met de regen. 

Na 17 km voelde ik wel mijn rug en mijn benen, maar was ik nog niet uitgeput. Nadien lekker naar huis, wijntje, warme maaltijd en een warm bedje. 

Cecilia zoekt een wandeling uit voor morgen.